7 ถาม
1628 คำ
วันนี้ไลน์กลุ่มของฮันเตอร์ดังขึ้นมากเป็นพิเศษ ชายหนุ่มยังคงนอนหลับอย่างสบายใจอยู่ที่ห้องนอนของเขาอยู่เลย กระทั่งเขาเองก็ทนกับเสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นมาไม่ได้เลยต้องผงกศีรษะขึ้นแล้วคว้าเอาสมาร์ตโฟนเครื่องหรูเข้ามาด้วยความโมโห
Line (Onlyman)
Today
ฮันเตอร์
…
มาร์ช
โอ้โหกว่าจะตื่น ตลาดวายแล้วมั้ง
ราล์ฟ
ทำไมตื่นสายวะ
ฮันเตอร์
มีเรื่องอะไรวะ
มาร์ช
ส่งรูปภาพ
ราล์ฟ
มึงช้าเองอะ สมน้ำหน้า
End
มือหนากดดูรูปภาพที่เพื่อนส่งมาอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าภาพที่เพื่อนส่งมาเป็นภาพที่แคปหน้าจอจากคลิปวิดีโอของแอ็กเคานต์นั้นซึ่งแน่นอนว่าภายในห้องค่อนข้างที่จะเป็นไฟสลัว และไม่เห็นหน้า แต่การจัดภาพ โทนแสงสี ถือว่าเรียกอารมณ์ได้อย่างฮือฮา อีกอย่าง หลังจากที่คลิปนี้ลงสู่สาธารณชนไปแล้วกลับมีผู้ติดตามเธอเพิ่มมากขึ้นมาอีกเป็นหมื่นคนจากการที่ฮันเตอร์กดเข้าไปดูแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรคลิปนั้นก็หายไปแล้ว
N' JJ @NJJ เหงามากจนนอนไม่หลับเลยค่ะ
278,496 รีทวิต 78,245 การอ้างอิง
368,459 ความชอบ บุ๊กมาร์ก 68,452 รายการ
หมาเห่าเครื่องบิน @lkif ตอบกลับถึง @NJJ ผมก็เหงามาก ๆ เลยครับ
แท่งทองเหงาใจ @mmarchh ตอบกลับถึง @NJJ อื้อฮือ ตอนนี้เวลานี้ผมก็แย่เลยสิครับ
หมอกแห่งศีลธรรม @ralff ตอบกลับถึง @NJJ อยากไปช่วยแต่คงไม่มีบุญวาสนา
นังหมูปีศาจ @NangHmuPiSac ตอบกลับถึง @NJJ เอาอีกค่ะ ลงอีก ยั่วอีก อยากเห็นคนลงแดงงงงง
ให้ตายเถอะมัวแต่หลับที่เพื่อนบอกเขาว่าตลาดวายแล้วน่าจะเป็นเพราะว่าเธอลบคลิปไปแล้วเพราะเขากดเข้าไปดูแล้วมันก็หายไปแล้ว อยากรู้ว่าเพื่อนของเขาไม่มีใครแม่งอัดคลิปไว้เลยเหรอวะเขาเลยอดดูเลย
ฮันเตอร์รีบลุกขึ้นอย่างหัวเสียก่อนที่จะตัดสินใจลากสังขารไม่เที่ยงของตัวเองเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเองจนเรียบร้อย จากนั้นก็เดินลงมาข้างล่างวันนี้เขาไม่มีเรียน และจ๊ะจ๋าก็ไม่โทรมากวนเลย เหมือนว่าเธอน่าจะมีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอนี่มันก็สิบโมงกว่าแล้วนะ แต่ทำไมถึงไม่เธอมา
หรือเธอตื่นเช้า
ใช่เหรอ เธอเนี่ยนะตื่นเช้า ไม่น่าเป็นไปได้
"เตอร์มากินข้าวสิลูก"
"คุณป๋าไปทำงานแล้วเหรอครับ"
"เปล่าครับ เห็นว่าพาน้องจ๊ะเอ๋ยไปทำเรื่องเรียนแทนลุงเข็มน่ะ พอดีลุงเข็มเขาไม่ว่าง"
"แล้วจ๊ะจ๋าล่ะครับ"
"ตื่นไปเรียนตั้งแต่เช้า พ้อยไปส่งไม่ต้องห่วงหรอก"
ทำไมถึงเป็นพี่พ้อยล่ะ ปกติจะต้องเป็นเขาไม่ใช่หรือไงเขารู้สึกแปลก ๆ แทรกเข้ามากลางหัวใจฮันเตอร์ไม่ค่อยเข้าใจว่าเขารู้สึกอะไรแต่สิ่งเดียวที่แน่ชัดเลยคือเขารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย
"กินข้าวเถอะ" กะรัตตักอาหารเช้ามาให้ลูกชายคนเดียวของเธอ แน่นอนว่าเธอภูมิใจในตัวลูกมากที่ลูกชายไม่ทิ้งเธอไปอยู่คอนโดแต่กลับชอบอยู่บ้าน ไม่สิ เธอต้องขอบใจน้องจ๊ะจ๋าถึงจะถูกเพราะถ้าจ๊ะจ๋าไม่คอยเจ้ากี้เจ้าการฮันเตอร์ก็คงเลือกไปอยู่ที่คอนโดแล้ว
"ไปไหนล่ะ"
"ไปหาพี่พ้อย"
"อ่า ไปเถอะ" ฮันเตอร์เดินออกมาทันทีหลังจากที่แม่อนุญาต เขาเดินออกมาแล้วไปเอารถซูเปอร์คาร์ของตัวเองออกมาขับตรงไปที่คอนโดของพ้อยทันที
"กูมาทำไมวะเนี่ย"
เม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรงแล้วตัดสินใจหันหัวรถออกไม่ได้เจอพ้อยก่อนจะขับไปจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยของตัวเองทั้ง ๆ ที่ไม่มีเรียนแต่ทำไมเขาถึงต้องขับมาที่นี่ด้วยเนี่ย
ขณะที่ตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปที่คอนโดตัวเองดีกว่าสายตาก็เหลือบไปเห็นคนตัวเล็กที่กำลังเดินกับเพื่อนสาวของตัวเองสองคน และมีเพื่อนชายคนหนึ่งที่คุ้นหน้า ส่วนอีกคนเขาไม่คุ้นหน้าเลย ฮันเตอร์รีบขับรถเข้าไปจอดตรงหน้าของจ๊ะจ๋าก่อนจะลดกระจกลงทำให้คนอื่น ๆ ได้เห็นทั้งหมดว่าใครเป็นคนขับรถเสียมารยาทแบบนี้
"เตอร์ มาทำอะไร"
"มาส่งงานอาจารย์น่ะ แล้วนี่จะไปไหน" เขาโกหกคำโตออกไปเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องตอบว่าอะไร
"อ๋อ น้องจ๋าชวนเพื่อนไปกินก๋วยเตี๋ยวไก่มะระ ที่ซอยสามน่ะ"
"เพื่อน?" ฮันเตอร์ไล่มองใบหน้าทุกคน ไอ้คนที่คิดว่าไม่คุ้นเคยเหมือนจะเคยเห็นมันจากที่ไกล ๆ ตอนที่จ๊ะจ๋ากำลังสูบบุหรี่คราวที่แล้ว
"แล้วเมื่อเช้ามายังไง"
"พี่พ้อยมาส่ง"
"ทำไมมากับพี่พ้อย" ถามเพราะอยากรู้
"ก็พี่พ้อยมาบ้านเมื่อเช้า เห็นว่าลุงไทก้าให้เอาของฝากมาให้ เลยขอติดรถมาด้วยเพราะทางผ่านพี่พ้อยพอดี" อ๋อ พอเข้าใจได้ แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมรู้สึกคันในหัวใจยิบๆ
"ไปละ"
ขับรถออกมาทันทีหลังจากที่พูดจบ จ๊ะจ๋าก็ไม่ได้สนใจอะไรยังคงชวนเพื่อน ๆ เดินไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ซอยสามอยู่เหมือนเดิม
"ซู้ดดดด~"
"อ่า…."
"ซีด…."
"เผ็ดมาก ไม่น่าทำพริกหกเลย" จ๊ะจ๋าตอบเพื่อนทั้งน้ำตา ใบหน้าของเธอแดงก่ำลามไปจนถึงใบหู แถมปากก็ยังเจ่อบวมจนน่าสงสารแต่เธอก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เธอจะต้องกินมันให้หมดให้ได้
"บอกว่าให้สั่งใหม่ก็ไม่เอา" ฮานะบ่นให้เล็กน้อย แต่ก็กินของตัวเองต่อไป
"ของเธอน่ะมันก๋วยเตี๋ยวเด็ก ของฉันมันก๋วยเตี๋ยวผู้ใหญ่"
"เธอนี่เป็นโรคจิตแหงม ชอบกินอะไรที่ทรมานตัวเอง"
จะว่าไปแล้วก็จริง ก็ใครบอกว่ารสชาติไหนอร่อยเธอก็จะกินมันทุกรสชาติเลยทีเดียวเพราะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองแท้ ๆ ส่วนเพื่อนชายอีกสองคนก็ส่ายหน้าไปมา เคอร์ฟิวส์หยิบทิชชูให้เธอไม่ขาดมือเพราะนอกจากน้ำตาจะไหลแล้ว น้ำมูกยังออกตามมาอีกด้วย
"ก็มันอร่อยนี่"
"แล้วเย็นนี่สรุปว่าไง" เปตองถามขึ้น เพราะที่จริงแล้วเย็นนี้พวกเขานัดกันจะไปเดินเที่ยวเล่นหลังจากเลิกเรียนอย่างที่ทำกันเป็นประจำ
"ฉันขอบายนะ วันนี้ที่บ้านจัดปาร์ตี้ ต้อนรับจ๊ะเอ๋ย น่ะ"
"ก็ได้ ๆ ว่าง ๆ พาน้องมาเล่นกับพวกเราบ้างนะ"
"น้องฉันแค่สิบสี่เองนะ นายคิดจะแอ้มแล้วเหรอ"
"จะบ้าเหรอ ฉันไม่คิดแอ้มน้องเธอหรอก" แต่ถ้าเป็นเธอมันก็ไม่แน่ เปตองไม่ได้พูดออกไปเขาเพียงแค่คิดในใจเท่านั้น จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตากินมื้อเที่ยงแล้วกลับไปตั้งใจเรียนจนจบชั่วโมงเรียน
"กลับยังไง" พีนัทถามขึ้นตอนที่กำลังเดินออกมาจากห้องเรียน
"เดี๋ยวเรียกรถ"
"ไม่ต้องแล้วมั้ง" พูดจบก็ทำปากยื่นไปให้จ๊ะจ๋าดู เพราะพีนัทเห็นว่าฮันเตอร์มารอรับจ๊ะจ๋าแน่ ๆ เพราะว่าเขายืนพิงรถซูเปอร์คาร์หรูรอเธออยู่ แม้ทุกสายตาจะจับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่โพรไฟล์ค่อนข้างดี
"ถามจริง เธอกับพี่เตอร์เป็นอะไรกันรึเปล่า"
"ก็แค่เพื่อน ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันไปก่อนนะ" จ๊ะจ๋าโบกมือลาเพื่อนสาวแล้วเดินลงมาข้างล่างเห็นฮันเตอร์กำลังยืนรอเธออยู่เธอจึงค่อย ๆ ย่องหมายจะตะครุบเขาจากทางด้านหลัง
"แบร่!"
"เห้ย!" ฮันเตอร์สะดุ้งโหยงเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว เขาเซไปด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นว่าคนที่มาแกล้งเขาเป็นใคร
"มารับใครอะ"
"รับลูกหมามั้ง"
"งั้นยอมเป็นลูกหมาให้วันนึงก็ได้ เปิดประตูให้ด้วยสิ"
"ซ้อมพิการเหรอ เปิดเองสิ" พูดจบก็เดินอ้อมหน้ารถไปที่ฝั่งคนขับแล้วเข้าไปนั่งในรถ แต่คนตัวเล็กยังไม่ยอมลงมานั่งเขาเลยลดกระจกลงแล้วตะโกนออกไป
"ที่ไม่เข้ามานี้ คือจะขึ้นไปนั่งบนหลังคาหรือยังไง"
ปึ้ง!
"จุ๊ ๆ ปากร้ายน่าดู" จ๊ะจ๋าเข้ามาในรถเธอนั่งกอดอกแล้วหันไปต่อว่าเขาก่อนจะหันกลับมานั่งนิ่ง ๆ ด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด ฮันเตอร์เห็นอย่างนั้นเขาก็โน้มตัวเข้ามาแล้วดึงเอาเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เธอเพื่อความปลอดภัยเพราะว่าเขาเองเป็นคนที่ขับรถเร็ว
"อย่านะ ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไร" ห้ามปรามเธอไว้ก่อน สายตาของเธอมันไม่น่าไว้ใจ
"ไหน ๆ ก็รู้แล้ว งั้น…"
"อือออ!" อีกแล้ว!
จ๊ะจ๋าใช้ปากของเธอทาบไปที่ปากของเขา ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ปลายคาง ลูกกระเดือกแล้วขึ้นมาจบที่แก้มทั้งซ้ายและขวา
"สบายใจแล้ว ขับรถได้" ถ้าไม่เกรงใจนะ พ่อจะจับกดแม่งในรถนี่เลย!
ไม่ได้!
นั่นน้องมึงไอ้เตอร์ มึงอย่าริอาจห้าวหาญทำอย่างนั้นเลย
- ผู้เขียน
