ห้าวันถัดมาหน้าดินที่ถงอวี้ได้เตรียมไว้พร้อมกับรดน้ำใส่ปุ๋ย ถงอวี้กับอาหยวนได้เดินทางเข้าเมืองเพื่อหาซื้อเมล็ดไปเตรียมปลูก ส่วนอาสือไปซื้อข้าวสาร ระหว่างที่ถงอวี้เดินเลือกซื้อของพร้อมอาหยวนอยู่นั้นเจิ้งไป่ซูถือพัดโบกตัวเดินตรงเข้ามา
“ไม่คิดว่าจะได้เจอแม่นางถงที่นี่” น้ำเสียงไม่อาจปกปิดความดีใจได้ทำให้ถงอวี้ยิ้มรับพร้อมแสดงความเคารพอีกฝ่ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แน่นอนว่าการพบปะผู้คนเป็นทักษะหนึ่งที่ติดตัวมาแม้จะไม่อยากพบหน้าคนตรงหน้าก็ตาม
“คารวะคุณชายเจิ้งเจ้าค่ะ ช่วงนี้คุณชายคงยุ่งสินะเจ้าคะ”
เจิ้งไป่ซูยินดีที่อีกฝ่ายเอ่ยปากสนทนาจึงยิ้มร่าตอบอย่างเบิกบานใจ
“ไม่เท่าไหร่ ว่าแต่พวกเจ้าเข้าเมืองมาซื้อของหรอกหรือ”
“เจ้าค่ะ คราแรกว่าจะแวะไปหาคุณชายเจิ้งที่ร้านไม่คิดว่าจะเจอคุณชายเจิ้งที่นี้เสียก่อน”
“ไปหาข้า?” เขาออกจะประหลาดใจแต่ไม่เป็นไรหรอกแค่มาร้านไม่ใช่ไปที่จวนเสียหน่อยจึงยิ้มเริงใจ วา
