เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ความโกรธซึ่งเดิมทีมีเพียงน้อยนิดก็ปะทุจนทะลุเพดาน
หนึ่ง...ไอ้แฟนเก่าเฮงซวยไง
“ปล่อย”
ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือเป็นความตั้งใจ แต่ฉันเกลียดจริง ๆ ที่ต้องมาเจอเขา
“อะไรกันฟ่าง หนึ่งยังไม่ได้ทำอะไรเลย” เรื่องบัดซบมันอยู่ตรงไหนรู้ไหม? หนึ่งบอกว่ายังไม่ได้ทำอะไรฉัน แต่ร่างฉันเหมือนจะแหลกคาท่อนแขนเขาอยู่แล้ว แถมปลายจมูกโด่งยังอยู่ใกล้ฉันกว่าก่อนหน้านี้อีกด้วย
“อย่ามาเยอะนะหนึ่ง ฉันรังเกียจ!” เสียงฉันเริ่มทำให้คนรอบข้างหันมามอง
“หนึ่งคิดถึงฟ่างนะรู้หรือเปล่า...แต่ฟ่างคงมีคนดูแลอยู่แล้ว ใช่ไหม” เสียงหนึ่งทั้งแผ่วเบาและเว้าวอน
“รู้ว่ามีเจ้าของแล้วก็ควรปล่อย ยังจะหน้าด้านกอดเมียชาวบ้านต่อทำไม!” เสียงดังกล่าวไม่ใช่ของฉัน แต่เป็นเสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังหนึ่ง...
เมื่อมองผ่านไหล่หนึ่งไป ก็ค้นพบว่าเป็นไอ้ดินนั่นเองที่กำลังย่างเท้าเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งหากแต่นัยน์ตา
