เข็มหอมหันไปสบตาเจ้าของเสียงเรียกให้หลุดจากภวังค์ ใช่แล้วหล่อนกำลังหลุดเข้ามาวนเวียนในวังวนความขลาดกลัว และอยู่ในสภาพนี้ตั้งแต่เพื่อนทรยศและศัตรูหัวใจปรากฏตัว หล่อนไม่กลัวผิงทำร้าย แต่หล่อนกลัวผิงแย่งทุกอย่างคืน
ทันทีที่ผิงนั่งลงข้างๆ โลกส่วนตัวที่พยายามสร้างเกราะเอาไว้มากมายก็พังพิน บทสนทนาระหว่างหล่อนกับนิกรชะงัก และเหมือนผิงตั้งใจมองนิกรเพื่อค้นหาคำตอบ
‘นั่งได้ใช่ไหม ไม่เจอกันนานสบายดีสินะเข็ม’
หล่อนไม่มีโอกาสห้ามเพราะผิงนั่งลงก่อนแล้วค่อยถาม ซ้ำยังมองนิกรอย่างสนใจแม้ยามเอ่ยปากกับตน
‘คุยอะไรกันค่ะ ได้ยินว่ามีฆาตกรรมด้วย’ คราวนี้ผิงตั้งใจถามนิกรเพราะยังจ้องตาเขาอยู่
ในระหว่างที่นิกรแสดงความอึดอัดในสีหน้าลูกเต๋าก็เข้ามาทันเวลา
‘ต๊าย! นังผิงหรือนี่ หายหน้าหายตาไปนานคิดว่าตายห่าไปแล้ว’
‘ปากเสียเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ แกก็รู้ว่าฉันไปเรียนต่อกับผัว’
เข็มหอมรู้สึกว่าตอนผิงเน้นคำว่าผัวนั้
