3 จะหวงทำไม
2045 คำ
มหาวิทยาลัย A
"รู้แล้วค่า ไม่เที่ยวแล้ว"
(หม่ามี๊บอกกี่ครั้งแล้วคะ ว่าไม่ให้ดื่มหนักขนาดนั้น)
"หม่ามี๊ขา น้องต้องเข้าเรียนแล้วค่ะ เดี๋ยวค่อยไปบ่นต่อที่บ้านนะคะ"
(ตลอดเลย รู้ไหมคะว่าป่าปี๊สั่งกักบริเวณน้องจ๋าแล้วนะคะ)
"ต้องวางแล้วจริง ๆ ค่ะ"
สายถูกวางไปแล้วจ๊ะจ๋าหันมามองเพื่อนของเธอทั้งสองพลางทำตาปริบ ๆ อย่างขอความช่วยเหลือแน่นอนว่าเพื่อนทั้งสองของเธอต่างก็ยกมือขึ้นมาแล้วส่ายไปมาเบา ๆ พร้อมกันนั้นยังส่ายหน้าไปพร้อม ๆ กันด้วย
"ฉันช่วยเธอไม่ได้นะ ก็บอกให้กลับตั้งแต่เที่ยงคืนแล้วนี่"
"ฮานะ เธอคิดดูนะ ไปถึงสามทุ่มใช่ไหม กว่าจะได้เที่ยวจะให้กลับเที่ยงคืนเท่ากับว่าได้เที่ยวแค่ 3 ชั่วโมงเองนะ 3 ชั่วโมงดื่มได้กี่แก้วเหรอ"
เธอไม่เข้าใจเลยทำไมต้องสั่งกักบริเวณด้วยเธอก็แค่เมานิดหน่อย เธอไม่ได้เสียตัวอะไรสักหน่อย แถมยังนอนบ้านเพื่อนของป่าปี๊อีกมันควรจะปลอดภัยไม่ใช่หรือไง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแค่ต้องถึงกับกักบริเวณกันเลยเหรอ
"เอาน่า เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าป่าปี๊ของเธอมีเธอคนเดียว เขาก็ต้องหวงเธออยู่แล้วไหมล่ะ" พีนัทเสริมขึ้นมาหลังจากที่ต้องฟังจ๊ะจ๋าบ่น
"พีนัทฉันถามจริง ฉันดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมป่าปี๊กับหม่ามี๊ถึงต้องมากังวลกับเรื่องแค่นี้ด้วย อีกอย่างนะฉันโตแล้วปะ"
"เอาน่า เธออ้อนนิดอ้อนหน่อยเดี๋ยวป่าปี๊กับหม่ามี๊เธอก็ใจอ่อนเหมือนเดิม ถามจริงมีด้วยเหรอคนที่ไม่แพ้ลูกอ้อนเธอน่ะ" ก็จริง
"เลิกเครียดล่ะ เต็มที่ก็แค่สามวัน อีกอย่างฉันไม่เที่ยววันธรรมดาอยู่แล้ว" ขณะที่กำลังคุยกันอยู่นั้นจ๊ะจ๋าก็หยิบแป้งตลับขึ้นมาเธอเติมแป้งเล็กน้อยแล้วเก็บลงกระเป๋าตัวเอง
"จ๊ะจ๋า จำเราได้ไหม"
ชายหนุ่มรูปร่างดีผิวสีแทนเดินเข้ามายืนอยู่ด้านข้างเธอแล้วนั่งลงข้างจ๊ะจ๋าอย่างถือวิสาสะ จ๊ะจ๋าขมวดคิ้วพยายามมองใบหน้าของชายหนุ่มที่ค่อนข้างดูดีเลยทีเดียวแต่ก็คิดไม่ออกว่าเขาเป็นใคร
"เรารู้จักกันด้วยเหรอ"
"เมื่อคืนไง ที่บาร์โฮสต์"
"นายเป็นโฮสต์เหรอ"
"ใช่ เราเป็นคนดูแลเธอเมื่อคืน เราชื่อเคอร์ฟิวส์" พูดแล้วยื่นมือไปตรงหน้าจ๊ะจ๋า ส่วนจ๊ะจ๋าก็จับมือกับเขาอย่างเป็นมิตร
"นายเรียนที่นี่เหรอ"
เคอร์ฟิวส์เป็นโฮสต์หนุ่มที่ดูแลจ๊ะจ๋าเมื่อคืนจริง ๆ เขาเห็นเธอแล้วจำได้แต่เพิ่งมารู้จริง ๆ ว่าเธอเรียนที่เดียวกับเขา เดิมทีเขาไม่ได้คิดจะเข้ามาทักทายเธอแต่ว่าเพราะเขาประทับใจเธอเป็นการส่วนตัวแม้ว่าตอนที่เธอไปเที่ยวแล้วให้เขาดูแล แม้ว่าเขาจะโอบเอวเธอได้ใกล้ชิดกับเธอได้ แต่เธอก็อนุญาตให้ทำเพียงแค่นั้น แม้เธอจะมีคำพูดแทะโลมเขาแต่เธอก็เพียงแค่พูดยั่วยวนไม่ได้ทำมันจริง ๆ
เธอแตกต่าง ไม่ใช่สิ กลุ่มของเธอแตกต่างจากคนอื่น ๆ ที่เขาเคยเจอที่ส่วนมากจะต้องการที่จะมีเซ็กซ์กับเขาด้วย แต่พวกเธอเหมือนแค่ต้องการเพียงแค่คนดูแลแค่นั้นจริง ๆ มันเลยทำให้เขาประทับใจเธอจนแบกหน้าของตัวเองเข้ามาหาเธอ ใจหนึ่งก็คิดว่าเธอจะไล่เขาไป แต่ผลที่ได้กลับเกินคาดเพราะว่านอกจากเธอจำไม่ไล่เขาแล้วเธอยังพูดคุยกับเขาอย่างเป็นกันเองอีกด้วย
"ใช่ เราเรียนที่นี่ ขอเรานั่งด้วยนะ"
"เพราะนายเลย ทำให้ฉันโดนป่าปี๊กับหม่ามี๊กักบริเวณ!"
จ๊ะจ๋าบ่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอจำได้ว่าเคอร์ฟิวส์ดูแลเธอดีจนเธอหลงเที่ยวเพลินไปหน่อยแถมยังหมดเงินเพราะทิปเคอร์ฟิวส์ไปร่วมห้าหมื่น
"ทำไมล่ะ" ยังมีหน้ามาถามเธออีกเอาทิปไปจนอ้วนเลยนะ!
"ก็เมาไง ไม่ได้กลับบ้านไปนอนบ้านพี่สาว สุดท้ายป่าปี๊ของนางก็ต้องขับรถไปรับตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง" ฮานะพูดแทรกขึ้นมา
"ใช่! เพราะนายดูแลดีเกิ๊น ชวนคุยเก่งด้วย"
"แล้วชอบไหม ถ้าชอบก็มาบ่อย ๆ สิ หรือว่าจะนัดนอกรอบก็ได้นะไม่คิดเงิน"
"ก็ลองคิดเงินฉันสิ เอาทิปฉันไปจนอ้วนแล้วเนี่ย" พีนัทกับฮานะนั่งอยู่ด้วยกันต่างก็มองคนทั้งคู่แล้วยิ้มแบบเขินอายเป็นการแซวจ๊ะจ๋าไปในตัว
"เออนี่ อย่าคิดมาจีบฉันนะ ฉันไม่ชอบมีแฟน ฉันขี้รำคาญ ขี้เบื่อด้วย แล้วฉันรักษาน้ำใจใครไม่เป็น" เคอร์ฟิวส์ชะงักไปกับความตรงของจ๊ะจ๋าเขาไม่เคยเห็นใครเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
ปึก!
ฟึบ
"เปตอง ทำไมเพิ่งมา เอาการบ้านวิชาสำนักงานอิเล็กทรอนิกส์มาให้ลอกหน่อยสิ" เปตองเพื่อนชายเพียงคนเดียวของกลุ่มเธอ เพิ่งจะมาถึงเห็นว่ามีหนุ่มหน้าตาดีมาเกาะติดจ๊ะจ๋าเขาก็ไม่ค่อยพอใจเท่าที่ควร
"นั่นใคร"
"อ๋อ นี่เคอร์ฟิวส์เจอกันตอนไปเที่ยวน่ะ ตอบแล้วนะเอาการบ้านมาลอกหน่อยสิ"
"เธอเนี่ยประจำเลยนะจ๊ะจ๋า" ปากบ่นแต่มือก็หยิบออกมาให้จ๊ะจ๋า กับอีกสองสาวลอก แต่ตากลับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่นั่งลงข้าง ๆ เพื่อนสาวที่เขาหวงแหน
"ว่าแต่ เคอร์ฟิวส์อยู่ปีไหนแล้วอะ" ถามเขาโดยที่ตาไม่ได้จ้องมองเขาเลยเพราะมัวแต่ลอกการบ้านอยู่
"ปีหนึ่ง"
"เรียนคณะอะไรเหรอ"
"เรียนบริหารน่ะ"
"ตอนนี้ฉันไม่ว่างแล้วอะ เดี๋ยวค่อยเจอกันใหม่ได้ไหม"
"งั้นแลกไลน์กันไหม จะได้ติดต่อกันง่าย ๆ " เคอร์ฟิวส์เสนอขึ้นมาแน่นอนว่าเขามีความหวังว่าเธอจะยอมแลกช่องทางติดต่อกับเขานะ
"ก็ได้ เปตองหยิบโทรศัพท์ฉันให้หน่อยสิในกระเป๋าน่ะ"
"ไม่"
"จิ๊! ใช้แค่นี้ก็ไม่ได้"
"จ๊ะจ๋า เธออย่าได้เที่ยวให้ช่องทางติดต่อใครง่าย ๆ สิ"
"เขาไม่ใช่คนอื่นนี่ เราเคยเจอกันแล้ว"
วางปากกาแล้วหันตัวไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมากดเข้าแอปพลิเคชันไลน์แล้วสแกนคิวอาร์โค้ดแลกช่องทางติดต่อกับเคอร์ฟิวส์เรียบร้อย
"เดี๋ยวเราทักไปนะ"
"อือ แต่ถ้านายจีบฉัน ฉันไม่ตอบนะ ฉันรำคาญ ไม่อยากมีแฟนน่ะ"
"ได้ ไม่จีบหรอกน่า แต่ถ้าเธออยากมีแฟนเธอบอกเรานะ"
จ๊ะจ๋าพยักหน้าตอบแล้วหันกลับมาลอกการบ้านของเปตองต่อ ด้วยการให้ฮานะถ่ายรูปแล้วแอร์ดรอปรูปภาพส่งมาให้ จากนั้นก็ลอกตามรูปภาพที่ฮานะส่งมา นั่งลอกอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่รู้เลยว่าเปตองกำลังจ้องมองตัวเองอยู่แถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีกต่างหาก
"เสร็จแล้ว!"
"โหย เธอลอกไวมากเวอร์"
ฮานะพูดค่อนขอดก่อนจะก้มหน้าลอกงานต่อ จ๊ะจ๋าเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋าสะพายข้างแล้วหันหน้ามาใช้สองมือประคองใบหน้าดูดีราวกับผู้ชายจีนที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ในตอนนี้ของเปตองแล้วส่ายไปมาอย่างอารมณ์ดี
"ขอบใจนะเพื่อนเลิฟฟฟฟ~ รักนายที่สุดเลย"
"นี่ ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมให้ระวังตัวกับเพศชายหน่อย ฉันก็เป็นผู้ชายนะเว้ย"
"แต่นายเป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่คิดมากหรอกน่า"
นั่งคุยกันไปสักพักขณะที่กำลังรอฮานะกับพีนัทลอกการบ้านจนเสร็จ และแทบจะเข้าห้องเรียนไม่ทัน แต่สุดท้ายก็เข้าทันจนได้ แม้จะตั้งใจเรียนบ้าง หลับบ้างแต่สุดท้ายแล้ววันนี้ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
"มีใครสงสัยอะไรไหมครับ"
"ถ้าไม่มีใครสงสัยอย่าลืมเอาการบ้านมาส่งด้วยนะ ส่วนวันนี้เลิกคลาสได้ครับ"
"เย้~ ในที่สุดก็เลิกเรียนสักที"
หลังจากอาจารย์ออกไปแล้ว ทุกคนก็เก็บของแล้วทยอยเดินออกมาจากห้องเรียน จ๊ะจ๋ายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเห็นว่าเวลายังไม่เย็นมากเธอเลยเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูออกมากดต่อสายหาใครบางคน
"เตอร์ เลิกเรียนกี่โมง"
"น้องจ๋ากลับด้วย"
"โอเค เดี๋ยวน้องจ๋าไปรอที่รถนะ"
"พวกเธอ ฉันไปก่อนนะ ขี้เกียจเรียกรถน่ะ"
"อือ กลับดี ๆ นะอย่าลืมทำการบ้านมาด้วยนะ"
"ทำทำไม ในเมื่อเรามีคุณเปตองหัวกะทิอยู่นะ อ่ะ!" มือหนาของเปตองผลักไปที่ศีรษะของจ๊ะจ๋าก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านโดยที่จ๊ะจ๋าเดินไปรอฮันเตอร์ที่รถของเขา
"รอนานไหม"
"นานสิ"
"โกหก พี่เห็นว่าจ๋าเพิ่งจะเดินมาถึง"
"เห็นแล้วถามทำไมล่ะ" ฮันเตอร์ส่ายหัวไปมาเขาจ้องมองไปที่ริมฝีปากของคนตัวเล็กพลางให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาเมื่อคืน แต่จ๊ะจ๋ากลับไม่พูดถึงมันเลย
"เมื่อคืน เมามากเลยเหรอ"
"ช่าย ปวดหัวด้วยเนี่ย แถมยังถูกป่าปี๊กักบริเวณอีก"
พูดพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ เธอไม่พอใจจริง ๆ นี่ที่ต้องถูกกักบริเวณด้วยเรื่องแค่นี้เอง พอเธอขอไปอยู่ที่คอนโดป่าปี๊ก็ไม่ให้ เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมทีฮันเตอร์ลุงลมหนาวยังอนุญาตให้นอนคอนโดได้เลย แต่คนแปลกคงเป็นฮันเตอร์มากกว่าที่มีพื้นที่ส่วนตัวขนาดนั้นแต่กลับชอบอยู่บ้าน
"แล้วจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ"
"ไม่อ่ะ ทำไมเหรอ น้องจ๋าไปทำวีรกรรมอะไรไว้เหรอ"
"เปล่า ไม่มีอะไร ขึ้นรถสิ" ในเมื่อเธอจำไม่ได้ เขาก็จะทำเป็นลืมก็แล้วกัน ฮันเตอร์เดินอ้อมหน้ารถขึ้นมานั่งที่ตำแหน่งคนขับส่วนจ๊ะจ๋าก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่งประจำที่นั่งของเธอ
"ลืมถามเลย นอนบ้าน หรือนอนคอนโดอะ ถ้านอนคอนโดน้องจ๋ากลับเองก็ได้นะ"
"นอนบ้าน"
"ถามจริง ทำไมชอบนอนบ้านขนาดนั้น ทั้งๆ ที่คอนโดก็อยู่ห่างจากมหา'ลัยไม่กี่โลเองนะ" ฮันเตอร์เหลือบสายตามองคนตัวเล็กก่อนจะหันมาแล้วโน้มตัวไปฝั่งเธอตั้งใจจะดึงเข็มขัดนิรภัยของเธอมาคาดไว้ให้
ฟอด~
"จ๋า!"
"หอมจังงงง~" จ๊ะจ๋าถือโอกาสที่ฮันเตอร์โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ หอมแก้มเขาเข้าอย่างจังแถมเธอยังทำทีไม่รู้สึกรู้สาอะไรด้วย
"พี่บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าทำอย่างนี้กับผู้ชาย"
"ทำไมล่ะ ก็เตอร์ไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย"
"แต่พี่เป็นผู้ชายนะจ๋า"
"ก็ใช่ แต่เตอร์ก็เป็นเตอร์ด้วยนี่" จริง ๆ เลยเด็กคนนี้
ฮันเตอร์ไม่รู้จะพูดยังไงกับเธอดี เขากลับมานั่งอย่างเดิมแล้วขับรถออกมาเลยในทันที ส่วนจ๊ะจ๋าเองก็ชวนคุยนั่นคุยนี่ราวกับว่าเมื่อคืน และเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
"ขอบคุณที่มาส่งน้า~"
"จำที่พี่บอกได้รึเปล่า ว่าอย่าทำแบบนี้อีก"
"จะหวงทำไมอะเตอร์ เราไม่ได้รู้สึกอะไรให้กันสักหน่อย หรือเพราะเตอร์รู้สึกกับน้องจ๋าเตอร์เลยดุแบบนี้อะ" จ๊ะจ๋าเม้มปากแน่นจนขึ้นเส้นตรงจ้องมองฮันเตอร์อยู่อย่างนั้น เขาเงียบไปชั่วครู่แล้วตอบเธอกลับมา
"ไม่ได้รู้สึก แต่ไม่ชอบ"
"แต่น้องจ๋าชอบนี่ แก้มเตอร์หอม ปากเตอร์นุ่ม อกเตอร์อุ่น จบเนอะ" พูดจบก็ลงจากซูเปอร์คาร์คันหรูของฮันเตอร์แล้วเดินเข้าไปในบ้านทันที
- ผู้เขียน
