โดยเฉพาะไอ้เวรนั่น
แกรก...
ผมสลัดเรื่องไอ้เหี้ยนั่นออกจากหัวทันควันเมื่อประตูห้องถูกเปิดเข้ามา การปรากฏตัวอีกครั้งของฟ่างในชุดนักศึกษาทำผมยิ้มตาปิด เอาจริง ๆ ผมคิดว่าฟ่างจะไม่กลับเข้ามาอีกแน่ ๆ แต่ผิดคาด...
“อาบน้ำเร็ว ถูสะอาดเปล่า” ถามติดตลก แต่ดันถูกฟ่างถลึงตาใส่อย่างไม่สบอารมณ์ ถึงอย่างนั้นเธอยังเดินมาฝั่งผมและเอาถ้วยข้าวต้มวางข้างเตียง กลิ่นหอมดี...
ไม่ใช่ข้าวต้มนะที่หอม หมายถึงตัวฟ่างต่างหาก
“พูดมากจริง รีบกินข้าว กินยาแล้วก็นอนพักซะ” เธอออกคำสั่งเหมือนแม่พร้อมทั้งนั่งลงขอบเตียงใกล้จุดที่ผมนอนอยู่
จังหวะนั้นผมถือโอกาสมองริมฝีปากจิ้มลิ้มของเธอ รู้สึกว่ามันช้ำผิดปกติ
จูบแรงไปแน่ ๆ...
ทำไงได้ นุ่มนิ่มขนาดนั้นใครจะทนไหว
“ป้อนข้าวด้วยไม่ได้เหรอ”
ผมถามเสียงอ่อน จริง ๆ คือแอบตอแหลให้เธอเห็นใจ ถึงเปอร์เซ็นต์จะริบหรี่แต่ก็คาดหวังอยู่ไม่น้อย จังหวะนั้นฟ่างถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เธอห
