บทที่ 6 คูเปอร์สายเปย์ (1)
1652 คำ
เพราะยังไม่มั่นใจในความสัมพันธ์เธอจึงไม่ได้บอกครอบครัวว่ามีแฟนแล้ว และจริงจังถึงขนาดจะให้เขาเป็นพ่อของลูก ไม่ให้จริงจังได้อย่างไรในเมื่อนายมหาเป็นผู้ชายที่แสนดีขนาดนี้ บอกซ้ายก็ซ้ายบอกขวาก็ขวา อยู่ในโอวาททุกอย่างไม่แม้แต่จะเถียงสักคำ
เวลาผ่านพ้นไปสองสัปดาห์แล้วแต่นิยายเรื่องใหม่ของคูเปอร์ยังไม่คืบหน้า เพราะชอบทำตัวติดแฟนหนุ่ม ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนเธอก็ขอตามไปด้วย เห็นพี่มหาก็ต้องเห็นน้องเปอร์ แต่ก็เข้าใจหญิงสาวได้เนื่องจากเกิดมาไม่เคยมีแฟน พ่อมหาคือผู้ชายคนแรกเธอจะติดเขาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
เช้านี้นายมหาจะเข้าไปตรงไร่ชาที่ติดอยู่กับโฮมสเตย์แต่มีพื้นที่ไม่ใหญ่มาก เรียกว่า สวนชาดีกว่า เธอจึงขอตามไปด้วยอยากไปดูชายหนุ่มทำงาน แต่นายมหากลัวแฟนสาวป่วยจึงไม่ยอมให้ไปด้วย ช่วงนี้อากาศหนาวมากแดดก็จ้าถ้าเธอป่วยขึ้นมาเขาจะทำอย่างไร
“พี่มหาให้เปอร์ไปด้วยนะคะ เปอร์ไม่อยากอยู่ในห้องคนเดียว” อ้อนเสียงหวาน เธอรู้จุดอ่อนของชายหนุ่มคือการอ้อน เวลาเธออยากได้อะไรแล้วเขาไม่ยอมเธอก็จะอ้อนจนกว่าจะได้ สุดท้ายพ่อมหาก็พ่ายแพ้ให้แก่แฟนสาว คูเปอร์ติดนิสัยขี้อ้อนมาจากครอบครัว
“แต่มันนานนะครับ กว่าพี่จะดูแลน้อง ๆ เสร็จ” ชายหนุ่มพยายามอธิบาย
“น้อง ๆ คืออะไรคะ ใครเหรอ สาว ๆ เหรอคะ” เธอตีความไปไกลโข ดวงตาเริ่มมีประกายหึงหวง
“ไม่ใช่ครับ น้อง ๆ คือใบชา พี่เรียกว่าน้อง”
“โธ่ ใจหายหมด ไม่เห็นเป็นอะไรเลยค่ะ เปอร์อยากไปช่วยว่าที่สามีเก็บใบชา ฟีลเหมือนซีรีส์ไง นะคะพี่มหาสุดหล่อ พี่มหาคนดี”
เธออ้อนเสียงหวานสดใสก่อนจะเข้าไปกอดเขาทั้งตัว คนอย่างคูเปอร์ถ้าอยากไปก็ต้องไปให้ได้ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนตร์ก็ต้องเอาด้วยคาถา
นายมหามีเหรอจะไม่ใจอ่อนโดนอ้อนขนาดนี้ ไหนจะเสียงหวาน ๆ เนื้อตัวนิ่ม ๆ ตากะพริบปริบ ๆ ถ้าไม่ให้ไปด้วยเกรงว่าคืนนี้ตนเองได้แยกห้องนอนกับคูเปอร์แน่
“อืมมมมม ก็ได้ครับ แต่ต้องใส่หมวกตลอด ใส่เสื้อไปหนา ๆ หน่อย ห้ามถอดตกลงไหม” เพราะเข้าสู่ช่วงฤดูหนาวแล้วทำให้ม่อนแจ่มมีอุณหภูมิต่ำกว่ายี่สิบองศา ช่วงเช้าจะหนาวมากพอใกล้เที่ยงจะรู้สึกอุ่นขึ้นมาแต่ก็ยังเย็นตรงข้ามกับความแผดจ้าของแดด
“รับทราบค่า” หญิงสาวยิ้มตาหยีพร้อมกับทำท่าตะเบ๊ะเหมือนตำรวจ ชายหนุ่มส่ายหัวน้อย ๆ ก่อนจะหยิบหมวกมาใส่ให้และไม่ลืมเสื้อกันหนาวด้วย
จากนั้นทั้งคู่ก็ออกไปที่สวนเพื่อเก็บยอดใบชา ซึ่งมีขั้นตอนที่ละเอียดอ่อนมากเพื่อให้ชามีคุณภาพ
โฮมสเตย์ไม่ได้เก็บไปขายเหมือนไร่ชาใหญ่ ๆ แต่เก็บเอาไว้บริการลูกค้าที่มาพักและเอาไปบริจาคบ้างตามแต่ความสะดวก
ในระหว่างการเก็บใบชา หญิงสาวก็ถือโอกาสเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป ว่าไปแล้วสามีทดลองของเธอโคตรหล่อเลย ถ้าอยู่กรุงเทพฯ เขาคงได้เป็นดารานักแสดง มีแฟนคลับตรึมแน่นอน พอชายหนุ่มหันมาเธอก็ทำเป็นหันโทรศัพท์ไปทางอื่น
“ไม่ต้องแอบถ่ายก็ได้ พี่เต็มใจเข้ากล้องครับ” เขากระซิบบอกด้วยน้ำเสียงขบขัน เห็นมาสักพักแล้วว่าคูเปอร์กำลังแอบถ่ายรูปตนเอง
เธอทำเหมือนเขาเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ บอกมาคำเดียวเขาพร้อมโพสท่าให้เธอถ่าย
“จริงเหรอคะ เปอร์คิดว่าพี่มหาไม่ชอบถ่ายรูป” หญิงสาวตาโตดีใจ บรรยากาศดี ๆ แบบนี้ควรถ่ายเก็บไว้เป็นความทรงจำ ต่อไปเมื่อคิดถึงวันวานจะได้เอาออกมาดู แต่เธอกลัวเขาไม่ชอบกล้องจึงแอบถ่าย
“ไม่ถึงกับไม่ชอบ พี่ได้หมด” บอกตามตรงอย่างไม่อ้อมค้อม ถ่ายก็ได้ไม่ถ่ายก็ได้ ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ หญิงสาวยิ้มหวานเมื่อคิดอะไรดี ๆ ไหน ๆ ก็อยู่กันสองต่อสองแล้ว ขอถ่ายเก็บเป็นที่ระลึกหน่อยเผื่อใช้ในงานแต่ง เธอคิดไปไกลมาก ตามประสานักเขียนที่มีจินตนาการสูง
“งั้นเรามาถ่ายรูปคู่นะคะ”
“ครับ”
ชายหนุ่มขยับเข้าใกล้หญิงสาวแล้วฉีกยิ้ม ครู่เดียวรูปคู่ก็ถูกบันทึกลงในโทรศัพท์ราคาแพง
คูเปอร์ถือโอกาสช่วงที่แฟนหนุ่มเผลอ แนบริมฝีปากบนแก้มสาก แล้วกดปุ่มถ่ายรูปรัว ๆ ด้วยความรวดเร็ว ทำให้นายมหาหน้า
เหวอเล็กน้อยแต่ไม่ได้ห้ามปราม
หญิงสาวจึงทำแก้มป่องให้เขาหอมกลับ ก่อนจะกดถ่ายรัว ๆ อีกครั้งราวกับไม่อาย ทั้งที่จริงอายแสนอายแก้มใสจึงเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อราวกับสีของดอกกุหลาบ
ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นก็อดใจไม่ไหวจึงทำการขโมยความหอมบนแก้มนุ่มเสียงดัง ฟอด ฟอด
“อื้อ พอแล้วค่ะ แก้มช้ำหมดแล้ว”
“หอมจัง ทำไมแก้มเมียพี่ถึงได้หอมแบบนี้”
“พอแล้ว เปอร์อายเป็นเหมือนกันนะคะ”
“โอเคครับ พอก็พอ เอาไว้ต่อคืนนี้ พี่จะไม่หอมแค่แก้มหรอกนะ รู้ไว้ด้วย”
“ลามก ถ่ายได้หลายรูปแล้ว เดี๋ยวเปอร์ส่งให้พี่มหาด้วยดีกว่า เราจะได้มีรูปของกันและกัน เปอร์ AirDrop ไปให้นะคะ เอ๊ะ โทรศัพท์ของพี่มหาไม่ใช่ iPhone นี่หน่า”
หญิงสาวแก้เขินด้วยการเปลี่ยนเรื่องคุย ถ้าให้พูดเรื่องใต้สะดืออีกเกรงว่าคนที่จะทนไม่ไหวคือตัวเธอเอง
คูเปอร์จึงล้วงโทรศัพท์ของชายหนุ่มออกจากกระเป๋า ก่อนจะขมวดคิ้วเซ็ง ระบบ AirDrop มันต้องใช้โทรศัพท์ยี่ห้อเดียวกัน
“ทำไมครับ AirDrop อะไรเนี่ยมันต้องใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกันเหรอ แล้วมันคืออะไร”
“มันคือวิธีการแชร์ข้อมูล ไม่ว่าจะเป็นรูปภาพ วิดีโอ หรือข้อมูลอื่น ๆ ผ่าน iPhone แต่น่าเสียดายโทรศัพท์ของพี่มหาเป็น Sumsung รุ่นเก่าด้วย”
ต่างยี่ห้อไม่พอยังรุ่นเก่าอีกต่างหาก จริง ๆ โทรศัพท์ของชายหนุ่มเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดแต่เก็บอยู่ในลิ้นชักที่คอนโด
มหาโชคเคยเอาให้น้องชายแล้ว แต่น้องชายไม่รับบอกว่ามันไม่ใช่ของตนเอง คนจนอย่างเขาจะไปซื้อโทรศัพท์แพง ๆ ราคาครึ่งแสนได้อย่างไร และนั่นก็เป็นที่มาของโทรศัพท์เครื่องนี้ทั้งราคาและรุ่นเหมาะกับฐานะของนายมหา
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เก็บภาพของเราไว้ในหัวแล้ว”
“ไม่ได้ค่ะ เอางี้เราไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ดีกว่า ถือว่าเปอร์ให้เป็นของขวัญ”
“มันจะดีเหรอ พี่ใช้เครื่องนี้ก็ได้ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“ไม่ได้ค่ะ ไปซื้อเถอะนะ เปอร์อยากไปข้างนอก อยู่แต่ในนี้มาหลายวันแล้ว”
“งั้นก็ได้ครับ เราไปกินข้าวข้างนอกเลยดีกว่า”
“เย่ พี่มหาน่ารักที่สุดเลย ไปกันค่ะ”
คู่รักแยกย้ายไปเปลี่ยนเสื้อผ้า นายมหาออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนเซตผมเบา ๆ แต่หล่อกระชากใจ ขนาดลุงกับป้ายังชมเลย
ชายหนุ่มจึงเอามือขึ้นมาเกาตรงท้ายทอย ด้วยอาการเขินอาย รู้สึกแปลกอย่างไรไม่รู้เวลามีคนมาชมต่อหน้า
“เที่ยงนี้ลุงกับป้าไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อนะครับ ผมกับน้องเปอร์จะกินข้างนอก” นายมหาบอกสองสามีภรรยาก่อนจะสตาร์ตรถรอแฟนสาวที่ยังแต่งตัวไม่เสร็จ
ใจจริงป้าจิตไม่ค่อยอยากให้คุณหนูของตัวเองขับรถไปไกล ๆ เพราะกลัวเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดจากอาการปวดหัวของเขา แต่คิดว่ามี
คูเปอร์ไปด้วยคงไม่เป็นไร
“ขับรถดี ๆ นะพ่อมหา ดูแลหนูเปอร์ด้วย”
“ครับ แต่หนูเปอร์ของป้ายังไม่ลงมาอีก”
“ผู้หญิงก็แบบนี้แหละพ่อมหา แต่งตัว แต่งหน้านาน เดี๋ยวก็ชินเอง”
“ชินเหมือนลุงใช่ไหมครับ”
“รู้ ๆ กันอยู่”
คนโดนนินทาระยะเผาขนถึงกับค้อนขวับ ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น สองหนุ่มต่างวัยถึงกับหัวเราะออกมา
เสียงหัวเราะของพวกเขา พลอยทำให้คูเปอร์ที่เดินมาถึงไม่ถึงนาทีรู้สึกมีความสุขไปด้วย
ถ้าเป็นไปได้เธอไม่อยากกลับกรุงเทพฯ อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้แล้วใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับพี่มหา
แต่ความจริงก็คือความจริง เธอไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ยังมีครอบครัวรออยู่ แค่ไม่บอกเรื่องของแฟนหนุ่มก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว
“เสร็จแล้วค่ะ ไปกันเถอะพี่มหา”
แม่สาวปากแดงเอ่ยชวนแฟนหนุ่ม
คูเปอร์ละสายตาไปจากใบหน้าหล่อเหลาของพี่มหาไม่ได้จริง ๆ เจ้าประคุณทำไมเบ้าหน้าฟ้าประทานขนาดนี้ สเป็กเธอเลยสวรรค์ช่างรู้ใจ
“ครับ ขึ้นรถเลยน้องเปอร์ น้องเปอร์”
“คะ? พี่มหาเรียกเปอร์ทำไม”
“เหม่ออะไรอยู่เรา ขึ้นรถได้แล้ว”
“อ้อค่ะ ไป ๆ ขึ้นรถ”
“ผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมซื้อขนมมาฝาก”
“ขับรถดี ๆ ถ้ามีอะไรรีบโทร.มาหาป้าเลยนะ”
“ครับป้าจิต ไม่ต้องห่วง”
- ผู้เขียน
