‘นายใบ้ เอ่อ คุณรันคนนี้ คงรักคุณของป้าอยู่ไม่น้อย ถึงได้มาช่วยเหลือเอาไว้อย่างนี้ อย่างไรคุณของป้าก็อย่าไปโกรธเคือง ให้เขาต้องมางอนง้อให้มากนักนะคะ มีอะไรก็ให้ค่อยพูดค่อยจากัน เขาจะได้รักและเมตตาคุณของป้าขึ้นไปอีก’
สุ้มเสียงของป้าช้อยลอยมากระทบ ก่อนที่หล่อนจะขอตัวกลับขึ้นมาตึกใหญ่ในตอนเย็น ตอนนั้นผู้สูงวัยเลยหาโอกาสสอนหล่อน เพราะเห็นว่าหล่อนไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนจะให้โอวาทอีกแล้ว ‘หนักนิดเบาหน่อย จงอภัยให้กันนะคะ’
และป้าช้อยคงรู้ว่าหล่อนไม่ชอบคนโกหกหลอกลวง จึงได้ตะล่อมกล่อมให้หล่อนใจเย็นลงนั่นเอง ตอนนี้หล่อนก็ไม่ได้โกรธฉุนเฉียวจนไม่ฟังความอะไรจากเขาอีกแล้วนะ ก็ให้โอกาสเขาอธิบายอยู่นี่
ดรันมองสบตากับหญิงสาว พลางตอบ "ก็พูด...ได้...แล้ว..." เห็นพะนอขวัญยังใ
