คู่พิศวาส

10

“ไปนอนได้แล้ว พี่ง่วงมากๆ เลย” ณภัทรกล่าวชวนเพราะยายตัวยุ่งนอนห้องติดกับเขานี่เอง เป็นความเคยชินมาตั้งแต่เด็กๆ เลยไม่เคยมีใครคิดถึงความเหมาะสม เมื่อรตีโตเป็นสาวแล้ว บ้านหลังนี้ก็มีเพียงเขาและเธอแค่สองคนเท่านั้น ชายหนุ่มกำลังจะเอนตัวลงนอน ยังไม่ทันได้นอนก็มีเสียงของยายตัวยุ่งดังเข้ามาในห้อง

“พี่ภัทร…” เสียงมาก่อนตัว ก่อนจะเห็นน้องน้อยหอบเครื่องนอนพร้อมตุ๊กตาตัวโปรดมานอนด้วยในห้องเขา

“น้องรันนอนด้วย น้องกลัวผี” ไม่ทันที่ณภัทรจะอนุญาต เธอก็กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง มุดเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนหนาของเขาหน้าตาเฉย

“ลุกเลยยายตัวยุ่ง” ณภัทรฉุดแขนรตีให้ลุกขึ้นจากที่นอน แต่เขากลับล้มลงไปไม่เป็นท่าบนร่างน้อย เมื่อเธอขืนตัวเอาไว้สุดกำลัง

“อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานเมื่อปากของณภัทรปะทะกับแก้มนวลใสอย่างไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มเองก็อึ้งไปเล็กน้อย เมื่อได้สัมผัสถึงแก้มหอมกรุ่นของวัยสาว เขาเคยบอกตัวเองหลายครั้งว่าไม่เคยคิดอะไรกับเธอ แต่ทำไมใจเขากลับเต้นแรงเมื่อได้สัมผัสใกล้ชิดกับสาวน้อย

“ยุ่งจริงเรา มันไม่เหมาะรู้ไหม เข้ามานอนกับผู้ชาย” ชายหนุ่มพูดอย่างยุ่งยากใจ กลบเกลื่อนความรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ ที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน

“ไม่เห็นเป็นไร เป็นพี่น้องกันนี่คะ เราสนิทกันตั้งแต่เด็ก ไม่เหมาะอะไรอีกล่ะคะ พี่ภัทรคิดมากเกินไปแล้วค่ะ” คำว่า ‘พี่น้องกัน’ ของน้องรันทำให้เขากลอกตาไปมา อยากจะจับสาวน้อยข้างบ้านมาตีก้นซะให้เข็ด พี่น้องร่วมโลกสิไม่ว่า ชายหนุ่มคิดในใจ เขาน่ะไม่ใช่พระอิฐพระปูนและรตีก็ไม่ใช่สาวน้อยขี้เหร่แต่เธอทั้งสวยและน่ารัก กลิ่นตัวก็ดันหอมอีก โอ๊ย! เขากำลังจะบ้าตาย แต่ต้องระงับเอาไว้เต็มที่

“ถ้ากลัวผีก็ไปนอนกับคุณแม่เลยไป” ชายหนุ่มพูดพร้อมทั้งดึงแขนเด็กสาวที่ทำท่าว่าจะหลับลงบนเตียงเขา ไม่ยอมลุกสักทีด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว

“ไม่เอา มันไกลจากเรือนนี้มาก ขี้เกียจเดินค่ะพี่ภัทร ขอน้องรันนอนนี่นะ นะคะๆ พี่ภัทรคนดี๊คนดี” รตีพูดอย่างง่วงงุน อ้าปากหาวหวอดๆเป็นการยืนยันว่าง่วงจริงๆ ตาเธอก็ปรือจะปิดอยู่แล้ว

“อยากนอนก็นอนไปเลย ถ้าเกิดอะไรขึ้นพี่ไม่รับรู้ด้วยนะ” คำพูดนั้นเหมือนปลอบใจตัวเองมากกว่าจะบอกยายตัวยุ่งที่ตอนนี้หลับปุ๋ยไปแล้ว ไม่สนใจคนตัวโตอย่างเขาบ้างเลย ที่ตอนนี้อารมณ์บางอย่างกำลังเกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่จะว่าไปเธอจะสนใจอะไร วันๆ เขาเห็นเธอไปเรียน กลับมาจากเรียนก็วิ่งเล่นเหมือนเด็กๆ ไม่รู้จักโต แล้วมาหาขนมบ้านเขากินเป็นกิจวัตร แล้วก็มากวนให้เขาสอนการบ้านแล้วก็นอน แค่นั้นจริงๆ ที่เขาเห็น ราเมธเองค่อนข้างหวงและห่วงน้องสาว จึงไม่อนุญาตให้ออกไปเที่ยวเล่นไกลบ้าน ไกลหูไกลตาเพราะกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีเข้า แต่ราเมธอาจจะลืมคิดไปว่าตอนนี้เขากำลังคิดไม่ซื่ออยู่น่ะสิ

‘ยายเด็กบ๊อง เอาแต่กินกับนอน’ ณภัทรว่าหญิงสาวในใจ ทอดสายตาอ่อนโยนมองร่างเล็กน่ารักที่หลับปุ๋ยไปแล้ว จะเรียกว่าเด็กก็ไม่ใช่ เพราะเธอเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว น้องรันนั้นตอนนี้เป็นสาวสะพรั่งทั้งเนื้อทั้งตัว ณภัทรทิ้งตัวลงนอนบ้างอย่างง่วงสุดขีด เขาควรจะตัดความฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นกับเด็กสาวทิ้งไป เหลือไว้แค่คำว่า ‘พี่น้อง’ เท่านั้น นานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ที่ทั้งสองหลับในเวลาไล่เลี่ยกัน อากาศคืนนี้หนาวมาก ยายตัวยุ่งนอนดิ้นไม่เท่ากับที่ตอนนี้กอดก่ายเขาราวกับว่าเขาเป็นหมอนข้างก็ไม่ปาน ณภัทรตื่นขึ้นมาเพราะแรงโถมตัวของคนข้างกาย เอาแล้วไง สภาพของเขากับเธอตอนนี้ล่อแหลมเหลือเกิน

“ยายตัวยุ่ง” ชายหนุ่มบ่นอุบ แต่ด้วยความง่วงนอน เขาเลยกอดตอบหญิงสาวที่นุ่มนิ่มหอมกรุ่นไปทั้งตัว กอดรัดอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเอ็นดูระคนรักใคร่ และหลับต่ออย่างแสนสบาย เพราะหมอนข้างใบนี้ดิ้นได้ อุ่นด้วย และหอมเหลือเกิน

รตีขยี้ตาตื่นในตอนเช้า เนื่องจากแสงแดดที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างห้องณภัทรเข้ามาแยงตา หญิงสาวค่อยๆ หันหน้าไปหาคนที่เธอนอนด้วยเมื่อคืน เขายังหลับสนิท ใบหน้าหล่อเหลาที่มีอายุมากกว่าหล่อนหลายปีนั้นดูอ่อนวัยเหลือเกินเมื่อยามหลับเช่นนี้ สาวน้อยยื่นมือเล็กน่ารักไปสัมผัสกับแก้มหล่อที่สากระคายจากเคราที่เพิ่งถูกโกนจนมองเห็นรอยหนวดเขียวครึ้ม เธอถูมือน้อยๆ บนแก้มของชายหนุ่ม จนทำให้ชายหนุ่มตื่นนอนอย่างไม่ได้ตั้งใจณภัทรยึดมือเล็กน่ารักเอาไว้ 

“ทำอะไรยายตัวยุ่ง” ณภัทรทำหน้าดุ ก่อนที่จะดึงหญิงสาวเข้ามากอดแบบยังไม่อยากตื่นนัก เมื่อคืนเขายอมรับว่านอนหลับสบายเพราะหมอนข้างหอมๆ นุ่มๆ นิ่มๆ และอุ่นๆ อย่างน้องรัน

“พี่ภัทรอย่ากอดแรงน้องรันหายใจไม่ออก” รตีดิ้นหนีอ้อมแขนของชายหนุ่ม เมื่อเขาแกล้งกอดแรงๆ

“ทีเมื่อคืนกอดพี่แรงพี่ยังไม่ว่าเลย ตอนนี้พี่กอดบ้างทำมาเป็นดิ้น” ณภัทรพูดทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ไม่อยากปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนเลยจริงๆ

“อยากกอดก็กอดสิไม่ได้ว่าสักหน่อย” สาวน้อยยินยอมเพราะขี้เกียจดิ้นมันเหนื่อย เธอยังอยากหลับต่ออยู่เหมือนกัน เพราะวันนี้เธอมีเรียนช่วงบ่ายๆ ด้วยความง่วงที่เมื่อคืนเธอนอนดึกพอๆ กับณภัทรเลยยอมให้เขากอดนอนต่อไปจนตะวันสายโด่ง

รตีตื่นนอนสายมากแล้ว เธอไม่เห็นคนที่นอนกอดเธอบนเตียงด้วยกัน เขาคงตื่นแล้วจึงรีบลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันและไปทานอาหารที่เรือนหลังใหญ่ เห็นเขากำลังนั่งคุยกับมารดาของเขาอยู่ พอเธอเดินเข้าไป ณภัทรก็มองเธอไม่วาง รตียิ้มแป้นให้พี่ชายข้างบ้าน คุณฤทัยมองลูกชายและสาวน้อยข้างบ้านอย่างเอ็นดู

“หอมจังเลยค่ะ” รตีมองอาหารตรงหน้าก็ลอบกลืนน้ำลายด้วยความหิว ตาวาวตามประสาเด็กไม่รู้จักโตเธอรู้รสมือของป้าฤทัยดีว่าอร่อยแค่ไหน เพราะทานอาหารฝีมือของท่านแทบจะทุกวัน

“ทานเยอะๆ นะลูก วันนี้ป้าทำของโปรดของหนูทั้งนั้นเลย” คุณฤทัยพูดอย่างเอ็นดูในตัวเด็กสาวเป็นที่สุด ในใจคิดว่าถ้าเกิดได้รตีมาเป็นสะใภ้ก็คงดีไม่น้อย ยิ่งเห็นแววตาของลูกชายยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่ ณภัทรอาจจะไม่แสดงออกมาก แต่คนเป็นแม่อย่างเธอมีหรือจะไม่รู้

“เห็นแก่กินจริงๆ” ณภัทรที่นั่งตรงกันข้ามกับเด็กสาวแกล้งบ่นให้สาวน้อยได้ยิน เรียกง่ายๆ ว่าเขา ‘แหย่’ เธอให้งอน เวลางอนก็ชอบทำแก้มป่อง ปากยื่น แลดูน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของเขา

“ใครๆ ก็เห็นแก่กินทั้งนั้นล่ะค่ะพี่ภัทร พี่ภัทรก็เห็นแก่กิน ไม่เช่นนั้นจะมานั่งทานอาหารเช้าแย่งน้องรันทำไมคะ” น้องรันพูดอย่างมีแง่งอน จมูกที่รั้นเชิดขึ้นอย่างไม่พอใจ ทำปากยื่นจริงๆ อย่างที่ณภัทรคิดเอาไว้ไม่มีผิด

ทำไมนะ…ไม่ว่าเธอจะอยู่ในอารมณ์ไหนเขาก็คิดว่าเธอน่าเอ็นดูไปเสียทุกอย่าง

“ว่าใครแย่งใครกิน ใครจะไปแย่งเรากินยายตัวยุ่งเราน่ะกินเหมือนหมูเลย ตอนนี้เป็นลูกหมูตัวน้อยๆ ต่อไปก็เป็นแม่หมู” ณภัทรว่าหญิงสาวอย่างยั่วๆ

“พี่ภัทรว่าใครเป็นหมู เค้าไม่ยอมนะ” รตีหน้างอมากกว่าเดิมอย่างขัดใจ

“ภัทรไปว่าน้องอย่างนั้นได้ไงลูก ไม่น่ารักเลยดูสิน้องเสียใจแย่แล้ว” คุณฤทัยดุบุตรชายคนเดียวเบาๆ ชอบเขาแต่ชอบแหย่ให้โกรธ อะไรของเขากันล่ะ พ่อลูกชายคนนี้

“ก็จริงนี่ครับ” ณภัทรหันไปพูดกับมารดา เลิกคิ้วขึ้นยั่วคนตรงหน้าที่มองเขาอย่างงอนๆ

“พอได้แล้วลูกทานอาหารได้แล้ว เดี๋ยวจะชืดเสียหมด” คุณฤทัยปรามลูกชายเมื่อหันไปเห็นรตีกำลังนั่งมองลูกชายตัวดีอย่างเอาเรื่อง ทำหน้างอนแบบนี้ก็ต้องให้อีกฝ่ายง้อ แต่งอนไม่นานก็หอบกระเป๋าลูกหมีมาขอนอนอีกตามเคย ท่านส่ายหน้าก่อนจะอมยิ้มบางๆ อย่างเอ็นดู