บทที่ ๑๕ ทำไมต้องเจอ
ห้ามดื่มเหล้า ห้ามกลับดึก ห้ามมองผู้ชายแล้วห้ามยิ้มให้ใครด้วย
เมื่อเข็มหอมถ่ายทอดคำพูดของสามีที่อนุญาตให้หล่อนไปงานฉลองสมรสของเพื่อนตามลำพังให้ลูกเต๋าที่มารับหน้าบ้านฟัง ลูกเต๋าถึงกับหัวเราะลั่นแต่อดพูดไม่ได้
“มันหวงแกหรือหวงผิงกันนะ”
“หวงเมียมันสิ” เข็มหอมหน้าตูม เจ็บแปลบทุกครั้งที่สำนึกว่าตนเองเป็นได้แค่ตัวแทน
“เมียมันก็แกไง มีทั้งตัวทั้งทะเบียนสมรสอยู่ในมือ”
“แต่ไม่มีหัวใจ” เข็มหอมหน้าเศร้ากว่าเดิมจนคู่สนทนาต้องหันมาปราม
“คิดมากน่า ไม่มีหัวใจได้ไง รักหลงแล้วก็หึงขนาดนี้” ลูกเต๋าดึงมือเพื่อนไปบีบ เข็มหอมดึงกลับมาเบาๆ พร้อมยิ้มเจื่อน
“ไม่ต้องปลอบฉันหรอก ฉันรู้ดีว่ามันรักใคร แต่แกไม่ต้องห่วงนะฉันไม่ยอมแพ้แล้วไม่คืนไฟรัสให้นังผิงหรอก ผัวฉัน พ่อของลูกฉัน ครอบครัวอบอุ่นของฉัน ยังไงก็ไม่คืน”
“มันรักแกนะถึงได้หวงขนาดนี้ ฉันว่าเพราะงานตอนเช้าแกสวยจนเกือบแย่งซีนนังค
