เซียวเหรินมองชิงเหยียนที่ลุกขึ้นนั่งเก้าอี้แล้วเขาจึงพูดขึ้น “ยามนี้คงต้องให้พวกเจ้าอดทนให้มาก ระวังการถูกยั่วยุของฝ่ายตรงข้าม แม้มีคนน้อย หากรู้จักใช้คนย่อมส่งผลมากกว่าคนมากแต่ไร้ประโยชน์ ข้าเห็นว่าในเมืองหลวงเวลานี้ ควรวางกำลังคนแทรกซึมทุกพื้นที่ เมื่อถึงเวลา....ประชาราษฎร์จะทวงสิทธิ์ในแผ่นดินเกิดของตนเอง”
เพียงถ้อยคำไม่กี่คำของเซียวเหรินทำให้คนฟังใจเต้นแรง ไม่ใช่แผ่นดินของราชวงศ์ใด แต่เป็นแผ่นดินที่พวกเขาถือกำเนิด ยามเมื่อดินกลบหน้าก็เป็นดินจากแผ่นดินที่พวกเขาปกป้อง
“ขอรับท่านเซียว” ชิงเหยียนรู้สึกแสบจมูกกระบอกตาร้อนผ่าว เป็นบุรุษร่างใหญ่ยักษ์แต่กลับถูกถ้อยคำไม่กี่คำขยี้หัวใจ เขาไม่แปลกใจเลยว่าสารลับที่คอยส่งมาให้เขาแนะวิธีตั้งรับการทหารเหล่านั้นมาจากชายหนุ่มรูปร่างโปร่งบางผู้นี้
“ประมุขอู๋จัดการดำเนินการตามแผนเดิม” เซียวเหรินส่งยิ้มเล็กน้อย เป็นที่รู้กันว่าชาวยุทธ์มักไม่ชอบยุ
