คู่พิศวาส

9

“โกรธพี่เหรอครับน้องริน” วายุหันไปมองคู่หมั้นหน้าหวานเป็นระยะ เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่นั่งเงียบมาตลอดทาง

“เปล่าค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเสียงเรียบ วายุหันไปมองอีกครั้งก่อนถอนหายใจเบาๆ

“จะไม่ถามพี่เหรอครับว่าเธอเป็นใคร” วายุหยั่งเชิงคู่หมั้นหน้าหวาน

“ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับรินเลยนี่คะ” รามาวดีตอบเสียงเรียบเช่นเคย เมื่อวายุได้ยินคำพูดของคู่หมั้นสาวทำให้เขา

ใจหายไปเหมือนกันนี่เธอไม่สนใจเขาเลยหรือ ไม่หึงหวงแสดงอาการว่าหวงเขาบ้างเลยจนเขารู้สึกร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก

“น้องรินจะคิดอย่างไรก็ช่างครับ แต่พี่กับเค้าไม่มีอะไรกันแล้ว” วายุรีบบอกรามาวดี เพราะเขากลัวเธอจะเข้าใจผิด ยังนึกสงสัยตัวเองว่าทำไมต้องแคร์เธอถึงขนาดนี้ ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนพาหญิงสาวขับรถกลับบ้านและไม่พูดอะไรกันอีก

รถของวายุวิ่งมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของหญิงสาวก่อนที่เธอจะก้าวลงจากรถ ชายหนุ่มหันไปรั้งแขนเอาไว้ไม่ให้เธอลงจากรถง่ายๆ

“มีอะไรคะพี่วา” รามาวดีหันมาถามชายหนุ่มอย่างสงสัย พยายามดึงแขนให้หลุดจากการเกาะกุม คิดว่าวายุนี่ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ เขาชอบลวนลาม จับมือถือแขน ถูกเนื้อต้องตัวเธออยู่ตลอดเวลาที่มีโอกาส

“พรุ่งนี้พี่มารับนะครับ อย่าลืมก็แล้วกัน ห้ามหนีไปก่อนไม่งั้นโดนทำโทษ” วายุขู่ชิดแก้มนวลก่อนกดจุมพิตลงไปอย่างหนักหน่วง

“อุ๊ย! พี่วา” หญิงสาวตกใจที่จู่ๆ เขาก็หอมแก้มเธอโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่วายุจะปล่อยแขนเรียว หญิงสาวก้าวลงจากรถทันที รีบสาวเท้าเดินเข้าบ้านไม่เหลียวหลัง มือบางลูบไปที่แก้มเบาๆ อย่างวาบหวามระคนขัดเขิน วายุมองตามร่างบางของคู่หมั้นหน้าหวาน ยิ้มบางๆ ที่มุมปากอย่างพึงพอใจ

“คนอะไรน่ารักจริงๆ” ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ก่อนถอยรถออกไปจากบ้านเธอ

“วันนี้กลับดึกจังน้องริน” รามาวดีสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทักของพี่ชาย ชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินขึ้นบันได หันไปเห็นพี่ชายนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาตัวยาว

“พี่วาชวนไปทานข้าวมาน่ะค่ะ” รามาวดีตอบพี่ชายเบาๆ เธอเกรงใจพี่ชายและรักเขาเหมือนบิดามารดา เพราะเขาดูแลเธออย่างดี ตอนเด็ก ๆ เธอกับน้องสาวเคยโกหกและหนีเขาไปเที่ยว โดนราเมธตีจนขาลาย หลังจากวันนั้นเธอก็ไม่กล้าโกหกเขาอีก

“นั่งก่อนสิ ทำงานเป็นยังไงบ้าง” ราเมธถามน้องสาว เขาอยากรู้เหมือนกันว่าน้องสาวที่เขารักไปทำงานกับวายุเป็นอย่างไรบ้าง ค่อนข้างจะหนักใจ

“ก็ดีค่ะพี่ราม” รามาวดีตอบพี่ชายเสียงอ้อมแอ้ม

“ก็ดี หมายความว่าไง” ราเมธเลิกคิ้วมองน้องสาว

“เอ่อ...” รามาวดีก็บอกไม่ถูกว่าก็ดีที่ตอบพี่ชายไปมันหมายความว่าอย่างไรเหมือนกัน จะบอกว่าไม่ดีก็กลัวราเมธเป็นกังวล

“นายวาทำรุ่มร่ามอะไรกับเราหรือเปล่า” ราเมธถามเสียงเรียบเขาไม่ค่อยไว้ใจเพื่อนรักมากนัก เพราะวายุนี่เจ้าชู้มากทีเดียว น้องสาวของเขาคงตามไม่ทัน ถึงจะเป็นคู่หมั้นกันก็เถอะ แต่อย่างไรก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน เขาจึงค่อนข้างห่วงใยรามาวดีอยู่มาก หากไม่เพราะคุณวีรยุทธ์มาขอรามาวดีให้ไปทำงานกับวายุ เขาคงไม่ยอมง่ายๆ แน่

“ก็ไม่ค่ะ” รามาวดีตอบและหลบสายตาพี่ชายอย่างมีพิรุธ

“ไปอาบน้ำนอนเถอะ พี่ไม่กวนเราแล้ว พี่ก็จะนอนเหมือนกัน” ราเมธตัดบทเมื่อเห็นว่าก็ดึกมากแล้ว และอาการของรามาวดีก็อยู่ในสายตาเขาโดยตลอด

“ค่ะพี่ราม”หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก นี่ถ้าพี่ชายของเธอซักถามเกี่ยวกับเรื่องของเธอกับวายุอีก เธอคงเผยพิรุธออกมามากกว่านี้เป็นแน่ ใครจะกล้าบอกว่าวายุลวนลามเธอไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

รตีมองร่างสูงใหญ่ของพี่ชายข้างบ้านที่ตอนนี้กำลังหน้าบูดบึ้งเมื่อเห็นเธอ ทำไมเขาชอบทำหน้ายักษ์ใส่เธอนักก็ไม่รู้ แถมยังชอบทำสีหน้ารำคาญเธอเหลือเกิน ไม่เหมือนหนุ่มๆ ที่มหาวิทยาลัยที่รุมจีบเธอแต่ละคนต่างเอาใจดูแลเธอเป็นอย่างดีทุกครั้งที่มีโอกาส

“พี่ภัทร ทำไมชอบทำหน้าแบบนี้คะ น้องรันแค่อยากให้พี่ภัทรช่วยติวภาษาอังกฤษให้เท่านั้น ทำไมต้องทำหน้ารำคาญน้องรันด้วย” หญิงสาวพูดเสียงน้อยใจอย่างมีแง่งอน มองซีกหน้าหล่อของชายหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์

 “ก็เรากวนพี่ตลอดเลย นี่ถ้าไม่ใช่น้องสาวเจ้าราม พี่จะจับเราตีซะให้เข็ด” ณภัทรแกล้งพูดขู่สาวน้อยข้างบ้าน ความจริงเขาไม่ได้คิดอย่างที่พูดเลย เขารู้สึกเหงาด้วยซ้ำถ้าวันไหนที่เธอไม่ได้มากวนเขา เพราะรู้สึกว่าชีวิตเหมือนจะขาดอะไรไป ที่ต้องหงุดหงิดหน้าบึ้งก็เพราะขัดหูขัดตากับผู้ชายมากมายที่มารุมจีบเธอ รตีก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าผู้ชายพวกนั้นรอเขมือบเธอเหมือนอาหารอันโอชะ

“คำก็กวน สองคำก็กวน พูดอย่างกับว่าพี่ภัทรไม่เคยตีน้องรันอย่างนั้นแหละ” รตีเถียงณภัทร หน้างออย่างงอนๆ เขาเฉยเสีย ทั้งๆ ที่ในใจก็อยากง้อเธออยู่หรอก เห็นเขาไม่สนใจเธอก็ตื้อเขาอยู่แบบนั้น ไม่ยอมล่าถอยง่ายๆ หรอก

“พี่ภัทร คำนี้อ่านว่าอะไร” สาวน้อยพยายามตื้อเต็มที่ เขาทำหน้ารำคาญ แต่ก็ยังตอบและสอนเธอ น้องรันขออนุญาตพี่ชายมานอนที่บ้านป้าฤทัยเพราะรู้สึกเบื่อและเหงา เนื่องจากพี่ชายกับพี่สาวงานยุ่งทุกวัน อีกอย่างอยากจะให้ณภัทรสอนการบ้านด้วย ป้าฤทัยของเธอใจดี มีขนมอร่อยๆ ให้กินทุกวัน แถมยังทำกับข้าวอร่อย เธอกินอิ่มก็นอนหลับสบายอยู่ที่นี่ ออดอ้อนจะกินอะไร ป้าฤทัยก็จัดหาให้ทุกอย่าง เธอจึงไม่ค่อยอยากกลับไปนอนที่บ้านตัวเองสักเท่าไหร่ ราเมธและรามาวดีพี่ชายและพี่สาวของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่กลับฝากฝังป้าฤทัยให้ช่วยดูแลเธอเพราะไว้ใจ รตีจึงมานอนบ้านของณภัทรเป็นประจำ ถึงบางทีไม่ได้ขอมานอนที่นี่ ราเมธก็ชอบเอาเธอมาฝากให้ป้าฤทัยอยู่แล้ว

“ไม่เข้าใจ ข้อนี้ไม่เข้าใจค่ะพี่ภัทร” ชายหนุ่มทำหน้ายุ่ง เมื่อยายตัวป่วนถามไม่หยุด แถมยังทำหน้ายุ่งกว่าเขาอีก

“เด็กน้อย...แค่นี้ก็ไม่เข้าใจ” ณภัทรบ่น โยกศีรษะน้องน้อยอย่างมันเขี้ยวระคนเอ็นดู แต่ยังช่วยสอนให้เช่นเคย ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องสมุดของบ้าน ทุกคนในบ้านนอนกันหมดแล้ว แต่เขาก็ยังต้องสอนการบ้านยายตัวยุ่งจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน อีกอย่างบ้านเรือนไทยหลังนี้ก็อยู่คนละหลังกับผู้เป็นมารดา แยกกันเป็นส่วนๆ สำหรับเขามันเป็นส่วนตัวมาก เพราะเขาต้องการความสงบในการทำงาน เขาทำงานอยู่กับบ้านค่อนข้างจะสันโดษไม่เหมือนเพื่อนรักอย่างราเมธและวายุ

“ก็คนมันไม่เข้าใจนี่คะ แล้วพรุ่งนี้ต้องส่งการบ้านแล้วด้วย เดี๋ยวส่งไม่ทันโดนหักคะแนนอ่ะพี่ภัทร” หญิงสาวบ่นอุบ รตีชอบให้ณภัทรสอนการบ้าน เพราะชายหนุ่มสอนเข้าใจ เธอจึงปลื้มเขาที่สุด เพราะฉะนั้นทุกเทศกาลรตีจะไม่เคยพลาดซื้อของขวัญให้ชายหนุ่มเป็นการตอบแทน ณภัทรจึงมีของขวัญของยายตัวยุ่งเต็มบ้านไปหมด แม้แต่ตุ๊กตาหมีที่เขาเองได้รับมาก็ยังขำๆ แต่เธอบังคับให้เขานอนกอด เขาก็กอดเพราะกลัวคนให้น้อยใจ

“เสร็จหรือยัง” ณภัทรหาวหลายรอบ หญิงสาวก็ยังเขียนไม่เสร็จ วันนี้เขาไม่ได้นอนกลางวันเพราะทำงานทั้งวัน จึงค่อนข้างง่วงอยู่มาก

“ยังเลยค่ะ” รตีรีบบอกกลัวเขาทิ้ง

“ถ้ายังไม่เสร็จ พี่จะไปนอนแล้วนะ” ชายหนุ่มพูดแหย่

“ไม่ได้ค่ะ ห้ามไปนอน เหลืออีกครึ่งข้อ พี่ภัทรห้ามไปจนกว่าน้องรันจะทำการบ้านเสร็จ ไม่อย่างนั้นเห็นดีกัน” คำว่า ‘เห็นดีกัน’ ของยายตัวยุ่ง ไม่ได้ทำให้เขากลัวเลยสักนิด

“เร็ว...พี่ง่วงแล้ว” เขาเร่งเมื่อเห็นว่าเธอทำการบ้านใกล้จะเสร็จแล้ว

“เสร็จแล้ว” หญิงสาวยิ้มแก้มปริอย่างน่ารัก ชูสมุดการบ้านบิดไปมาตาใสกิ๊ก ไม่เหมือนคนง่วงนอนเลยสักนิด ชุดนอนลายน่ารักของเธอทำให้รตีดูเหมือนเด็กมัธยมแตกเนื้อสาวมากกว่าจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดัง