ตอนที่ 2
1019 คำ
“วันนี้คุณมาร์ซกลับบ้านเร็วนะคะ”
เดลล่าอดที่จะเอ่ยถามคุณชายรูปหล่อที่ยังคงความโสดเพียงคนเดียวด้วยความประหลาดใจไม่ได้
มาริออสหรี่ตามองหน้าสาวใช้ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของพี่สะใภ้คนโตของซาเวลลาส
“ฉันเหนื่อยบ้างไม่ได้หรือไงเดลล่า”
“มันก็ได้อยู่ค่ะ แต่มันแปลกตรงที่ว่า ปกติคุณมาริออสอึดยังกับม้า”
“หือ?”
มาริออสเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจ
เดลล่าหัวเราะร่วน “ก็ปกติถ้าไม่เลยเที่ยงคืนคุณมาร์ซไม่เข้าบ้านไม่ใช่หรือคะ”
มาริออสไหวไหล่กว้างน้อยๆ อย่างไม่แคร์อะไร “เธอก็พูดเกินไปเดลล่า ฉันก็ไม่ได้กลับหลังเที่ยงคืนทุกวันสักหน่อย”
“ยี่สิบเก้าวันในหนึ่งเดือนใช่ไหมคะ”
“พูดมากน่า จะไปไหนก็ไปได้แล้ว ชอบทำให้อารมณ์บูดอยู่เรื่อยเลย” มาริออสเอ็ดตะโรด้วยความหงุดหงิด แต่เดลล่ากลับหัวเราะขบขันไม่หวาดกลัวเท่าไรนัก
“แหม แค่แซ็วเล่นๆ ทำเป็นจริงจังไปได้ งั้นเดลล่าไปแล้วนะคะ”
“จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันรำคาญแล้ว”
มาริออสก้าวยาวๆ เดินตรงเข้าไปในตัวตึก แต่หางตาเห็นรถคันคุ้นตาเสียก่อน จึงหันไปเรียกเดลล่าเพื่อถามไถ่
“เดลล่า”
“คะ คุณมาร์ซ” เดลล่ารีบเดินมาหาทันที
“นั่นใช่รถคุณเพอร์ซูสหรือเปล่า”
เดลล่ามองตามสายตาของมาริออสไป ก่อนจะหันมาตอบเสียงดังฟังชัด
“ใช่ค่ะ รถของคุณเพอร์ซูส พ่อบุญธรรมของคุณแพท”
ได้ยินชื่อของพิมรักจากปากของเดลล่ายิ่งทำให้มาริออสหงุดหงิด
“ไม่ต้องบอกหรอกนะว่าคุณเพอร์ซูสเป็นพ่อของใคร เพราะฉันก็รู้ดีพอๆ กับเธอนั่นแหละ เดลล่า”
ท่าทางหัวเสียฉับพลันของมาริออสทำให้เดลล่าอดแปลกใจไม่ได้ “นี่คุณมาร์ซยังไม่ยอมญาติดีกับคุณแพทอีกหรือคะ”
“อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันได้ไหม เดลล่า”
“แหม เดลล่าก็ไม่อยากยุ่งหรอกค่ะ แค่ไม่อยากให้คุณมาร์ซไปโกรธเคืองอะไรคุณแพทเธอ ไหนๆ เธอก็ไม่ได้อยู่ที่เอเธนส์แล้ว”
“เดลล่า...”
มาริออสเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างโมโห
“คะ”
“ไสหัวไปซะ ก่อนที่ฉันจะตัดเงินเดือนเธอ”
เดลล่าหน้าสลด แต่ก็ยังอดโต้แย้งไม่ได้ “เดลล่าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ ทำไมต้องตัดเงินเดือนด้วยล่ะ”
มาริออสหันมาจ้องหน้าเดลล่า กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสัน “แค่เอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้นออกมาจากปาก ก็ถือว่าผิดแล้ว”
“ชื่อคุณแพทน่ะเหรอคะ”
“ไสหัวไปเลยเดลล่า ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ไป...ไปแล้วค่ะ” เดลล่าเห็นท่าทางเกรี้ยวกราดน่ากลัวของมาริออสก็รีบวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต
มาริออสกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวตึก
“คุณเพอร์ซูสมาพบใครหรือ”
เมื่อเห็นสาวใช้เดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับถาดใบสวย ชายหนุ่มจึงอดถามขึ้นไม่ได้
“คุณเพอร์ซูสมาขอพบคุณเพนน์ค่ะ คุณมาร์ซ”
นัยน์ตาของมาริออสเต็มไปด้วยความแคลงใจ เพราะถ้าจำไม่ผิด เพอร์ซูสมาที่ดาร์กอน คาสเทลโลถึงสามครั้งแล้วภายในระยะเวลาแค่ไม่ถึงสิบวัน เพื่อมาขอพบเพเรอคลิสพี่ชายของเขา แต่เพเรอคลิสไม่อยู่ไปต่างประเทศทุกครั้ง
“แล้วตอนนี้พี่เพนน์กับคุณเพอร์ซูสอยู่ที่ไหนล่ะ”
“ห้องรับรองปีกขวาค่ะคุณมาร์ซ”
มาริออสพยักหน้ารับ “มีอะไรก็ไปทำเถอะ ฉันไม่มีอะไรจะถามแล้วละ”
“ค่ะคุณมาร์ซ”
สาวใช้เดินจากไปแล้ว มาริออสจึงก้าวขึ้นบันไดมุ่งหน้าตรงไปยังห้องรับรองปีกขวา
มือใหญ่กำลังจะยกขึ้นเคาะบานประตูไม้ตรงหน้า แต่เสียงสนทนาที่ดังเล็ดลอดออกมาเพราะประตูปิดไม่สนิท ทำให้เขาชะงักงัน
“ขอบคุณคุณเพนน์มากนะครับที่ให้ผมกู้ยืมเงินห้าสิบล้าน ผมสัญญาว่าจะรีบใช้คืนให้เร็วที่สุด”
“เราคนกันเอง คุณเองก็ทำธุรกิจกับผมมาตั้งนาน มีปัญหาอะไรผมก็ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยอยู่แล้ว เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะให้ทนายร่างสัญญาขึ้นมา แล้วบ่ายสองคุณเพอร์ซูสไปเซ็นสัญญากับผมที่ดาร์กอนคอมปานี สะดวกมั้ยครับ”
“สะดวกครับ ผมสะดวกทุกเวลาครับ”
“งั้นก็ตามนี้นะครับ”
เพอร์ซูสน้ำตาซึมด้วยความซาบซึ้งใจ “ผมขอบพระคุณคุณเพนน์อีกครั้งนะครับที่ช่วยเหลือผม”
“บอกแล้วไงครับว่าเราคนกันเอง”
“ขอบคุณครับ”
เพเรอคลิสระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยถามถึงพิมรัก “แล้วนี่น้องแพทรู้เรื่องสถานการณ์ที่บริษัทของคุณเพอร์ซูสไหมครับ”
เพอร์ซูสส่ายหน้าน้อยๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความวิตกกังวล
“ผมไม่ได้บอกให้แพทรู้หรอกครับ ผมไม่อยากทำให้ลูกไม่สบายใจ”
“แต่ผมคิดว่าน้องแพทเข้มแข็งพอที่จะรับรู้เรื่องนี้นะครับ บางทีคุณเพอร์ซูสก็ควรจะเล่าให้เธอฟัง เธออาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ผมว่าเธอจะต้องเป็นกำลังใจให้คุณได้ไม่มากก็น้อยนะครับ”
“ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำ ถ้าแพทโทร. มาหาผมอีก ผมจะเล่าให้ลูกฟังครับ”
“ถึงน้องแพทจะยังไม่เคยทำงานจริงจังมาก่อน แต่ผมว่าน้องแพทเป็นเด็กฉลาดนะครับ เธอน่าจะสามารถช่วยคุณเพอร์ซูสได้”
“ครับ” เพอร์ซูสรับคำและก้มหน้ามองมือตัวเอง
เพเรอคลิสถอนใจแผ่วเบา ก่อนจะชวนคุยเรื่องพิมรักแทนการคุยเรื่องสถานการณ์ทางการเงินของเพอร์ซูส
“ผมได้ข่าวว่าน้องแพทไปอยู่เมืองไทยกับญาติใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ เป็นญาติห่างๆ ของแพทนั่นแหละครับ”
- ผู้เขียน
