"มึงใจเย็น ๆ นะไอ้เจ หลานก็แค่ไปเรียนเป็นวิชา" ผู้เป็นอารีบออกตัว เพราะดูแล้วหลานสาวจะกลัวผู้เป็นพ่อไม่น้อย
"ตาเขียวมาขนาดนี้เนี้ยนะ วิชาอะไรของมึง"
"ก็มันต้องมีพลาดกันบ้าง" เขายังคงให้เหตุผลต่อพร้อมกับยืนโอบกอดและลูบหัวหลานสาวที่สั่นกลัว
"หลานมึงอ่ะแสบ...ซนเกินผู้หญิง บรรพบุรุษเป็นลิงหรือไงวะ กูปวดหัว"
"หลานกูเก่งจะตาย ไม่เหมือนใครอีกต่างหาก มีความแตกต่างในแบบน่ารักสดใส...ใช่ไหมลูก" ผู้เป็นอาพูดด้วยน้ำเสียงเย็น มือก็ยังคงลูบหัวปลอบหลานสาวตัวแสบ และเอ่ยถามความเห็นในประโยคสุดท้าย
"ใช่ค่ะ"
"เงียบไปเลยปัง" เพื่อนสนิทตวาดลูกสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่คิดเกรง
"มึงอย่ามาเสียงดังว่าหลานกูนะเจ"
"ลูกกูครับคุณอภิวัฒน์" สถานะที่ชัดเจนแต่ด้วยความรักเขาจึงต่อว่าเพื่อนสนิทอย่างเผลอลืมตัว
"ลูกมึงแต่หลานกู มีปัญหาอะไรไหม?" เขาไม่ยอมต่อว่าคืนเสียงดังอยู่เป็นนิตย์
"พอได้แล
