“หึ ยังรักไม่เลิกสินะ”
ช้อนกับส้อมร่วงจากมือใหญ่ ก่อนที่เขาจะเอียงหน้ามาหา สายตาดุดันจ้องหล่อนเขม็ง
“เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงต้องขังเธอเอาไว้ ไม่อย่างนั้น เธอจะวิ่งพล่านไปทำลายครอบครัวของพี่ชายฉันจนแตกแยก”
คนฟังหัวเราะทั้งน้ำตา กลีบปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง หัวใจปวดร้าวทรมานกับคำกล่าวหายิ่งนัก
“ใช่ ฉันคิดอยู่เสมอว่าจะกลับไปหาพี่เพนน์ จะกลับไปแย่งชิงพี่ เพนน์กลับมาเป็นของฉัน”
หญิงสาวแสร้งหัวเราะ “นายอย่าเผลอก็แล้วกัน เพราะฉันยิ่งร่านๆ อยู่ เผลอเมื่อไหร่ ฉันวิ่งเข้าหาพี่ชายของนายแน่”
“พิมรัก!”
หญิงสาวไม่คิดจะฟังคำกล่าวหาของเขาอีกแล้ว หล่อนลุกขึ้นและวิ่งหนี แต่เขาตามมาทัน และผลักหล่อนจนแผ่นหลังชนกับผนังอย่างแรง
“โอ๊ย!...” พิมรักเบ้หน้า เจ็บระบมไปหมด “นี่นายจะทำอะไรน่ะ”
เขายิ้มเหี้ยม “ก็จะทำให้เธอไม่มีเวลาเอาสมองเน่าๆ ของตัวเองไปคิดถึงพี่เพนน์น่ะสิ”
“นาย...นายคงไม่...”
เขารูดซิปลงแ
