Friend With Benefit : 7
1593 คำ
Kris (Special Part)
.
ผมมองคนที่เมาหลับฟุบลงกับโต๊ะก่อนจะถอนหายใจออกมา ตั้งแต่รู้จักกันมาเกือบยี่สิบปี เพื่อนผมมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มาเฟียควบคุมอารมณ์เก่งที่สุดในกลุ่มแล้ว น้อยครั้งจริง ๆ ที่จะเผยความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น
จริงอยู่ที่มันไม่ได้มานั่งร้องไห้ฟูมฟาย แต่แค่อาการซึม ๆ และกระดกเหล้าเข้าปากเหมือนน้ำเปล่าก็บอกได้แล้วว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน ผู้หญิงคนนั้นมีอิทธิพลต่อมันมากจริง ๆ
“มันไหวไหมวะ”
ผมมองเควิลก่อนจะส่ายหน้า
“กูว่าไม่ไหว”
“แม่ง ใครจะคิดว่าคนแบบมันจะอกหัก กูไปไม่เป็นเลยตอนที่มันยอมรับว่าชอบนับดาว”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย จริง ๆ ก็พอรู้สึกได้บ้างว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรบางอย่างต่อกัน แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเลยเถิดถึงขั้นไปชอบพอเขา และสุดท้ายก็อกหักเมาเป็นหมาอยู่แบบนี้
“เป็นอะไรของมึงวะวิล” ผมเอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นว่าเควิลก้มมองมือถือบ่อยครั้ง แถมยังทำท่าทางลุกลี้ลุกลนแปลก ๆ
“เปล่า ๆ”
“เปล่าอะไรมึง นั่งไม่ติดเก้าอี้เหมือนโดนไฟจี้ตูดแบบนี้” เนตั้นเอ่ยเสียงดุ ไม่สิ ไอ้นี่มันเป็นคนเสียงดุอยู่แล้ว แถมยังอารมณ์ร้อนที่หนึ่ง เตะต่อยก็มือหนัก เพราะแบบนี้ใคร ๆ ถึงพากันขยาดมัน
“ตอนนี้พบรักอยู่บ้านคนเดียว”
“โว๊ะ รำคาญคนมีเมีย”
“ไม่ใช่เมียโว้ย แค่แฟน”
“ยังไม่ได้กินสินะ” ผมถาม เควิลพยักหน้าเบา ๆ อย่างจนมุม “สมน้ำหน้า ทำเขาเจ็บมาเยอะ”
“กูไปทำอะไรให้รักเจ็บวะ” เควิลทำหน้าเหรอหรา มันโง่สมกับที่ต้องมีคนฉลาด ๆ แบบพบรักอยู่ใกล้ตัวจริง ๆ
“จะกลับก็กลับไปเถอะ เดี๋ยวกูกับไอ้ตั้นเอาไอ้ขี้เมานี่ไปส่งเอง” ผมเปลี่ยนเรื่อง แถมเอ่ยชื่อเนตั้นเพื่อมัดมือชกไม่ให้มันหนีกลับบ้านแล้วปล่อยให้ผมแบกไอ้มาเฟียกลับคอนโดคนเดียว
“แต่...”
“รีบไปก่อนพบรักจะมาแหกอกพวกกูด้วย กูรำคาญมันบ่น” เนตั้นว่าเสียงเรียบ ก่อนที่จะยกเหล้าเข้าปากด้วยท่าทีแบด ๆ
บอกเลยว่าหมั่นไส้โคตร ช่วงนี้ออร่าเจ้าของผับจับมันสุด ๆ ภาษีดีจนสาว ๆ พากันมองแต่มัน
“กล้ารำคาญแฟนกูเหรอมึง”
“รำคาญมึงด้วย รีบไปเลย”
“ฝากไว้ก่อนนะพวกมึง รุมกู”
เควิลชี้หน้าพวกผมก่อนจะรีบเดินออกไปขาแทบพันกัน ผมเห็นอนาคตคนกลัวเมียราง ๆ จากมัน ดีเหมือนกัน ตัดคู่แข่งแย่งสาวกับผมไปได้คนหนึ่ง เห็นแบบนี้ไอ้เควิลก็ฮอตไม่น้อยกว่าคนอื่น ๆ หรอกครับ ยิ่งนิสัยขี้เล่นแบบมันสาว ๆ ยิ่งชอบ
“เอาไงทีนี้” เนตั้นหันมาถามผม
“กูว่าวิธีนี้ดีสุด”
“อะไรวะ”
“โทรตามนับดาว”
“ห้ะ!”
.
.
Mafia Part
.
ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ เมื่อรู้สึกเย็นที่หน้า ภาพคนที่กำลังยื่นมือมาสัมผัสร่างกายตัวเองช่างเลือนราง แต่กลิ่นที่คุ้นเคยทำให้ผมกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อมองคนตรงหน้าให้ชัด ๆ
“ใคร”
“อยู่นิ่ง ๆ” เธอจับมือผมที่พยายามเอื้อมไปจับใบหน้าของตัวเองลง
“นับดาวเหรอ”
“...” อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่กลับใช้ผ้าเช็ดลงบนซอกคอของผมอย่างเบามือ ผมเบ้ปากและขยับกายหนีเพราะมันเย็นเกินไป
“อย่าหนี”
“มันเย็น”
“ใครใช้ให้เมาแบบนี้ล่ะ”
“ไม่มีใครใช้...”
“...”
“...แค่อกหัก”
มือที่บังคับผ้าเช็ดลงบนผิวของผมชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มเช็ดต่ออีกครั้งราวกับไม่รู้สึกอะไร
“เพิ่งรู้ว่าเมาแล้วพูดมากแบบนี้”
“ฉันมีอะไรที่เธอยังไม่รู้อีกเยอะ...เธออยากจะศึกษามันไหม”
“...”
“นับดาว”
“...”
“ถ้าเราไม่เริ่มต้นกันแบบนั้น เธอจะรู้สึกอะไรกับฉันบ้างไหม”
“...”
“เธอจะเชื่อไหมว่าฉันชอบเธอจริง ๆ ชอบที่เธอเป็นเธอ ไม่ได้ชอบแค่ร่างกาย”
“ก็...อาจจะเชื่อล่ะมั้ง”
“แล้วถ้าฉันอยากเริ่มต้นใหม่”
“...”
“เธอจะให้โอกาสฉันได้ไหม”
.
.
เฮือก!
ผมลุกขึ้นนั่ง จิตใต้สำนึกสั่งให้หันไปมองรอบกายเพื่อหาใครบางคน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ห้องกว้าง ๆ ยังมีแค่ผมคนเดียวเหมือนเดิม คนในฝันไม่ได้มีอยู่จริง
เพ้อเจ้อไปเอง
ผมลูบหน้าตัวเองแรง ๆ ให้ตื่นมาเจอความจริงเสียที ก่อนจะก้าวลงจะเตียงเพื่อไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น แต่ความเย็นวูบที่ปะทะเข้าร่างกายทำให้รีบก้มลงสำรวจตัวเอง
“ใครถอดเสื้อผ้ากูวะ”
ไม่ปล่อยให้สงสัยนาน ผมคว้ามือถือขึ้นมากดหาเพื่อนสนิทที่คิดว่าเป็นคนมาส่งเมื่อคืนทันที
ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดดด
เสียงสัญญาณดังจนดับไปสามครั้งผมจึงถอดใจ ก็คงเป็นพวกมันนั่นแหละที่ทนเห็นผมนอนทั้งชุดเดิมไม่ได้ เลยจัดการลอกคราบให้เสียล่อนจ้อน
ผมทิ้งตัวนอนบนเตียงอีกครั้งและหลับตาลง วันนี้ไม่ต้องเข้ามหาลัย คงจะอยู่ทำงานที่นี่ ไม่อยากกลับไปบ้าน รู้สึกขอบคุณเพื่อนในใจที่ไม่พาไปส่งที่บ้านหลังนั้น เพราะตื่นเช้ามาคงโดนซักจนสะอาด เบื่อจะตอบคำถาม เบื่อจะฟังคำพูดซ้ำ ๆ
“ตื่นแล้วทำไมไม่ลุก”
“ขี้เกียจ” ผมตอบกลับไปก่อนจะนึกได้ “ฝันอีกแล้วเหรอวะกู”
“บ่นอะไรของนาย”
“ไม่อยากฟังแล้ว ออกไปจากหัวฉันเสียทีนับดาว”
“นายไล่ฉันเหรอ”
“เออ”
“นายนี่มัน...เมื่อคืนที่บอกว่าอยากเริ่มต้นใหม่นี่โกหกสินะ ฉันไม่น่าเชื่อนายเลย!”
ปัง!!
เสียงประตูที่ปิดดังลั่นทำให้ผมเด้งตัวขึ้นนั่งทันที ประตูที่เคยเปิดกว้างไว้ถูกปิดลงจริง ๆ และนั่นทำให้ผมรู้ตัวว่าเมื่อกี้มันไม่ใช่ความฝัน ไม่ได้เพ้อเจอไปเอง
พึ่บ
“นับดาว!!”
หมับ!
“อ๊ะ!”
ผมดึงคนที่กำลังใส่รองเท้าเข้ามากอด เนื้อตัวอุ่น ๆ ของเธอช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าผมไม่ได้ฝันไป นับดาวอยู่ตรงนี้ เธออยู่ในห้องของผม ยืนนิ่ง ๆ ให้ผมกอด
และตอนนี้เธอกำลังกอดผมกลับ!
“นับดาว”
“อือ”
“นับดาว”
“อือ”
“นับดาว”
“นายจะเรียกฉันอีกนานแค่ไหน อื้อ”
ผมปิดปากอิ่มนั้นด้วยปากของตัวเอง นับดาวนิ่งไปเพียงครู่เดียวก็ยอมจูบตอบ หัวใจของผมพองฟูจนต้องดึงร่างบางนั้นเข้าหาตัวเองมากขึ้นเพื่อย้ำกับตัวเองว่านี่คือความจริง คนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมคือนับดาวจริง ๆ
จูบหวานล้ำกินเวลาไปหลายนาที เราต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับไม่มีใครยอมกัน แต่สุดท้ายนับดาวก็เป็นฝ่ายยกธงขาวก่อน เธอใช้กำปั้นเล็ก ๆ ทุบลงบนอกผมเบา ๆ ผมจึงได้ยอมละริมฝีปากออกช้า ๆ อย่างเสียดาย
“จะสูบลมหายใจกันหรือไง”
“เปล่า จะกินเธอ”
มันโคตรไม่ใช่ตัวผมเลยที่จะพูดหยอดผู้หญิงแบบนี้ แต่พอได้เห็นริ้วแดง ๆ บนแก้มใส ๆ นั่นก็ทำให้อดดีใจไม่ได้ อย่างน้อยนับดาวก็มีปฏิกิริยากับคำยอดเสี่ยว ๆ ของผมล่ะนะ
“กินข้าวก่อนเถอะ กินฉันไม่อิ่มหรอก”
“ใครว่า กินเธออิ่มทั้งกายทั้งใจ”
“นี่นาย!” นับดาวทำเสียงดุ แต่ริมฝีปากอิ่มกลับเม้มเข้าหากันแน่นอย่างต้องการจะกลั้นรอยยิ้ม “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือมาเฟียที่ฉันเคยรู้จัก คิดว่าคริสมาเอง”
“หมายความว่ายังไง” คำพูดที่เหมือนว่านับดาวสนิทกับคริสมากกว่าที่ผมรู้ทำให้อดสงสัยไม่ได้
“หมายความว่านายหยอดเก่งเหมือนคริสไง”
“ไม่สิ ฉันหมายถึงเธอรู้ได้ยังไงว่าไอ้คริสมันหยอดเก่ง”
“ก็...” นับดาวชะงักไปนิดเดียว ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างไหลลื่น “คริสชื่อเสียงเลื่องลือขนาดนั้น คนเจ้าชู้ก็ต้องหยอดเก่งอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“อย่าให้รู้ว่าไอ้คริสมันมาหยอดเธอนะ”
“จะทำไม”
“จะฆ่ามัน โทษฐานหยอดแฟนคนอื่น”
“เดี๋ยวนะ ใครแฟนนายกัน”
“อ้าว...”
“ฉันแค่ให้โอกาสนายเริ่มต้นใหม่ เริ่ม ใหม่ ทุก อย่าง”
“หมายความว่า...”
“คู่อื่นเขาที่ก่อนจะเป็นแฟนกันทำยังไง นายก็ต้องทำแบบนั้นนั่นแหละ” นับดาวพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่บ่อยเลยที่จะได้เห็นรอยยิ้มธรรมชาติแบบนี้จากเธอ แต่ประโยคที่เธอพูดต่อไปมันทรมานใจผมเกินไป “เริ่มใหม่ทั้งหมด เพราะฉะนั้นจูบแบบเมื่อกี้ถือว่าไม่ถูกต้องนะ”
“จูบไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“หอมล่ะ”
“ไม่ได้”
“จับมือ”
“อืม...อันนี้อนุโลม”
คำพูดของนับดาวทำให้ผมแทบจะทรุดลงไปกับพื้น นี่ผมต้องจีบเมียตัวเองใหม่ทั้งหมด หอมก็ไม่ได้ จูบก็ไม่ได้ ได้แค่จับมือ!
รู้แบบนี้เมื่อคืนขอมาเป็นเมียดีกว่า ไม่น่าขอเริ่มต้นใหม่เลย
- ผู้เขียน
