"ไม่ต้องรอนะ แล้วก็ปิดประตูบ้านดี ๆ ด้วยล่ะ" เขาสั่งการขณะที่กำลังเดินไปคว้ากุญแจรถยนต์ เพื่อออกจากบ้านตามสิ่งที่หมายปอง
...หญิงสาวได้แต่มองตามหลัง และฟังในสิ่งที่เขาเปรยออกมาด้วยแววตาเศร้าหมองหม่น คิดไกลไปยังภาพในอนาคตที่เธอนั้นไม่อาจเห็นได้ เพราะต้องอยู่ในกรอบที่เขาวางไว้ให้ จะทำอะไรก็ไม่ได้มากเพราะไม่มีสิทธิ์ใด ๆ ทำได้เพียงทำใจยอมรับอย่างเจ็บปวดเท่านั้น
"(อย่าไปได้ไหม?).....ค่ะ" เธอนิ่งงันและพูดห้ามในใจ แต่เขาคงไม่ได้ยิน รีบดึงสติกลับมาจึงตอบรับเสียงเบา และเขาก็ไม่ได้สนใจหันมามองหน้าเธอแม้แต่น้อย เดินย่างกรายออกจากบ้านไปอย่างไม่เหลียวหลัง
"ฮึก อึก..." จนแล้วจนเล่าก็ไม่อาจเก็บกลั้นไว้ น้ำตาที่มีล้นปรี่ไหลอาบแก้ม แววตาเศร้ามองตามรถยนต์ที่ขับเคลื่อนออกไปจนลับตา แรงขาที่ฝืนยืนให้ทรงตัวเริ่มยืนมั่นก็ทนไม่ไหว เมื่อหัวใจของเธอนั้นเหมือนถูกบีบให้ระบม ภาพกายชายที่เคยแนบชิดกับเธอ นับจากเวลานี้
