เมื่อฉันทะลุมิติมาติดอยู่ในซีรีส์เกาหลียุคโชซอน

อาจารย์จูอึน

2 ปีต่อมา

แพรไหมกลับมาตั้งใจเรียนหนังสือ จนจบปริญญาตรี หลังจากรับปริญญาตรีเธอก็มาเข้าคอร์สเรียนภาษาเกาหลีอย่างหนัก พร้อมกับศึกษาประวัติศาสตร์ของโชซอนไปด้วย

หญิงสาวไปเกาหลี ไปเมืองโชซอนโบราณมา เผื่อว่าจะเจอร่องรอยอะไรขององค์รัชทายาทซอจุนอยู่บ้าง แต่…เธอไปทุกที่..ที่เธอมั่นใจว่าอยู่กับเขาในตอนนั้น กลับไม่เจอแม้แต่เงาเลย ไม่มีร่องรอยอะไรเลยแม้แต่นิด เธอแปลกใจอยู่เรื่องเดียว ซีรีส์เรื่องนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอยค้นหาอย่างไรก็ไม่เจอ ราวกับว่าซีรีส์เรื่องนั้นไม่เคยมีอยู่จริงในโลกนี้!

หญิงสาวกลับมาทำงานเป็นนักเขียนฟรีแลนซ์ทุกเรื่องที่เธอเขียนจะเป็นนิยายแนวซีรีส์โบราณเกือบทั้งหมด หนังสือของเธอได้รับความนิยมมากราวกับว่ามันคือเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงๆ ใช่…มันคือเรื่องจริงของเธอและเขา บัดนี้ทุกวันคืนที่ผ่านเข้ามาและผ่านไป ทุกๆวินาที ทุกๆลมหายใจของเธอ ยังคงมีแต่องค์รัชทายาทซอจุน ยังคงร้องไห้ ยังคงเฝ้ารอ รอวันที่ ที่เขาบอกว่าจะมา…ตามคำสัญญา..

โรงเรียนสอนภาษาเกาหลี

“ไหม…หายไปไหนหลายวัน?…มีอาจารย์เกาหลีมาใหม่ด้วย…หล่อม๊ากกก!”

เพื่อนร่วมห้องของเธอเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เธอหายไปหลายวัน

“ไปเกาหลีมาจ่ะ..ใบข้าว…แล้วเรียนไปถึงไหนแล้ว..ไหมลืมไปหมดแล้วนี่ลาไปหลายวันเลย…!”

หญิงสาวเอาโน๊ดบุ๊คขนาดกะทัดรัดของเธอขึ้นมาบนโต๊ะเรียน ก่อนจะเปิดเช็คดูรายละเอียดของบทเรียนที่เรียนค้างไว้

“เราส่งชีตไปให้ทางเมลล์แล้วนะ….ตัวลองเปิดดูสิ!”

“อ่อ..เหรอๆ โอเค ไหมไม่ได้เปิดเมลล์เลย…..อ่า…เจอแล้ว..น่ารักที่สุดเลยใบข้าวของเรา..”

“ใช่มั้ยล่าาา….”

“จ้า…ใบข้าวอ่ะน่ารักที่สุดในโลกอยู่แล้ว คิกๆๆ!!..”

สองสาวนั่งหยอกล้อกัน…จนไม่ทันสังเกตุว่าอาจารย์ผู้สอนเข้ามายืนกอดอกจ้องมองเธออยู่แล้ว…ใบข้าวหันหน้าไปเห็นก่อนจึงก้มหน้าลงนั่งเงียบทันที!

“안녕하세요 여러분=(สวัสดีทุกคน)!!”

อาจารย์จูอึนกล่าวทักทายขึ้น สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่ใบหน้างามของแพรไหมที่ไม่ได้สนใจหันมามองเขาแม้แต่นิด…เจ้าหล่อนยังคงสนใจอยู่กับหน้าจอของแล็ปท็อป ทบทวนบทเรียนเก่าๆที่ยังไม่ได้เรียน เพราะหยุดไปเกาหลีอยู่หลายวัน

“อันยองฮาเซโย สวัสดีครับ….คุณ...!”

อาจารย์จูอึนเดินมาหยุดตรงที่นั่งของเธอ แพรไหมเงยหน้าขึ้นมาหาอาจารย์ผู้สอนทันที ด้วยความหงุดหงิดเพราะเธอกำลังยุ่งอยู่

แต่!!เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นบุคคลตรงหน้าหญิงสาวลุกขึ้นยืนทันทีอย่างไม่ทันตั้งตัว!

เธอนิ่งอึ้ง! ตะลึงงัน! ใจสั่น ตึก! ตัก!

“สวัสดีครับ…คุณชื่อว่าอะไรครับ พอดีเราเหมือนจะเจอกันครั้งแรกในคาบเรียนนี้”

เขาพูดออกมาเป็นภาษาไทยอย่างชัดเจน แต่! ที่หญิงสาวตะลึง!กับบุคคลตรงหน้า ไม่ใช่! เพราะความหล่อหรือว่าตกใจอะไรแต่คนตรงหน้าของหญิงสาว…คือ!คนที่เธอตามหามาตลอดระยะเวลา 2 ปีเต็ม น้ำตาใสๆคลอเบ้านัยน์ตาคู่สวยของแพรไหมอย่างไม่รู้ตัว และควบคุมมันไม่ได้!

“ฝ่าบาท..!” เธอโพล่งออกมาอย่างไม่ทันรู้ตัว!

ชายหนุ่มทำหน้าแปลกใจกับสิ่งที่หญิงสาวพูดออกมา ทุกคนต่างก็หัวเราะพร้อมกัน หญิงสาวยังคงจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้า ที่บัดนี้เปลี่ยนทรงผมไปตามแฟชั่นนิยมในยุคปัจจุบัน แต่ใบหน้าและดวงตาคู่นั้น กลับไม่เหลือร่องรอยของความรักความคิดถึงจากเขาแม้แต่นิด มองเธอเหมือนคนไม่รู้จัก…..

“ชื่อว่าอะไรนะครับ…ฝ่าบาทเหรอ?”

“เอ่อ..ชื่อแพรไหมค่ะ…ขอโทษค่ะ!”

“สงสัยคงจะดูซีรีส์มากไปล่ะมั้ง ฮ่าๆๆๆ”

เสียงเพื่อนร่วมชั้นของเธอที่เป็นผู้ชายตะโกนเข้ามา และเรียกเสียงหัวเราะกันกระหึ่มทั้งห้อง

ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!

“เงียบ!กันก่อนครับนักเรียนทุกคน…เอาล่ะๆเรามาดูรายละเอียดบทเรียนต่อไปกันครับวันนี้”

อาจารย์จูอึนตัดบทพูดขึ้นมาทันที ที่เห็นหน้าหญิงสาวทำหน้าคล้ายจะร้องไห้ออกมาที่เพื่อนๆหัวเราะเยาะเธอ

“นั่งลงได้ครับ…เรามาเริ่มเรียนกันเลย!”

เขาเดินมาตรงหน้ากระดานไวน์บอร์ด หน้าชั้นเรียน สายตาของเขายังคงเหลือบมองมาที่แพรไหมเป็นพักๆ วันนี้หญิงสาวแทบจะเรียนไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่นิด เธอเฝ้ารอเวลาหลังเลิกเรียน ได้แต่มองนาฬิกาหวังจะให้เวลาผ่านไปเร็วๆ แพรไหมอยากคุยกับเขา ถ้าเขาใช่องค์รัชทายาทซอจุนจริงๆเขาต้องจำเธอได้อย่างแน่นอน

ผ่านไป3 ชั่วโมง

“เอาละครับนักเรียนทุกคน…วันนี้พอแค่นี้ก่อน..เจอกันพรุ่งนี้ บ่าย3 เช่นเดิมนะครับ อันยองฮี คเยเซโย (ลาก่อน)”

หญิงสาวกะจะรอเขา แต่เขาไวกว่าเธอนัก…กว่าเธอจะเก็บของอะไรเสร็จเขาหายไปแล้ว….เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาคงไม่ใช่องค์รัชทายาทซอจุนของเธอแน่นอน เพราะถ้าเป็นเขา คงไม่ปล่อยเธอไว้แบบนี้ แถมสายตาคู่นั้นที่มองมา ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจเธอแม้แต่นิด…อาจจะเป็นคนหน้าเหมือน และเธอก็คาดหวังกับคำสัญญามากเกินไป…บางทีเขาอาจจะมาหาเธอไม่ได้ภายในชาตินี้….

“ไอ้แม๊กซ์นิสัยแย่มากเลยเมื่อตะกี้…มันล้อเธออ่ะไหม ชั้นอยากจะฉีกอกมันนัก นิสัยแย่!”

ใบข้าวกราดเกรี้ยวออกมาด้วยใบหน้าที่หงิกงอ แสดงความไม่พอใจที่เพื่อนโดนล้อแต่ตัวเองกลับช่วยอะไรไม่ได้

“ไหมไม่โกรธหรอก ช่างมันเถอะ ไหมแค่แปลกใจทำไมอาจารย์คนเก่าของเราไปไหน ถึงได้เปลี่ยนคนกะทันหัน!”

“อืมมม!…เห็นว่าอาจารย์คนก่อนกลับเกาหลีกะทันหัน แต่อาจารย์คนนี้เขาเป็นถึงลูกของเจ้าของโรงเรียนกวดวิชาเกาหลีที่เราเรียน มีทุกสาขาในหลายประเทศเลยนะ แถมรวยม๊ากกกก…ไหมยังไม่มีแฟนลองจีบดูสิจ้ะ!”

ใบข้าวเดินเคียงมากับแพรไหม เอาหน้าซบลงบนไหล่ของแพรไหมยิ้มหวานหยอกเย้าเธอเชียร์ให้จีบอาจารย์จูอึน

“ไม่เอาอ่ะ!…เค้าคงไม่มามองสาวไทยแบบเราหรอก..แต่แปลกนะทำไมมีหลายสาขาในหลายประเทศ แต่ทำไมถึงมาสนใจสอนที่ไทย”

หญิงสาวเลิกคิ้วถาม…เธอเม้มปากทำหน้าสงสัยเสียเต็มทน…ก่อนจะส่ายหน้ายักไหล่ไล่ความคิดนั้นออกไปจากสมองเมื่อรู้ตัวว่าเริ่มจะนึกถึงเรื่องของอาจารย์คนนี้มากเกินไป

“นั่นสิ! ไม่สนจริงอ่ะ….อ้อลืมไป! ไหมเราอ่ะ..รักแต่องค์รัชทายาทซอจุนในนิยายของตัวเองสิน๊ะ! ได้ข่าวว่าหนังสือของไหมขายดีติดท๊อปของประเทศไปแล้ว….เพื่อนของใบข้าวตอนนี้กลายเป็นเศรษฐีนีไปแล้วสินะ!”

“ก็ว่าไป…เศรษฐีอะไรที่ไหนกันจ้ะ? โน้นๆโอปป้าส่วนตัวของเธอมาแล้วค่ะ…คุณใบข้าว!”

ใบข้าวมีแฟนเป็นหนุ่มเกาหลีใต้หน้าตาจิ้มลิ้ม ที่เธอมาเรียนภาษาเกาหลีเพราะต้องแต่งงานไปใช้ชีวิตที่ประเทศเกาหลีใต้…อีกไม่กี่เดือนเท่านั้นเพื่อนเธอคนนี้ก็จะจากเธอไปอีกคนแล้วสินะ…เหลือแต่เธอที่ยังคงเฝ้ารอ….

“ไปก่อนนร้าไหม…พรุ่งนี้เจอกัน…อันยองฮี คเยเซโย!”

เธอลาแพรไหมตบท้ายด้วยภาษาเกาหลีอย่างเช่นทุกวัน

“อันยองฮี คเยเซโย!”

แพรไหมตอบกลับไปเป็นภาษาเกาหลีเช่นกัน ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย ใบข้าวผู้เป็นเพื่อนรัก โดยที่ไม่รู้ตัวว่าบทสนทนาของเธอกับเพื่อนนั้น มีคนๆนึงยืนแอบฟังอยู่ ได้ยินทุกคำพูดของเธอกับใบข้าว…..