ท่านผู้ตรวจการรูปหล่อ
1095 คำ
แพรไหมในร่างชอนอาให้ดาโซสาวใช้พาออกมาเดินเที่ยวเล่นข้างนอก หญิงสาวอยากสัมผัสกับบรรยากาศยุคโชซอนโบราณว่าจะเหมือนในซีรีส์ที่เธอดูในหลายๆ เรื่องหรือเปล่า
หญิงสาวมองไปรอบๆ เธอไม่แน่ใจว่าตอนนี้เธออยู่ตรงใหนของเมือง ถ้าเปรียบกับยุค2023ของเราในตอนนี้ เมืองโชซอนก็ไม่ต่างอะไรกับชนบททั่วๆ ไปวัฒนธรรมต่างๆ ก็คงได้มาจากจีนเสียส่วนใหญ่
แต่ในซีรีส์มันก็จะถูกจัดฉากให้งดงามอยู่แล้ว เธอไม่ได้ย้อนเวลามาเมืองโบราณจริงๆ แต่เธอทะลุมิติมาอยู่ในละครซีรีส์ ไม่แปลกที่บ้านเรือนต่างๆ จะดูสะอาดสะอ้านและงดงามเสมอ
“ตรงโน้นมีเรื่องอะไรกันอ่ะ ดาโซ เสียงเอะอะ!โวยวายอะไรกัน”
แพรไหมวิ่งไปดูอีกด้านสภาพทั่วๆ เหมือนตลาดนัด มีผู้คนเอาของมาขายตรงริมทางเดินมากมาย
“คุณหนู รอข้าด้วย”
สาวใช้รีบวิ่งตามหญิงสาวมาติดๆ มีผู้ชายตัวใหญ่ๆ สองคนในชุดฮันบกผู้ชายโบราณเก่าๆ กับทะเลาะทุบตีต่อสู้กันอย่างเมามัน จนสภาพรอบๆ ระเนระนาดพังยับเยินไปหมด
“คุณหนูอันตรายเจ้าค่ะ อย่าเข้าไป เรากลับกันเถิดเจ้าค่ะ”
ดาโซพูดพร้อมดึงแขนคุณหนูชอนอาออกมาแต่ช้าไปเสียแล้ว
“เดี๋ยวก่อนนั่น เด็กน้อย!!”
เด็กน้อยตัวเล็กสภาพมอมแมมนั่งร้องไห้อยู่ ข้างๆ กลุ่มคนที่กำลังต่อสู้กันทั้งดาบทั้งมีดทั้งหมัด ดูเหมือนจะรวมตัวกันเยอะมากขึ้น
ทันใดนั้น!
“คุณหนู!!!”
แพรไหมในร่างชอนอาเอาตัวไปขวางเด็กน้อยไว้ ก่อนที่จะโดนลูกหลงจากท่อนไม้ที่พวกนั้นขว้างปาใส่กัน เธอหมดสติอยู่ข้างๆ เด็กน้อยเพราะโดนท่อนไม้ตีเข้าหัว ความเจ็บบวกกับความตกใจทำให้หญิงสาวเป็นลมหมดสติไป
???
แพรไหมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีได้ยินเสียงร้องไห้ของดาโซสาวใช้
“ชั้นอยู่ที่ไหนนี่....”
ข้างๆ เธอมีชายหนุ่มในชุดฮักบกผู้ชายผ้าแพรเสื้อกั๊กข้างนอกสีน้ำเงิน ข้างในเสื้อแขนยาวสีขาว ใส่หมวกหรือคัด (갓) ในภาษาเกาหลี หมวกที่ผู้ชายโบราณเกาหลีนิยมใส่ สายตาคมกริบคู่นั้นที่จ้องมองมาบวกกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
“หล่อ...ละมุน..โอปป้ามากเจ้าค่ะ หล่อมากกกกกกก”
หญิงสาวเพ้อละเมอขึ้นเป็นภาษาไทยชัดเจน สายตาที่พร่ามัวของเธอ เธอยังเข้าใจว่าเธอฝันอยู่
“ดูเหมือนคุณหนูของเจ้า อาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เช่นนั้นเจ้ารีบพานางกลับบ้านไปเสียเถิด”
เสียงทุ้มพร่าที่ดูเย็นชาและเคร่งขรึมของเขาหันไปพูดกับดาโซสาวใช้ของเธอ
“ขอบพระคุณท่านผู้ตรวจการเจ้าค่ะที่ช่วยคุณหนูของข้าไว้”
“ไม่เป็นไร ข้าขอโทษที่มาช้าไปจนคุณหนูของเจ้าได้รับอันตราย”
แพรไหมลุกขึ้นเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้ฝันแต่เป็นเรื่องจริง เธอแพ่งพินิจผู้ชายตรงหน้า
‘เขาคือตัวละครบทไหนกันละเนี่ย เธอจำไม่ได้เลย เป็นผู้ตรวจการงั้นหรอ อืมม..ก็คงจะเป็นพวกขุนนางในวัง’
“ขอบคุณเจ้าค่ะ ที่ช่วยข้าไว้ แล้วเด็ก เด็กคนนั้นปลอดภัยหรือไม่เจ้าคะ”
หญิงสาวเอ่ยถามเขาด้วยท่าทางร้อนรนใจเป็นห่วงหนูน้อยคนนั้น สายตาคมราวกับเหยี่ยวของเขาที่จ้องมองมาทำเอาหญิงสาวใจเต้นแรงรู้สึกประหม่าไม่น้อย
“ไม่เป็นไรแล้ว คราวหลังเจ้าอย่าเอาตัวเองไปขวางใครแบบนี้อีกเจ้าจะตายได้”
หญิงสาวยิ้มดีใจเมื่อรู้ว่าเด็กน้อยปลอดภัยไม่ได้ฟังคำเตือนของเขาแม้แต่น้อย
“เยส!!ปลอดภัยดีใช่มั้ย ดีจัง ดาโซข้าดีใจจังที่ช่วยหนูน้อยไว้ได้ ไม่งั้นข้าคงกินข้าวไม่ลง นอนไม่หลับแน่”
หญิงสาวกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ทำเอาชายหนุ่มนึกขันกับท่าทีแปลกแปลกของแม่หญิงผู้นี้ กิริยากระโดกกระเดกไม่สำรวมเขาไม่เคยเจอแม่หญิงสูงศักดิ์ที่ใหนเป็นเช่นนี้มาก่อน
“จริงสิ คุณ...เอ่ออ ท่านผู้ตรวจการใช่มั้ย ท่านชื่อว่าอะไรล่ะ”
หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เธอชินกับการพูดกับผู้ชายในยุคของเธอจนเผลอลืมตัวไป
“ข้าชื่อซอจุน เจ้าล่ะแม่หญิง”
“ชอนอาเจ้าค่ะ”
หญิงสาวตอบเขาสั้นๆ ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของใคร พ่อตัวร้ายของเธอในเรื่องมันไม่น่าจะภาคภูมิใจเท่าไหร่นักถ้าเขารู้จักก็คงจะพาลเกลียดเธอไปด้วย
“เจ้ามาจากตระกูลใดงั้นหรือดูท่าทางแล้วไม่ใช่แม่หญิงชาวบ้านทั่วๆ ไป”
ดาโซทำท่าจะเอ่ยปากบอก แต่แพรไหมชิงพูดเสียก่อน
“บิดาของข้าก็เป็นแค่ขุนนางธรรมดาเจ้าค่ะ งั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ ออกมานานแล้วเดี๋ยวท่านพ่อจะเป็นห่วงไปเถอะดาโซกลับกัน”
หญิงสาวโค้งคำนับทำความเคารพชายหนุ่ม ก่อนจะเดินจากไปถ้าขืนอยู่ต่อเขาคงซักไซ้จนรู้หมดแน่ว่าเธอเป็นใครดูท่าทางเขาก็น่าจะรู้เรื่องในวังมาไม่น้อยเหมือนกัน
สายตาคมยังคงจ้องมองตามหลังหญิงสาวไป เขาเผลอยิ้มออกมา ถึงแม้นางผู้นี้จะดูแปลกๆ แต่นางมีจิตใจที่ดีนัก
“เกิดอะไรขึ้นพะย่ะค่ะฝ่าบาท”
เสียงองครักษ์หนุ่มหล่อตามฉบับของซีรีส์เกาหลีดังขึ้น!
“ไม่มีอะไรหรอกอินจองพอดีตรงนี้มีเรื่องนิดหน่อยข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว อยู่ข้างนอกเจ้าจงพูดกับข้าธรรมดาเถิด”
องค์รัชทายาทซอจุนพูดกับองครักษ์ที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบหลังจากเห็นว่าหญิงสาวเดินจากไปแล้ว
“แล้วแม่หญิงผู้นั้น เมื่อครู่ล่ะขอรับ”
“ข้าช่วยนางไว้จากเหตุการณ์เมื่อสักครู่น่ะ..แต่ข้าชอบนางยิ่งนักอินจอง เจ้าจงไปสืบมาได้หรือไม่ว่านางเป็นบุตรสาวของขุนนางท่านใด?”
ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์กว่าออกคำสั่งทันที เพราะจิตใจเขาตอนนี้ชักจะอยากรู้จักนางให้มากกว่านี้ยิ่งนัก
“ได้ขอรับนายท่าน”
องครักษ์หนุ่มหล่อโค้งคำนับรับคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย
“วันนี้เราออกตรวจกันอีกสักหน่อยเถิด ค่ำๆ ค่อยกลับเข้าวังกัน ยังมีงานอีกเยอะที่เสด็จพ่อรับสั่งให้ข้าไปสืบ”
???
- ผู้เขียน
