“หมายถึงเป็นเช่นเมื่อครู่ใช่หรือไม่” นางถามกลับแล้วกลอกตาไปอย่างขบคิดแล้วรีบเอ่ยขึ้น “ตั้งแต่ฟื้นได้สติในร่างนี้ ข้าก็เป็นเช่นนี้แหละ”
“ก่อนหน้านี้เล่า ตอนที่เจ้ายังไม่ตกน้ำ”
“หมายถึงตอนที่ข้ายังเป็นนกหงส์หยกนะหรือ?” นางแย้มยิ้ม “นอกจากเป็นนกอัปลักษณ์แล้ว ข้าไม่ค่อยเจ็บป่วยอะไรเลย มีเป็นหวัดบ้างนิดหน่อย ท้องเสียสามสี่ครั้ง อ้อ! บาดเจ็บถูกรังแกนี่นับด้วยหรือไม่”
“ถูกรังแก? เจ้าถูกรังแกได้อย่างไร” มิน่าเล่า ตามเนื้อตัวนางจึงมีรอยแผลและรอยบอบช้ำมากมายนัก
แม้เจ็บปวดแต่นางก็ยังคงยิ้ม
“บางครั้งคนพวกนั้นทำร้ายคุณหนูไม่ได้ ก็มารังแกที่ข้าผู้เป็นนกแทนนะสิ”
“เจ้าไม่เสียใจหรือที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะผู้อื่น”
“ผู้อื่นที่ไหนกัน” นางย่นจมูกใส่ “คุณหนูเป็นผู้มีพระคุณของข้า แท้จริงนางถูกกลั่นแกล้งมากกว่าข้าเสียอีก หลายครั้งที่นางปกป้องข้าจนตัวเองต้องเจ็บไปด้วย หากข้าสามารถแบ่งเบาความเจ็บปวดแทนคุณ
