ความเสียใจ
1220 คำ
"ตักกับข้าวไปไหนอีกบัว เมื่อเช้าก็เอาไปเถาใหญ่ไม่พออีกเหรอ" คำถามที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้เด็กสาวละมือจากทัพพี ที่กำลังตักแกงเนื้อหน่อไม้ดองใส่ถุง ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย แม่รู้ว่าเธอกำลังตักกับข้าวไปให้ใคร แม่ไม่ได้หวงเพราะกับข้าวพวกนี้ก็เอาไว้ตักแจกคนที่มาช่วยงานอยู่แล้ว แต่คงไม่พอใจที่เธอเอาไปให้แทนไท เพราะแม่ไม่ชอบให้เธอไปวุ่นวายกับเขา
"ฉันจะเอาเสื้อผ้าไปให้ไอ้รวงน่ะแม่" ตอบไปอีกทางเพราะไม่อยากโดนบ่น หลานอยู่ที่นั่นแท้ๆยังจะมาหวงของกินอีก ที่เอาไปหลานก็กินด้วยทั้งนั้น
"เออ...รีบไปรีบกลับล่ะ ไม่ใช่หายหัวไปอีก ชามเต็มกะละมัง บ้านก็ยังไม่ได้ถู"
"เดี๋ยวแม่ครัวก็ช่วยกันล้างเองแหละแม่ บ้านก็ให้พี่ช่อถูสิงานพี่ช่อนะ ไม่ใช่งานฉัน" กวนโมโหเพราะหมั่นไส้พี่สาว ตั้งแต่เช้าจนเย็นไม่ถามหาลูกสักคำ ก็เข้าใจว่ายุ่งต้องรับแขก และดูแลญาติเจ้าบ่าวที่มาจากต่างจังหวัด แต่ก็น่าจะเป็นห่วงลูกบ้าง
"นางบัว!"
"เสียงดังอะไรกันแม่ คนหันมามองแล้วน่ะ" ช่อผกาถามเมื่อเห็นแม่กับน้องทำท่าจะทะเลาะกัน
"ก็นางบัวนะสิ เถียงคำไม่ตกฟาก" แม่หันมาฟ้องลูกสาวคนโปรด ยิ่งทำให้ลูกสาวคนเล็กน้อยใจไปกันใหญ่ เธอเป็นถึงน้องเจ้าสาว แต่มีหน้าที่ไม่ต่างจากคนใช้ ใครๆก็เรียกใช้งานเธอจนขาขวิดกันหมดแล้ว
"ไปหารวงเหรอบัว" ถามเพราะเห็นใบบัวถือของกินเต็มมือ และมีกระเป๋าผ้าใบเล็กอยู่ด้วย
"จ้ะ" ตอบสั้นๆเพราะไม่รู้จะคุยอะไร
"แม่บอกให้มันรีบไปรีบกลับ ไม่ให้ไปขลุกอยู่ที่นั่น โตแล้วไอ้แทนก็ผู้ชาย ชาวบ้านจะนินทาเอา"
"สนใจอะไรกับปากชาวบ้านล่ะแม่ ที่ฉันไปบ้านพี่แทนก็เพราะหลานอยู่ที่นั่น ให้รับไอ้รวงกลับมาเลยไหม ฉันจะได้ไม่ต้องไปบ้านเค้าอีก"
"ไม่ต้อง! จะไปก็รีบไป บอกรวงข้าวด้วยนะว่าพี่คิดถึง" ช่อผกาตัดบท เพราะยังไม่อยากให้ลูกกลับมาตอนนี้ แขกมากันเต็มบ้าน คงไม่ดีถ้ารวงข้าวจะมาขวางหูขวางตา ลูกไม่ติดเธอก็จริงแต่ก็ไม่สบายใจ
เมื่อพี่สาวอนุญาตเด็กสาวก็เดินไปคร่อมรถมอเตอร์ไซค์แล้วขับออกไป ที่ผ่านมาช่อผกาก็ไม่ค่อยสนใจลูกสักเท่าไหร่ ทุกวันนี้รวงข้าวก็อยู่กับยาย มีเธอช่วยเลี้ยงอีกคน หลานติดเธอแจจนชาวบ้านแซวว่าเลี้ยงจนหน้าเหมือนกัน มอเตอร์ไซค์เวฟ100ขับเลาะไปตามถนนคันคลอง ที่เป็นทางลัดไปโผล่กลางทุ่งนา ระยะทางจากบ้านเธอไปบ้านท้ายทุ่ง ห่างกันพอสมควร ถ้าเป็นกลางคืนเธอจะไม่ใช้ทางนี้ เพราะถนนค่อนข้างคดเคี้ยว ไม่เหมาะกับนักบิดที่กลัวผีอย่างเธอ แถวนี้เป็นทุ่งนาโล่งก็จริง แต่บางครั้งมันโล่งจนน่ากลัว
"รวง! รวงข้าว น้ามาแล้ว!" ทันที่ที่จอดรถ ใบบัวก็ร้องเรียกหลานด้วยความเป็นห่วง เย็นแล้วไม่รู้ว่าแทนไทหาข้าวให้กินหรือยัง ผู้ใหญ่บ้านนักพัฒนาที่พัฒนาหมู่บ้านได้เป็นที่หนึ่งของตำบล แต่กลับไม่พัฒนาตัวเองบ้างเลย บ่นในใจเมื่อเดินเอากับข้าวมาแขวน เท้าบางสะดุดเข้ากับขวดเหล้าขาวที่วางอยู่เกลื่อนพื้น
"โธ่พี่แทน..." แม้จะไม่เข้าใจเรื่องความรัก แต่ก็รู้ว่าแทนไทคงจะเจ็บมากที่เมียแต่งงานใหม่ ที่ผ่านมาช่อผกาก็มีแฟนมาหลายคน แต่ไม่ได้ชักลำโพงขึ้นยอดเสาป่าวประกาศให้ชาวบ้านรับรู้แบบนี้
"พี่แทน! รวงข้าว! อยู่หน่ายยย กับข้าวมาแล้ว มีแกงเนื้อใส่หน่อไม้ดองร้อนๆด้วยน้าาาา" คนตัวเล็กยังเดินตะโกนไปเรื่อยทาง เพราะไม่รู้ว่าพี่เขยพาหลานไปอยู่มุมไหนของบ้าน รถมอเตอร์ไซค์อยู่ กระบะอยู่ อีแต๋นก็อยู่
ตัวคนก็น่าจะอยู่แถวๆนี้
"พี่แทน แท่น แท้น แท๊น แท๋น อยู่ไหนพี่" เดินหาจนรอบบ้านไม่เจอ เลยเดินเรื่อยไปทางหลังบ้าน แทนไทคบกับช่อผกาตั้งแต่เธอยังเด็กๆ เคยขี่หลังเขาเดินตามคันนา เวลาที่ช่อผกาพามาที่นี่จึงสนิทกัน
"ฮือๆๆพ่อจ๋า พ่อแทนจ๋า" เสียงร้องของรวงข้าวที่ดังมาเข้าหู ทำให้ใบบัวหยุดชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดิน เพื่อฟังให้แน่ใจว่าเสียงดังมาจากทางไหน เด็กสาววิ่งสุดกำลังเมื่อแน่ใจว่า เสียงของรวงข้าวดังมาจากสระน้ำหลังบ้าน ที่แทนไทขุดเอาไว้เลี้ยงปลา
"รวงข้าว!" ยิ่งใกล้ยิ่งได้ยินเสียงชัดเจน ตะโกนเรียกหลานสุดเสียง เมื่อเห็นรวงข้าวนั่งร้องไห้อยู่ที่ขอบสระ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ น้ำในสระลึกมิดหัว รวงข้าวมาทำอะไรตรงนี้ แล้วแทนไทไปไหน
"พ่อจ๋า ฮือๆๆ น้าบัวพ่อจ๋า" เด็กน้อยสะอื้นไห้จนตัวโยนเมื่อเห็นน้าสาว มือเล็กชี้ลงไปในสระน้ำ หัวใจที่เต้นระส่ำในตอนแรก หยุดชะงักเมื่อเห็นแทนไทคว่ำหน้าอยู่ที่ขอบสระ อีกครึ่งตัวแช่อยู่ในน้ำ
"พี่แทน! พี่แทน!" เด็กสาวกระโดดลงน้ำ จับตัวแทนไทพลิกกลับ กลิ่นเหล้าขาวลอยฟุ้งเข้าจมูก รู้ทันทีว่าเขาเมา น้ำในบ่อลึกท่วมหัวโชคดีแค่ไหนที่รวงข้าวไม่ตกลงมาด้วย
"พี่แทน! พี่แทน! ได้ยินฉันไหมพี่" มือบางตบลงที่ใบหน้าชายหนุ่มอย่างแรง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้สับสนไปหมด โมโหกลัวตกใจตีกันจนวุ่นวาย พยายามดึงคนเมาขึ้นจากน้ำ แต่ตัวเขาหนักเกินไป ใจของเด็กสาวร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อแทนไทยังนิ่งสนิท ร่างบางปีนขึ้นจากสระ คว้าหลานเข้าเอวแล้ววิ่งกลับเข้าไปในบ้าน วางรวงข้าวลงบนแคร่ แล้วสั่งกำชับเสียงสั่น
"รอน้าอยู่ตรงนี้นะรวง ห้ามไปที่พ่อเด็ดขาด
พ่อนอนหลับห้ามไปกวนรู้ไหม" กำชับเพราะกลัวหลานจะเดินไปตกน้ำ ก่อนจะออกวิ่งเพราะต้องหาคนมาช่วยแทนไทให้เร็วที่สุด หน้าเขาซีดมากเนื้อตัวก็เย็นจนน่ากลัว
"น้าบัวๆ น้าบัว! ฮือๆๆ" รวงข้าวร้องลั่นเมื่อน้าวิ่งหนีไป
ใบบัวสาวเท้าวิ่งไปข้างหน้า ขอให้พายุอยู่ที่บ้านด้วยเถอะ เพราะเขาอยู่ใกล้ที่สุด ความกลัวบวกกับความตกใจทำให้เด็กสาวสติหลุดวิ่งเตลิด จนลืมไปว่ามีรถมอเตอร์ไซค์จอดเสียบกุญแจคาไว้ถึงสองคัน
"พี่ลม! พี่ลม! ฮือๆๆ พี่ลมช่วยด้วย!!!" ตะโกนเรียกพายุไปเรื่อยทาง อยากให้เสียงของเธอดังไปถึงพายุให้เร็วที่สุด
- ผู้เขียน
