ฉันนอนก้มหน้าร้องไห้กับหมอนในห้องคนเดียว มันมีทั้งความเจ็บปวดจากบาดเเผลเเล้วก็ความทรมานทางจิตใจ ป๊าไม่เคยเข้าใจความรู้สึกฉันเลย ฉันรู้ว่าฉันอาจจะไม่ได้เป็นลูกที่ดีมากสำหรับเขา เเต่ฉันก็กำลังพยายามอยู่ สิ่งที่ฉันทำอยู่มันผิดมากนักเหรอ สำหรับป๊ามันคือสิ่งที่ผิดมากขนาดนั้นใช่ไหม
ป๊ามีเหตุผลอะไรกันเเน่..
"รินม๊าเข้าไปนะลูก หนูทำอะไรอยู่"
"ฮึ่ก.. ฮือ"
"ไม่เป็นอะไรนะลูก โอเคใช่ไหม"
"ม๊า.. ป๊าไม่เข้าใจหนู ป๊าใจร้ายกับหนู.. หนูขอโทษ หนูขอโทษ.."ฉันบอกเสียงสั่นเครือ น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาจนเบ้าตาบวมปริบ ม๊าเดินลงมานั่งข้างๆ ฉัน ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้เเน่น เหมือนม๊าจะร้องไห้ด้วย เเละที่ฉันเสียใจมันก็คงจะเป็นเพราะฉันทำให้พวกเขาผิดหวัง เสียใจที่ฉันเป็นคนเห็นเเก่ตัวเเบบนี้
"ม๊าเข้าใจหนูนะลูก ..ไม่ต้องร้องนะ ไม่ต้องรู้สึกผิดนะริน ม๊าไม่โกรธหนูลูก"
"หนูขอโทษที่ทำให้ม๊าเสียใจ.."
"เฮ้อ ม๊าเข้
