คุณพี่ของหนู

ข้าจะยกนังมะลิให้เอ็งจริงๆ ไอ้แผน รับมันเป็นเมียเถอะ

แล้วหล่อนก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ เมื่อสายตาคมกริบของชายที่ตนมองอยู่จ้องกลับมาอย่างไม่ทันตั้งตัว หล่อนรีบยืดตัว โบกไม้โบกมือให้ พร้อมร้องเรียก

“คุณพี่แผน! คุณพี่ๆ!”

เท่านั้นคนถูกเรียกก็ย่นคิ้ว ส่ายหน้าแล้วหันกลับไปฝึกดาบต่อ ไม่สนใจหล่อนอีกต่อไป ปล่อยให้สาวน้อยมะลิ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพียงลำพัง โดยที่หล่อนไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่

แต่จะคิดอะไรก็ช่างเถอะ หล่อนไม่สนหรอก สนแต่ว่าเขาคือคนที่หล่อนจะแต่งงานด้วยในอนาคตอันใกล้นี้

ตายแล้วย้อนอดีตชาติกลับมา แต่ชีวิตก็ดี๊ดี!

จะได้มีผัวเป็นตัวเป็นตนสักทีนะ ชะนีน้อยเอ๊ย!

“ข้าไม่แต่งกับมัน”

เป็นคำประกาศกร้าวที่ไอ้แผนลั่นเอาไว้หลังจากที่เกิดเรื่องใหญ่เมื่อสามเดือนก่อน ในเพลานั้น มะลิโวยวายเสียงดังลั่น พร้อมกับร่ำไห้โฮทันทีที่ได้ยินบิดากล่าวว่าจะยกหล่อนให้เป็นเมียไอ้แผน

คราแรกไอ้แผนก็ว่าจะไม่ปฏิเสธ แม้ว่าจะไม่ได้รักชอบสาวน้อยผู้นี้ แต่ก็ตระหนักว่าตนอายุอานามมากพอ ที่จะออกเรือนมีเมียกับเขาได้แล้ว อันที่จริงเขายื้อเวลาในการมีเมียมาหลายปีมากทีเดียว ด้วยเหตุผลว่าไม่ต้องการ มีชนักติดหลังให้เป็นห่วง

เพราะเหตุใดน่ะหรือ?

ก็เพราะเขาเป็นผู้นำหมู่บ้านที่รับช่วงต่อจากผู้เป็นลุงที่สิ้นไปแล้วน่ะสิ มีภาระหน้าที่ในการดูแลลูกบ้านมากมาย หากมีเมียขึ้นมาก็จะเป็นที่ยุ่งยากให้รำคาญใจ โดยเฉพาะการที่มีเมียอายุห่างกันเป็นสิบปีเช่นนี้ด้วย มิหนำซ้ำ เขายังไม่ได้เป็นผู้นำหมู่บ้านธรรมดาๆ ยังต้องคอยดูแลกองกำลังชายฉกรรจ์ไปต้านทานพวกกองโจรมักเข้าปล้นฆ่าคนในหมู่บ้านละแวกนี้ด้วย

ภาระมากมายเช่นนี้จะให้แต่งงานได้เยี่ยงไรกัน

กระนั้น ‘ทองอิน’ ครูเพลงดาบที่ไอ้แผนเคารพนับถือเช่นบิดาอีกคนก็หาได้สนใจไม่ ออกปากยกลูกสาวเพียง คนเดียวให้เขาขณะที่กำลังพูดคุยร่ำสุรากันอยู่ที่เรือนของท่านครู

หะแรกไอ้แผนหลงคิดว่าเพราะมึนเมา ทองอินถึงได้กล่าวออกมาเช่นนั้น แต่เมื่ออีกฝ่ายย้ำ

‘ข้าจะยกนังมะลิให้เอ็งจริงๆ ไอ้แผน รับมันเป็นเมียเถอะ ข้าจะได้สบายใจว่ามันมีคนที่ข้าไว้ใจดูแลจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แล้วข้าจะได้นอนตายตาหลับ’

ไอ้แผนก็มั่นใจขึ้นมาทันใดว่าที่ทองอินพูดนั้นคือเรื่องจริง เขาได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้ ไม่ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ หากทว่าเมื่อทองอินนำเรื่องนี้ไปบอกกับบุตรสาว เท่านั้นล่ะ ก็เกิดเรื่องใหญ่ตามมาทันตาเห็น

‘ข้าไม่แต่งกับมัน! หากพ่อจะให้ข้าแต่งกับมัน ข้าจะตายให้ดู!’

‘นังมะลิ! เอ็งเรียกไอ้แผนว่ามันได้เช่นไร มันอายุห่างจากเอ็งตั้งโข เรียกมันว่าพี่ประเดี๋ยวนี้!’

‘ไม่! ข้าจะเรียกว่ามัน! พ่อนะพ่อ ไม่รักข้าแล้วหรือไร ถึงได้จะยกให้คนอื่นง่ายๆ น่ะ!’

‘ไอ้แผนเป็นคนอื่นอย่างไร มันรู้จักกับข้า สนิทสนมกันดี เห็นเอ็งมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยด้วย ไม่ได้เป็นอื่น!’

‘แต่มันเป็นอื่นสำหรับข้า! ได้ยินไหมว่ามันเป็นอื่นสำหรับข้า! พ่อจะยัดเยียดมันให้ข้าไม่ได้นะ!’

ไอ้แผนอยู่ร่วมเหตุการณ์นั้นพอดี ไม่เคยคิดเลยว่าหญิงสาววัยกำดัดผู้นี้จะปากคอเราะราย โมโหร้าย เถียงบิดา ไม่ตกฟาก ทั้งๆ ที่ปกติแล้วก็ดูเป็นคนนิ่งๆ ไม่หือไม่อือใดๆ รวมถึงไม่ค่อยพูดจากับเขาอีกด้วย

เรียกว่าถ้าไม่มีเหตุจำเป็น การจะได้ยินเสียงหล่อนเป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก เลยกลายเป็นว่าทั้งที่สนิทกับทองอิน ทว่าเขากลับไม่รู้จักหล่อนเลยว่าเป็นคนเช่นไร มารู้เอาก็ตอนนี้ล่ะ

แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่อยากให้บิดากับบุตรต้องมาทะเลาะกันเพราะตนหรอก ในเมื่อมะลิไม่อยากแต่ง เช่นนั้นเขาก็จะปฏิเสธ

‘พ่อครู ข้า...’

‘เอ็งไม่ต้องพูดไอ้แผน ข้ารู้ว่าเอ็งจะพูดเช่นไร’

เขาพูดต่อไม่ออก ใจหมายจะปฏิเสธแต่ผู้อาวุโสกว่าอ่านสายตาเขาออกเสียแล้ว มิหนำซ้ำการเอ่ยปากของเขายังจะไปจุดไฟโทสะของสองพ่อลูกให้โหมกระพืออีก

‘มึงไม่แต่งก็ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพ่อ อีมะลิ!’

ทองอินขึ้นมึงขึ้นกูกับบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความน้อยเนื้อต่ำใจผุดพรายในใจของหญิงสาวที่หลั่งน้ำตาอาบแก้ม

‘นี่พ่อเห็นมันดีกว่าข้างั้นหรือ?’

‘ก็เออสิวะ! หากไม่แต่งกับมัน มึงกับกูขาดกัน!’

ยื่นคำขาดไปอีกให้มะลิได้ปวดหนึบที่หน้าอกขึ้นมา พลันฝากสายตาขุ่นแค้นให้กับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างบิดา

ไอ้แผนหมายจะบอกให้หล่อนสบายใจว่าเขาจะไม่ตอบรับหากหล่อนไม่ต้องการ กระนั้นก็ได้แค่คิดเมื่อหญิงสาวว่าออกมาเสียก่อน

‘ได้! แล้วพ่อก็ดูข้าตายไปต่อหน้าต่อตาเลยแล้วกัน!’

สุดที่ผู้ใดจะห้าม สิ้นเสียง หล่อนก็วิ่งพรวดลงจากเรือนไป ไม่สนเสียงเรียกของบิดาที่ก่นด่าไล่ตามหลัง

‘เออ! จะไปตายโหงตายห่าที่ไหนก็ไป กูหาคนดีๆ มาให้แล้วยังจะเรื่องมาก อีลูกทรพี!’

‘พ่อครูว่ามันแรงเกินไปหรือไม่’

ไอ้แผนอดพูดขึ้นมาไม่ได้ แต่ก็ไม่ทำให้ครูเพลงดาบลดอารมณ์โมโหลงได้เลย อีกทั้งยังว่าทับ

‘ไม่แรงหรอกสำหรับมัน ช่างหัวมัน ประเดี๋ยวมันก็กลับมา’

แล้วก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจทั้งๆ ที่ในใจห่วงบุตรสาวเป็นอย่างมาก ไอ้แผนอยู่กับเขามานาน ทำไมจะไม่รู้ว่าทองอินคิดอะไร แต่ด้วยทิฐิจึงทำให้ไม่ยอมขยับเขยื้อนตัวไปไหน ร้อนถึงไอ้แผนที่ต้องทำหน้าที่เป็นหูเป็นตาให้