คุณแม่ผูกขาด

คนแปลกหน้า

ชายหนุ่มยืนข้างเตียงเด็กเตียงที่ให้ความรู้สึกว่าสีเหมาะสำหรับเด็กผู้หญิงมากกว่าเจ้าตัวยุ้ยๆ ที่ลืมตาขึ้นมาก็ยิ้มให้เขาทันทีเวลานี้ โดยไม่เห็นเขาเป็นคนแปลกหน้าแต่อย่างใด ทีแรกไฟรัสคิดว่าเด็กจะยิ้มตามประสา ยิ้มไปเรื่อยเปื่อย แต่เมื่อเขาลองเดินไปมาสายตาเด็กน้อยกลับมองตามแล้วยิ้มกว้างขึ้น ทั้งยังส่งเสียงเหมือนหัวเราะชอบใจ

“อะไรละ ไม่ได้หยอกเสียหน่อย ลูกชู้” เขาพูดเบาๆ ในตอนท้าย แต่ลูกชู้ในสายตาเขากลับหัวเราะดังขึ้น ขยับมือขยับขาเหมือนอยากให้อุ้ม

“อะไรกันนายนะอายุหนึ่งเดือนไม่ใช่หรือ ทำไมถึงรู้มากขนาดนี้ ตอนพี่ข้าวสวยเดือนเดียวยังนอนหลับในที่นอนทั้งวันทั้งคืนไม่ยิ้มไม่หัวเลยนะ” เขาพูดแล้วเอะใจ นี่เขาจำตอนข้าวสวยอายุเท่านี้ได้แล้วหรือ ไฟรัสลองตริตรองนิ่งๆ

ภาพเด็กทารกผมสีอ่อน ตัวแดงๆ ที่พยาบาลส่งให้อุ้มทำเอาตกตะลึงไปทีเดียว แต่วินาทีนั้นเขาบอกตัวเองว่าต้องเป็นพ่อที่ดีให้ได้ ยังไงก็ลูกเรา

ไฟรัสมองเด็กในเตียงที่แตกต่างกับเด็กหญิงข้าวสวยตอนแรกเกิดนัก ผมของเด็กน้อยสีดำมันขลับแลดูหนานุ่มสีผิวเหมือนตนเหมือนแม่ไม่ได้ขาวอมชมพูแบบฝรั่ง ไม่เหมือนข้าวสวยสักนิดเดียว

แต่ผู้ชายคนนั้นก็ผมดำ ผู้ชายที่บอกว่าเป็นหมอ

“ลูกชู้ใหม่หรือนายนะ ทำไมแม่ผิงถึงได้เจ้าชู้นัก แม่ผิงไม่รักพ่อ เอ่อ ไม่รักเราเลยหรือ หือ ตอบเราได้ไหม” สิ้นคำถามรอยยิ้มของเด็กน้อยก็หายไปเปลี่ยนเป็นเบะปากจะร้องไห้

“อ้าว! จะร้องทำไม มาๆ เราอุ้ม แต่ฉี่หรืออึยังนี่” เขาดึงกางเกงออกเพื่อถอดผ้าอ้อมสำเร็จรูปที่เด็กน้อยสวมใส่ คราบปัสสาวะสีเหลืองอ่อนพร้อมกลิ่นเฉพาะโชยมาทันที

“ช้างน้อยใหญ่เอาการนะเรา” เขาสัมผัสส่วนที่พูดเล่นพร้อมยิ้มขันเมื่อนึกถึงตนเอง อยากคิดว่าโตขึ้นก็ใหญ่โตเหมือนเขาแต่สะดุดกับความคิดที่ว่าไม่ใช่ลูกจะมาเหมือนกันได้อย่างไร

ไฟรัสตัดใจเลิกคิด มองหาผ้ามาเช็ดทำความสะอาดให้หนูน้อยแล้วใส่ผ้าอ้อมสำเร็จรูปแผ่นใหม่ให้อย่างชำนาญ ก็ใช่สิเขาเลี้ยงเด็กคนนั้นมาเกือบปีถึงจะเป็นลูกชู้ก็เถอะ

“เสร็จแล้ว ออกไปข้างนอกก่อนดีกว่าเดี๋ยวแม่ก็ตามไปเน้อ หิวหรือยังละ” เขาสะกิดแก้มยุ้ยของหนูน้อย แล้วอุ้มเดินออกไปนอกห้องนอน ไปหาพ่อที่กำลังป้อนอะไรสักอย่างให้เด็กผู้หญิงที่เขามั่นใจว่าเป็นลูกชู้อีกคนของผิง

พ่อหันมามองเมื่อเห็นเขาเดินออกมาจากห้อง แล้วรีบเดินมาหา

“ระวังลูกตก”

“พ่อครับผมอุ้มเด็กเป็นไม่ต้องกลัว พ่อลืมไปแล้วหรือครับว่าผมมีลูกสองคนแล้ว” ปลายเสียงเขาแผ่ว ทุกครั้งที่พูดถึงเด็ก คำว่าลูกชู้ก็ดังแว่วอยู่ข้างใน

“แต่ฮามาดี้ยังเล็กนัก เล็กจนปู่ไม่กล้าอุ้ม” ท่านยิ้มแล้วสะกิดแก้มหนูน้อยที่ยิ้มกว้างตอบรับในทันที

“แต่ผมเคยเลี้ยงเด็กแรกเกิดแล้ว” เขามองเด็กผู้หญิงคนนั้น เด็กที่จิตใต้สำนึกบอกว่าเป็นลูกคนอื่นแต่เขาก็เลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะ เขาทำหน้าที่แทนแม่เด็กทุกอย่างจนสงสัยว่าทำไมผิงไม่เลี้ยงลูกเองละ บางทีหากความทรงจำส่วนนี้กลับมา เขาคงรู้คำตอบว่าทำไมหล่อนถึงไม่ยอมเลี้ยงลูกในตอนนั้น

ทั้งที่ตอนนี้หล่อนก็เลี้ยงเด็กเองทั้งสองคน ดูท่าทางรักและหวงทั้งคู่ด้วย

ฟารุสยิ้มให้ลูกชายก่อนเดินกลับไปเพื่อป้อนข้าวเด็กหญิงข้าวสวย เด็กหญิงตัวอ้วนกลมที่ออกมาจากห้องตามลำพัง มาเกาะขาปู่ที่เพิ่งเสร็จศาสนกิจและนั่งดูทีวี เด็กน้อยบอกว่าหม่ำๆ ทำให้คนเป็นปู่ที่ไม่เคยลงครัวเลยต้องแสดงฝีมือครั้งแรก แม้ไม่เคยทำอาหารเพราะถือว่าเป็นเรื่องของผู้หญิงแต่ก็เคยอ่านเคยดูรายการทำอาหาร ซ้ำตอนที่อยู่กินกับแม่ของไฟรัสก็ชอบเป็นลูกมือ จึงไม่ยากที่จะรื้อฟื้นความทรงจำ ทำอาหารง่ายๆ ให้เด็กน้อย ซึ่งวัตถุดิบบางอย่างเข็มหอมก็มีอยู่ในตู้แช่แล้ว ท่านเพียงนำข้าวต้มขาวๆ แบ่งมาต้มแล้วเติมเนื้อสัตว์ลงไปก็เท่านั้น

“แม่ยังไม่ตื่นหรือถึงอุ้มลูกออกมานี่” ฟารุสถามเมื่อลูกชายเดินมานั่งใกล้ๆ

“อยู่ในห้องน้ำครับ” ไฟรัสหันมาตอบ แล้วหยอกล้อเด็กน้อยที่อุ้มพลางชายตามองเด็กที่พ่อกำลังป้อนข้าว

“กินเก่งแบบนี้นี่เองถึงอ้วนตุ้ย ถ้าขืนอ้วนกว่านี้ระวังปู่อุ้มไม่ไหวนะ” พอพูดก็สะท้อนใจเสมาหยอกเด็กที่อุ้มอยู่ ความรู้สึกสนิทเสน่หากับเด็กคนนี้มีมากกว่าข้าวสวยนัก ทั้งที่พอจะจดจำได้ว่าเขาเคยเลี้ยงข้าวสวยมาแล้วเมื่อแรกเกิด หรือช่วงความทรงจำที่หายไปทำให้ความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมบางส่วนหายไปด้วย

หรือว่าจริงๆ แล้วมันไม่เคยมีเลย