Rose 3
1116 คำ
Rose 3
วันนี้ตลอดทั้งวันฉันทำงานตัวเองได้อย่างดี หลังจากปิดร้านเสร็จก็กลับมาที่คอนโดฯ ของตัวเองทันที กะว่าจะรีบมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปกินข้าวกับเพื่อน ๆ ในงานเลี้ยงรุ่น ที่อุตส่าห์นัดกันไว้ตั้งแต่ช่วงต้นเดือน เป็นนัดสบาย ๆ ในร้านอาหารที่มีดนตรีสดให้ฟัง เห็นเพื่อนในกลุ่มคุยกันแบบนั้นนะ วันนี้ก็เลยได้โอกาสหยิบเสื้อยืดสีขาวที่ด้านหลังเป็นสายผูก อวดแผ่นหลังเนียนไปหนึ่งกรุบมาใส่ จับคู่กับกางเกงยีนขาสั้นสบาย ๆ ปิดท้ายด้วยกระเป๋าสตางค์ใบเล็กที่ใส่โทรศัพท์ได้พอดี แต่งหน้าทำผมเสร็จพอดียัยพิมพ์ก็ส่งข้อความมาบอกว่ากำลังออกจากบ้าน ส่วนคนที่บอกว่าจะมารับฉันน่ะตอนนี้ยังไม่เห็นวี่แววเลย
“ติดงานหรือเปล่านะ” พึมพำกับตัวเองเบา ๆ อย่างสงสัยเมื่อเลยเวลานัดของอีกฝ่ายมาเกือบยี่สิบนาที ก่อนจะตัดสินใจโทร. ถามให้รู้เรื่อง แต่เขาดันส่งข้อความมาพอดีว่าถึงแล้ว ฉันจึงรีบคว้ากระเป๋ามาสะพาย เร่งเดินออกจากห้องไปทันที เมื่อเดินมาถึงหน้าคอนโดฯ ก็เห็นรถคันคุ้นตาจอดอยู่ แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก็เห็นกระจกรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับถูกเลื่อนลง ถึงได้เห็นเจ้าของใบหน้าสวยที่นั่งอยู่กำลังโบกมือให้ฉันด้วยรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีมายด์ ขอโทษนะ พอดีอาทิตย์ไปรับเราก่อนน่ะเลยมารับมายด์ช้า” เจ้าของเสียงหวานรีบอธิบาย แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากส่งยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นและตอบกลับไป
“อื้อ สวัสดี” ฉันตอบแค่นั้นก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถด้านหลังแทน ห้องโดยสารเงียบสงัดเพราะฉันไม่ได้คุยอะไรกับใครเลยสักคน ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของรถ หรือคนที่เขาไปรับมาก่อนหน้านี้
“ดูสิ คอนโดฯ เราอยู่แค่ตรงนี้เอง แต่อาทิตย์ดันไปรับเราก่อน แล้วค่อยวนรถกลับมารับมายด์แบบนี้น่ะ” โรส คือคนที่นั่งอยู่เบาะด้านหน้าเอ่ยพูดราวกับกำลังดุสารถีของวันนี้ แต่ตอนนี้ฉันพยายามไม่พูดไม่มองพวกเขาแล้ว แต่ก็อดรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่เขาต้องวกไปวนมาแบบนั้นน่ะ หากรู้ฉันคงตอบปฏิเสธไปแล้ว
“มายด์กินอะไรรองท้องมาหรือยัง?” สักพักสารถีหน้านิ่งก็เอ่ยถามขึ้น แม้สายตาจะยังไม่ละออกจากถนนก็ตาม
“ฮะ? อ๋อ กินแล้ว” ฉันตอบสั้น ๆ แล้วหันออกไปมองนอกหน้าต่างรถต่อ แม้วิวข้างนอกจะสวย แต่ฉันก็ภาวนาให้ถึงที่หมายเร็ว ๆ ทีเถอะ ตอนนี้น่ะรู้สึกว่าขอบตาร้อนอีกแล้ว ไม่ชอบเลย...ความรู้สึกแบบนี้น่ะ ฉันไม่ชอบเลยสักนิด
“วันนี้ห้ามดื่ม...”
“แหม อาทิตย์นี่ดีจังเลยเนอะ ห่วงเพื่อนแบบนี้ทุกคนเลย” เป็นโรสคนเดิมที่เอ่ยแทรกขึ้นมา จากนั้นก็ชวนอาทิตย์เปลี่ยนเรื่องคุยไม่หยุด กระทั่งรถเคลื่อนเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของร้าน ฉันถึงได้หายใจคล่องขึ้นเมื่อใกล้เป็นอิสระ
“ขอบคุณที่ให้ติดรถมาด้วยนะ” เอ่ยบอกเจ้าของรถที่เอี้ยวตัวมามอง เขาคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เป็นฉันเองที่รีบเปิดประตูรถลงไปก่อน เมื่อเห็นพิมพ์ใจยืนรออยู่หน้าร้านด้วยใบหน้าติดจะเป็นห่วงจึงรีบเดินเข้าไปหา
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น?” เอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ยืนทำหน้าแปลก ๆ อยู่คนเดียว
“ในกลุ่มไลน์” เสียงหวานเอ่ยตอบแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ดู ในห้องแชตนั้นฉันเห็นรูปถ่ายของโรสกับอาทิตย์ โดยเจ้าของรูปเป็นคนส่งเข้ามาแล้วบอกเพื่อน ๆ ในกลุ่มว่ามีคนมารับและกำลังจะวนกลับไปรับฉัน
“อ๋อ ช่างมัน ๆ แต่ขากลับขอกลับด้วยนะ” ฉันยิ้มให้เพื่อนสนิทอีกครั้ง แล้วควงแขนกันเดินเข้าไปในร้านอาหาร ภายในใจก็พยายามคุมอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติไปด้วย
“กรี๊ด ยัยมายด์แค่มากินข้าวต้องแซ่บเบอร์นี้ไหม ถามจริง!?” เสียงเพื่อนในกลุ่มอีกคนร้องทัก เมื่อเห็นชุดที่ฉันใส่ออกมาจากบ้าน ทั้งยังรีบเดินเข้ามาสวมกอดด้วยความคิดถึง ยัยบูมน่ะเป็นแบบนี้แหละ ทั้งกอดทั้งชมฉันไม่หยุดเลย
“แน่นอนสิ ฉันจะยอมเธอได้ยังไง? ฮึ ไม่ได้หรอกนะ” แกล้งพูดแหย่ไปแบบนั้นแหละ
“แหม ๆ ยอมก็ได้ ตั้งแต่เรียนจบนี่แซ่บกันจังน้า ยัยคนสวยกอดหน่อย ๆ คิดถึงอะ” ขยับออกห่างจากฉันด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น แล้วหันไปมองพิมพ์ใจยิ้ม ๆ ไม่วายสวมกอดเข้าเต็มรักอีกตามเคย
“คิดถึงด้วย ๆ” ใบหม่อนเพื่อนอีกคนในกลุ่มก็รีบขยับเข้ามาสวมกอดฉันด้วยอีกคน แต่อดหัวเราะเบา ๆ ในลำคอไม่ได้ยามได้ยินสิ่งที่เพื่อนกระซิบข้างหู
“หมั่นไส้ยัยโรสไม่รู้จะมาทำไม”
“หยุดเลย ห้ามพูดแบบนั้น ๆ” รีบเตือนเพื่อนด้วยรอยยิ้มขำ เห็นชัดได้ว่าเพื่อน ๆ ไม่มีใครชอบโรสสักคน ฉันน่ะเมื่อก่อนก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ แต่ตอนนี้เริ่มจะไม่ชอบยัยนั่นขึ้นมาแล้วสิ แต่ขอไม่ชอบแบบเงียบ ๆ ดีกว่า เราทั้งสามคนยืนคุยกันอยู่สักพัก โดยที่ไม่ได้สนใจอาทิตย์กับโรสที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ นั่นเลย ไม่นานสองหนุ่มอย่างอดัมกับเคลวินก็เดินเข้ามาใกล้ ในมือก็ถือแก้วเครื่องดื่มไม่ห่าง สองคนนี้น่ะเป็นเพื่อนในกลุ่มฉันเอง
“คิดถึงว่ะ กอดหน่อย” อดัมเอ่ยบอกทั้งฉันกับพิมพ์ใจ ทั้งคู่ขยับเข้าไปกอดพิมพ์ใจหลวม ๆ ก่อนจะขยับมากอดฉันเช่นเดียวกัน
“เยอะเกินไปแล้ว” แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยปราม เมื่อทั้งสองคนกำลังจะเข้ามากอดทักทายฉัน เป็นอาทิตย์ที่ปรายตามองสองหนุ่มดุ ๆ ทั้งคู่ก็ทำเพียงหัวเราะขำ ๆ ออกมาเท่านั้น แต่พอเห็นว่าเจ้าของเสียงดุ ๆ กำลังจะหันมาดุกัน ฉันก็เลือกที่จะมองเมิน แล้วหันกลับไปคุยกับเพื่อนคนอื่น ๆ แทน
- ผู้เขียน
