ถงอวี้นั่งนับเงินบนโต๊ะอย่างตั้งอกตั้งใจ เงินที่ตนเองรวบรวมสะสมมาได้ทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สองตำลึงกับสี่สิบอีแปะเพราะนั่นคือเงินที่นางขายปิ่นปักผมของเฉินช่านฟางด้วย นางคิดว่าปัญหาเรื่องการซ่อมแซมจวนนั้นตนเองจะไม่เข้าไปวุ่นวาย เพียงดูอยู่ห่างๆ แต่หากจะซื้อบ้านสักหลังต้องใช้เงินเท่าไหร่และไหนนางต้องสะสมเงินในค่าการศึกษาของชินจิงในอนาคต แม้ตอนนี้จะมีซุ่ยกวนคอยสอนตำราแต่ก็ไม่เหมือนกัน เด็กควรเข้าสำนักการศึกษาเพราะจะได้การันตีเรื่องอนาคต อีกประการนางเติบโตมาในคนละยุคเพราะฉะนั้นการศึกษาที่นางร่ำเรียนกับคนที่นี่จะนำมาเปรียบกันไม่ได้
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของอาหยวนเพื่อให้นางไปทานมื้อค่ำ ถงอวี้จึงได้จัดแจงเก็บเงินและเดินตามออกไป และหลังที่ทุกคนทานมื้อเย็นกันอิ่มแล้ว หม่าหยงเต๋อยืนพิงกำแพงฟังคนที่นั่งล้อมวงอยู่ที่โต๊ะอาหารซึ่งบัดนี้กลายเป็นโต๊ะประชุมหารือโดยมีถงอวี้เป็นผู้นำ
“กลับไป
