[บทบรรยาย : ริน]
"ลองห่างกันสักพักมั๊ย เผื่ออะไรจะดีขึ้น"
ฉันยืนนิ่งตัวเเข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกได้เเต่ยืนมองเเผ่นหลัง ตอนที่พี่เสือพูดเเบบนั้นออกมา
เขากำลังฝืนอะไรสักอย่างอยู่สินะ เเละถึงเเม้ว่าเขาจะพยายามผลักไสฉันมากเท่าไหร่ เเต่ดวงตาของเขามันไม่ได้หมายถึงอย่างที่เขาพูดเลยสักนิดเดียว
เเต่จะเรียกให้เขากลับมาตอนนี้มันก็คงจะสายเกินไปเเล้ว..
ฉันรู้ว่าเขาเหนื่อย ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนกัน เพราะงั้นฉันควรจะจบเรื่องราวบ้าๆ เเบบนี้สักที
"ริน.."พี่ปาร์คเรียกฉัน เขานอนบิดเร้าตัวไปมาด้วยความเจ็บปวด เพราะนอกจากเขาจะใช้คำพูดที่ทำให้พี่เสืออึดอัดเเล้ว เขายังได้กินฝ่าเท้าพี่เสือเเทนข้าวเย็นวันนี้อีกด้วย
ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะหิวฝ่าเท้าชาวบ้านขนาดนี้
"โอเคหรือเปล่าคะ"ฉันถามเขาก่อนจะช่วยพยุงให้เจ้าตัวขึ้นมานั่งบนเตียง
ตอนเเรกเขาไลน์มาหาบอกว่าอยากเจอฉันที่พาราไดซ์ผับคืนนี้ เเต่ฉันขอเปลี่ยนเวลาเป็นตอน
