พิมรักนั่งมองแผ่นกระดาษในมือด้วยหัวใจที่อ่อนล้า ความรู้สึกมากมายระเบิดอยู่ในอก มันเริ่มต้นตั้งแต่วินาทีแรกที่มาริออสก้าวเข้าไปในร้านดอกไม้ของหล่อน จนถึงวินาทีนี้ ความสับสนอลหม่านก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ จนหัวของหล่อนแทบจะระเบิด
“ดีใจจนพูดไม่ออกเชียวหรือ”
คนตัวโตที่เดินมาหยุดข้างๆ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันจนหล่อนรู้สึกได้
พิมรักกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ วางแผ่นกระดาษที่ผูกมัดอิสรภาพของหล่อนกับมาริออสลงบนโต๊ะตรงหน้า ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองเขา
ดวงตาคมกล้าของมาริออสที่เคยเป็นสีน้ำเงินเข้มยามนี้มืดดำจนอ่านความรู้สึกไม่ออก มุมปากหยักสวยยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มดูแคลน หล่อนรู้สึกอับอายและอดสูจนต้องหลบสายตา
“นายก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วนี่ เราแยกย้ายกันกลับเถอะ”
หล่อนขยับตัวลุกขึ้น พร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายมาคล้องไหล่ แต่เขาเอื้อมมารั้งแขนเอาไว้เสียก่อน
“เธอยังไปไหนไม่ได้”
“แต่ฉัน
