ตอนที่ 8
1826 คำ
EP.8
“เชิญคุณแพทริเซีย การ์ดอนในห้องสัมภาษณ์ค่ะ”
ผู้หญิงหน้าตาสวยราวกับนางฟ้าที่หล่อนเจอที่สนามบินตอนบ่ายคือคนที่หล่อนต้องมาเรียกให้เข้าไปสัมภาษณ์ต่อจากตัวเอง
“สวัสดี” แพทริเซียเอ่ยทักทายหล่อน
“เอ่อ... สวัสดีค่ะ” หล่อนกล่าวทักทายตอบ
“คนในนั้นถามอะไรเธอบ้างล่ะ พอจะบอกฉันได้ไหม”
“เอ่อ... ก็ถามเรื่องทั่วไปน่ะค่ะ ไม่ได้มีคำถามอะไรซับซ้อนหรอกค่ะ”
พอหล่อนตอบออกไปแล้ว สาวสวยที่ชื่อแพทริเซียก็ฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับยืดอกตูมๆ ของตัวเองให้ตั้งตรงยิ่งขึ้น
“นั่นสินะ คนสวยๆ อย่างฉัน ไม่มีทางตกรอบสัมภาษณ์โง่ๆ นี่อยู่แล้ว ฉันไปล่ะ”
หล่อนทำได้แค่ยิ้มบางๆ ให้กับผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจในตัวเองอย่างแพทริเซีย ก่อนจะเป่าปากเบาๆ เมื่อเดินออกมาภายนอก
หล่อนจะต้องทำยังไงนะ ถึงจะมีความมั่นใจแบบแพทริเซียบ้าง ช้องนางถามตัวเองอย่างท้อแท้ แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด
คงเพราะคิดอะไรเพลินไปมาก ทำให้เผลอเดินเข้ามาในส่วนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของใครบางคน
“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในนี้”
เสียงห้าวห้วนและกระด้างจัดของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง และมันก็ทำให้หล่อนสะดุ้งตกใจ ต้องกระวีกระวาดหันไปมอง เพื่อจะขอโทษขอโพย แต่...
ลมหายใจของหล่อนสะดุดกึก คล้ายกับหัวใจกำลังจะหยุดเต้นไม่มีผิด เมื่อได้เห็นเจ้าของเสียงกระด้างเต็มตา
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง จ้องมองผู้ชายตัวสูงใหญ่มากๆ ตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง
เขานี่...
ชาร์ลี เฮนเดอร์สัน...!
ช้องนางพยายามควบคุมตัวเอง แต่สติสตังแตกกระจายกระเจิดกระเจิง
เขาหล่อมาก... พระเจ้า... ชาร์ลีหล่อมากกว่าในรูปเป็นล้านๆ เท่าเลยทีเดียว
หล่อนมองเขา มองจ้องราวกับไม่เคยเห็นมนุษย์ผู้ชายหน้าตาดีมาก่อนในชีวิต
ปากของหล่อนแห้งผากจนต้องแลบลิ้นออกมาโลมเลีย สายตาก็ยังไม่อาจละจากใบหน้าหล่อวัวตายควายล้มของชาร์ลี เฮนเดอร์สันได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
มือเล็กยกขึ้นกุมและกดลงบนหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองแรงๆ เพราะเกรงว่าหัวใจจะกระดอนหลุดออกไปนอกอก
นี่หล่อนจะทำยังไงดีนะ ถึงจะสามารถควบคุมสติสัมปชัญญะของตนเองได้
“ฉันถามว่าเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
“เอ่อ... ฉัน...”
เขาก้าวเข้ามาหาใกล้ขึ้น และกลิ่นกายหอมละมุนที่หล่อนไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อนก็โชยฟุ้งเข้ามาในจมูก
หอมจัง...
ช้องนางพยายามบอกตัวเองว่าอย่ามองจ้องเขามากเกินไปนัก แต่สายตาราวกับถูกทาปิดด้วยกาวตราช้าง เพราะมันยังคงมองสำรวจผู้ชายตรงหน้าตลอดเวลา
ผู้ชายคนนี้สูงมาก น่าจะราวๆ ร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเห็นจะได้ ผิวพรรณของเขาเป็นสีขาวอมชมพู ใบหน้าขาวสะอาดเป็นรูปสี่เหลี่ยม หน้าผากของเขากว้าง ดวงตาสีอำพันแสนสวยรียาวหวานฉ่ำ ในขณะที่จมูกโด่งเป็นสันสวยงาม คางหยักบุ๋มมีเสน่ห์ และริมฝีปากที่เม้มแน่นอยู่ในขณะนี้ของเขาก็มีสีแดงสดสวยเหลือเกิน
พระเจ้า... หล่อนไม่เคยมองผู้ชายคนไหนนานแบบนี้มาก่อนเลย แต่กับชาร์ลี หล่อนไม่อาจจะแกะสายตาออกจากเขาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
เขาหล่อเหลา เขาสมบูรณ์แบบ กายหนุ่มองอาจสมส่วน บ่ากว้างทรงพลัง เสื้อเชิ้ตสีดำที่แขนยาวถูกพับขึ้นจนถึงข้อศอกตัดกับสีผิวขาวสะอาด และด้วยเสื้อที่เขาสวมใส่อยู่มันพอดีตัว ทำให้หล่อนสามารถเห็นร่องรอยของกล้ามเนื้องดงามได้ไม่ยาก
เลือดกำเดาของหล่อนแทบไหล สมองวิงวอน และอยากจะกระโจนเข้าใส่เขาเหลือเกิน
นี่หล่อนกำลังเป็นอะไรไป ร่างกายถึงได้ร้อนผะผ่าวแบบนี้ คล้ายกับจะเป็นลมไม่มีผิด
“ถ้าไม่ตอบ ฉันจะให้คนโยนเธอออกไปจากที่นี่”
คำพูดดุดันยิ่งกว่าครั้งก่อนหน้า ทำให้ช้องนางตื่นจากความฝันและกลับมาสู่โลกของความจริงอีกครั้ง หล่อนรีบสลัดศีรษะแรงๆ และตั้งสติ
“ฉัน... เอ่อ... ฉันเดินเล่นน่ะค่ะ ก็เลย... อาจจะหลงเข้ามา...”
“ที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของฉัน คนนอกอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาจุ้นจ้าน ออกไปซะ”
“เอ่อ... ฉัน... ฉันมาสัมภาษณ์น่ะค่ะ”
หล่อนบอกออกไปทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เอ่ยถาม และนั่นก็มีผลทำให้ดวงตาสีอำพันวาววับขึ้น พร้อมกับมุมปากหยักสวยที่ยกสูงขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน
“ฉันว่าเธอไม่น่าจะผ่านการสัมภาษณ์ในครั้งนี้หรอก” สายตาของเขามองหล่อนตั้งแต่หัวจดปลายเท้าอย่างดูแคลน “เพราะท่าทางของเธอต่ำกว่ามาตรฐานเอามากๆ”
หน้าของหล่อนชาดิก ความร้อนจัดพุ่งจากลำคอขึ้นมารวมตัวกันที่สองพวงแก้ม และความหล่อเหลาของเขาก็ลดน้อยลงในทันที มือเล็กกำแน่นข้างตัว
“เสียใจด้วยค่ะ ฉันผ่านการสัมภาษณ์เรียบร้อยแล้ว”
แววตาของเขามีความข้องใจ แต่ไม่นานเขาก็ไหวไหล่กว้าง และพูดออกมา
“คนของท่านแม่คงตาลายน่ะ เพราะวันนี้น่าจะสัมภาษณ์ผู้หญิงมาพันกว่าคนแล้ว”
หล่อนไม่คิดจะโต้ตอบอะไรออกไปอีก เพราะดูท่าทางแล้วเขาจะไม่ชอบขี้หน้าหล่อนสักเท่าไร
“แต่ฉันเดาว่าพรุ่งนี้ตอนที่ท่านแม่สัมภาษณ์ด้วยตัวเอง เธอน่าจะไม่ผ่าน”
เขาสบประมาทหล่อนอย่างร้ายกาจ จนหล่อนอดไม่ได้ที่จะอยากเอาชนะ
“ฉันจะผ่านด่านแม่ของคุณให้ได้ค่ะ”
เขายิ้มหยันอีกครั้ง ขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น และเดินไปรอบๆ ตัวของหล่อน มองด้วยสายตาประเมินราคา
“แต่เธอไม่มีวันผ่านด่านของฉัน” เขายิ้มเยาะ “เพราะฉันไม่ชอบเด็กที่ยังโตไม่เต็มตัว”
“ฉันจะสิบเก้าเต็มในเดือนกันยาที่จะถึงนี้ค่ะ”
เขายังคงยิ้มหยัน และมองหล่อนอย่างดูแคลนเหมือนเดิม “ถึงอายุเธอจะผ่านความเป็นเด็กมาแล้ว แต่อะไรๆ ของเธอ ฉันว่าน่าจะยังโตไม่เต็มที่นะ”
ช้องนางหน้าร้อนจัดด้วยความอับอาย กับสิ่งที่ชาร์ลีพูดและสายตาที่เขามองมา
“คุณควรจะมีมารยาทกับผู้หญิงบ้างนะคะ”
“ฉันเลือกคนน่ะ” เขาอมยิ้มหยัน ก่อนจะออกคำสั่งเสียงกระด้าง “ออกไปจากที่ส่วนตัวของฉันได้แล้ว และอย่าเข้ามาอีก ไม่อย่างนั้นเธอเจอดีแน่”
ช้องนางไม่มีทางเลือก จำต้องก้าวออกมาจากสวนสวยซึ่งเพิ่งรู้ว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเทพบุตรตนนั้น
“คนบ้า ทำปากร้ายนักนะ”
ปากของเขาร้ายกาจ ซึ่งแตกต่างจากใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรเหลือเกิน
“ช้องนาง เธอหายไปไหนมาเนี่ย”
เสียงของเกสราดังขึ้น ทำให้หล่อนต้องรีบสลัดเรื่องของชาร์ลีที่ตนเองบังเอิญไปเจอเขาทิ้งอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ... นาง... ไปเดินเล่นมาค่ะ”
หน้าของเกสราหงิกงอเล็กน้อย คงเพราะตามหาหล่อนนานนั่นเอง
“ปล่อยให้ฉันรอตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงนะเนี่ย”
“นางขอโทษค่ะอาเกส”
“แล้วผลสัมภาษณ์เป็นยังไงบ้าง ผ่านไหม”
“ผ่านค่ะ”
เกสราฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะถามหล่อนด้วยความแปลกใจ
“เธอผ่านสัมภาษณ์ แล้วทำไมหน้าตาดูอมทุกข์นักล่ะ นี่ไม่ดีใจเลยหรือไง”
หล่อนจะดีใจได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อตอนนี้รู้ชะตากรรมของตัวเองแล้วว่าไม่มีทางได้ตำแหน่งที่เกสราอยากให้หล่อนได้อย่างแน่นอน
ชาร์ลีไม่ชอบขี้หน้าหล่อน...
“ก็... ดีใจค่ะ”
“ดีใจก็ยิ้มสิ”
“ค่ะ” หล่อนฝืนยิ้มออกมา เพราะไม่อยากให้เกสราสงสัย
“ดีมาก งั้นรีบกลับห้องกันเถอะ เธอต้องไปฝึกปรือคำถามที่อาจจะถูกถามในวันพรุ่งนี้”
“ค่ะ อาเกส”
หล่อนถูกเกสราดึงแขนให้ตรงไปยังรถแท็กซี่ที่จอดรออยู่เพื่อกลับห้องพักในที่สุด
“ท่านแม่ให้คนไปเรียกผมมาพบเรื่องอะไรหรือครับ” ชาร์ลีเอ่ยถามขึ้น เมื่อเข้ามาพบมารดาในห้องทำงานของท่าน
แคทเธอรีนยิ้มให้กับลูกชาย “มานั่งตรงหน้าแม่นี่สิชาร์ล”
“ครับ”
เมื่อลูกชายเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานไม้ตัวใหญ่ตรงหน้าแล้ว แคทเธอรีนก็เลื่อนแฟ้มสีชมพูหนาๆ แฟ้มหนึ่งมาตรงหน้าของเขา
“แฟ้มอะไรหรือครับท่านแม่”
แคทเธอรีนฉีกยิ้มตื่นเต้น “ก็บรรดาสาวสวยที่ผ่านการคัดเลือกจากคนของแม่สามสิบคนยังไงล่ะ”
ชาร์ลีดันแฟ้มคืนให้กับมารดา และไม่ได้มีทีท่าสนใจเลยแม้แต่น้อย
“ผมไม่ดูหรอกครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะชาร์ล มีแต่คนสวยๆ ทั้งนั้นเลยนะ”
“ผมรอดูสิบคนหลังจากที่ท่านแม่คัดเลือกแล้วดีกว่าครับ”
“ก็ดูสักนิดสิ เผื่อสนใจคนไหนเป็นพิเศษ แม่จะได้ไม่ให้ตกรอบไงล่ะ” แคทเธอรีนคะยั้นคะยอลูกชาย
ชาร์ลีสบประสานสายตากับมารดา “ผมไม่มีอารมณ์จะดูจริงๆ ครับท่านแม่”
คนเป็นแม่ถอนใจออกมาแรงๆ มองลูกชายอย่างรู้ทัน “แม่รู้นะว่าลูกรู้สึกยังไง แต่นี่มันคือทางออกเดียวที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนในเฮนเดอร์สัน รวมถึงอนาคตของไลลาด้วย”
“ผมทราบครับ และผมก็พร้อมที่จะทำตามคำสั่งของท่านแม่ทุกอย่าง แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะดูหน้าผู้หญิงพวกนี้จริงๆ ครับ ท่านแม่โปรดเห็นใจผมด้วยครับ”
“ก็ตามใจ งั้นแม่จะคัดเลือกของแม่เอง”
“ครับ” เขาตอบรับมารดาเสียงเรียบ ก่อนจะปลีกตัว “งั้นผมขอตัวกลับห้องพักก่อนนะครับ”
“ไปเถอะ”
“ราตรีสวัสดิ์ครับท่านแม่”
“ราตรีสวัสดิ์ลูกรัก”
เขาฝืนยิ้มตอบให้กับมารดาก่อนจะเดินตรงไปยังประตูห้อง แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อคำพูดของมารดาดังแทรกผ่านแก้วหูเข้ามาในสมอง
“คืนนี้แม่จะให้ไลลามานอนกับแม่ พ่อชาร์ลกว่าดีไหม”
เขาหันขวับมามองมารดา กรามแกร่งขบกันเต็มแรง มือใหญ่กำเข้าหากันแน่นเพื่อข่มความผิดหวังรุนแรงเอาไว้ให้มิดจากสายตารู้ทันของมารดา
“ดีครับ”
แคทเธอรีนระบายยิ้มบางๆ
“ไปพักผ่อนเถอะ พ่อชาร์ล แม่ก็แค่บอกเฉยๆ น่ะไม่มีอะไรหรอก”
ลูกชายเดินออกไปจากห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของแคทเธอรีนก็ค่อยๆ จางลง
“แม่รู้ทันลูกทุกอย่างนั่นแหละ ชาร์ลี”
- ผู้เขียน
