ข่าวคราว(ต่อ)
947 คำ
ประเทศไทย
น้ำเพชรเปิดประตูให้แขกที่มาเยือนอย่างสนใจใคร่รู้ว่าเหตุใดถึงมาบ่อยนัก ถ้านับจากวันที่เจ้าของห้องนี้ออกจากโรงพยาบาล ชายคนนี้ก็มาที่นี่เป็นครั้งที่สามภายในสัปดาห์เดียว ครั้งแรกมาพร้อมกับมหาเศรษฐีพ่อสามีของนายจ้างหล่อน ครั้งที่สองมาพร้อมกับทนายความแล้วพาเข็มหอมออกไปทำธุระซึ่งหล่อนไม่รู้ว่าธุระอะไร แต่เดาว่าไปทำธุรกรรมบางอย่าง แล้วครั้งนี้นายคนนี้มาลำพัง เขาส่งยิ้มให้แล้วมองหาคนในห้อง
“เชิญค่ะ นั่งรอก่อนนะคะ น้องเข็มกำลังให้น้องกินนมค่ะ”
“ขอบคุณครับ คุณพยาบาล”
“เจอกันตั้งหลายครั้งแล้ว ยังไม่รู้ชื่อกันเลย ฉันชื่อน้ำเพชร”
“ครับผมรู้แล้ว วันก่อนคุณเข็มหอมบอกแล้ว ผมนิกรครับเป็นเจ้าหน้าที่กระทรวงต่างประเทศแล้วก็เป็นล่ามให้คุณฟารุสเป็นครั้งคราวเวลามาทำธุระที่เมืองไทยแต่ไม่เชี่ยวชาญภาษาอารบิกนักจึงพูดปนๆ กันทั้งอารบิกทั้งอังกฤษ คือพ่อผมสนิทสนมกับท่านนะครับ”
“อ๋อ ทีแรกเพชรคิดว่าเป็นลูกจ้างที่บินไปไหนมาไหนกับคุณฟารุส”
“เปล่าครับ เรียกว่าช่วยท่านในการสื่อสาร โดยไม่มีผลประโยชน์แอบแฝงดีกว่า”
“แหม ใจบุญ” แสดงว่าผู้ชายคนนี้ฐานะดีไม่เบาลองมีเพื่อนพ่อร่ำรวยขนาดนี้
หลังจากนั้นอีกไม่นานเข็มหอมก็ออกมาจากห้อง น้ำเพชรที่นั่งคุยกับนิกรรีบลุกขึ้น
“ข้าวสวยละคะ”
“ข้าวสวยบอกจะนอนเฝ้าน้องถ้าน้องตื่นจะรีบมาตามมามี๊ แต่ปรากฏว่าคนเฝ้าหลับก่อนน้องอิ่มนมเสียอีกค่ะ” เข็มหอมบอกยิ้มเอ็นดูเมื่อเอ่ยถึงเด็กน้อย
“อ๋อ งั้นพี่ไปเตรียมของสำหรับมื้อเย็นดีกว่า” น้ำเพชรบอกแล้วเดินไปที่ครัว แต่ไม่ได้ไปทำงานอย่างปากบอก แค่ไปหาที่หลบมุมเพื่อแอบฟัง
“มีข่าวไฟรัสหรือคะคุณนิกร” เข็มหอมรีบถาม ทีแรกที่รับทราบว่านิกรมานั้นหล่อนดีใจ อยากออกมาสนทนาด้วยโดยเร็ว แต่เพราะข้าวตอกยังไม่อิ่มนมจึงต้องให้น้ำเพชรช่วยต้อนรับไปก่อน
นิกรพยักหน้าช้าๆ ใบหน้านิ่งเพราะไม่อยากแสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งที่รู้สึกสงสารและเห็นใจหญิงสาวตรงหน้าในข่าวที่ได้รับการไหว้วานให้มาบอกกล่าว
“ไม่ใช่เขาใช่ไหม” แม้อยากเจอตัวเขา แต่หล่อนไม่อยากได้ยินว่าคนที่ประสบอุบัติเหตุคือเขา แต่อาการพยักหน้ารับของนิกรทำเอาหล่อนจุกเจ็บที่หัวใจ
“ใช่เขาหรือค่ะ แล้วเป็นยังไงบ้าง คงไม่ตายใช่ไหม เขายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมคะ”
“คุณเข็มใจเย็นๆ ครับ ไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอกครับ”
“แล้วยังไงคะ เขาเป็นยังไงบ้าง หรือพิกลพิการ ขาขาดแขนด้วน บอกมาเถอะค่ะฉันรับได้ทุกอย่าง” หล่อนถามรัวเหมือนคนเสียสติ น้ำตารื้นเต็มหน่วย มือกำแน่นเหงื่อชื้น
“ใจเย็นครับ เขาไม่เป็นอะไรมาก ไม่ได้พิการแต่”
“แต่อะไรคะ ตาบอดหรือหูหนวก หรือเป็นอัมพาต” หล่อนคิดไปไกลล้วนแต่ในทางร้าย
“โห คิดในแง่ร้ายทั้งนั้นเลย ฟังผมดีกว่านะครับ” นิกรยกนิ้วแตะปากตนเองเป็นสัญญาณห้ามพูด
เข็มหอมพยักหน้าช้าๆ จ้องตาเขานิ่ง นิ่งชนิดที่คนถูกจ้องออกอาการสะเทิ้นกับดวงตาคู่สวย
“คุณไฟรัสประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาการโดยรวมดีขึ้นมากแล้ว ใกล้จะออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ ไม่มีส่วนไหนพิกลพิการใดๆ แต่”
“แต่อะไรคะ” เข็มหอมอดแทรกไม่ได้ ก่อนยิ้มแหยแล้วเอ่ยขอโทษพึมพำ
“แต่คุณไฟรัสความจำเสื่อมจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้เลย ทางโรงพยาบาลก็เพิ่งได้หลักฐานว่าเป็นใครมาจากไหนถึงได้แจ้งข่าวมา”
“นายแขกความจำเสื่อม”
ขนาดสมองดียังแกล้งลืมไม่ติดต่อมาเลย นี่ความจำเสื่อมคงจะลืมฉันแน่ๆ แล้วฉันจะบอกเรื่องข้าวตอกได้ยังไงนี่
“เฮ้อ!” เข็มหอมเผลอถอนหายใจเสียงดัง จึงได้รับคำปลอบใจ
“หมอบอกว่าจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ นะครับ ตอนท่านไปเยี่ยมท่าทางเหมือนเขาจำได้บ้าง อาจไม่มากแต่เขาสามารถพูดคุยกับท่านเป็นภาษาอารบิกได้ คุยกับหมอพยาบาลเป็นภาษาอังกฤษ เขารู้ว่ามีบ้านที่ประเทศไทย มีครอบครัวด้วยนะครับ แสดงว่าความจำเขาจะค่อยๆ คืนมาเมื่อมาอยู่ในสถานที่เดิมๆ ท่านจึงจะพาเขากลับมาอยู่ที่นี่หลังออกจากโรงพยาบาลครับ”
“จริงๆ หรือคะ” เข็มหอมดีใจจนเผลอเขย่าแขนนิกรแรงๆ จนเจ้าตัวอดยิ้มไปด้วยไม่ได้
“ดีใจเรื่องอะไรคะ บอกให้พี่ยินดีด้วยสิ” น้ำเพชรแกล้งมาขัดจังหวะ ทั้งที่แอบฟังมาตลอด
“สามีคุณเข็มจะกลับมาในเร็วๆ นี้ครับ” นิกรช่วยบอกข่าวดี
น้ำเพชรรีบยิ้มกว้างขึ้นเอ่ยคำยินดี ทว่าไม่นานก็ปรับสีหน้าเปลี่ยนเป็นสลดลงแล้วถาม “พี่คงตกงานสิคะ มีคนมาช่วยเลี้ยงลูกแล้ว”
“ไม่หรอกค่ะ ยังไงเข็มก็ยังต้องการให้พี่น้ำเพชรช่วยอยู่ดี”
“ขอบคุณค่ะ พี่ไปเตรียมอาหารต่อนะคะ” น้ำเพชรเดินกลับไป และแอบฟังการสนทนาต่อ ไม่ได้กลัวว่าจะมีผลกระทบกับตนเองเพราะค่าจ้างหนึ่งเดือนนั้นรับมาเต็มจำนวนแล้ว แค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้นเอง
- ผู้เขียน
