เนื้อนวลกำลังจะก้าวขาออกจากห้อง เด็กหญิงตัวน้อยก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาพร้อมเอ่ยเสียงเล็กแหลม มุ่งไปที่เตียงของผู้เป็นพ่อ
“คุณพ่อขา”
“แก้มยังไม่นอนอีกเหรอลูก” น้ำเสียงเขาอ่อนโยนขึ้นเมื่อพูดกับลูกสาว ไม่นานน้องชายคนรองก็เดินตามหลานเข้ามา
“แก้มคิดถึงพ่อค่ะ” วนิดาปีนขึ้นไปบนเตียงพ่อฝั่งซ้ายแล้วนอนลงกอดพ่อเบา ๆ สุรเชษฐ์เอามือลูบศีรษะลูกด้วยความรักใคร่ เนื้อนวลมองตามด้วยความรู้สึกที่อธิบายได้ยาก เธอน่าสงสาร แต่ถึงวนิดาจะกำพร้าแม่แต่เธอก็ยังมีอีกหลายคนที่คอยซัพพอร์ต ไม่ได้ลำบากสู้มาเพียงลำพังเหมือนเด็กอีกหลายคน ไม่ได้ลำบากเท่ากับเนื้อนวลและน้องชาย
วาสนาคงต่างกันสินะ
“บอกอยากนอนกับพี่” สุรศักดิ์เดินเข้ามาหย่อนกายลงนั่งตรงปลายเตียงของพี่ชาย
“ขอบคุณคุณศักดิ์มากนะคะที่ช่วยนวล” เนื้อนวลพูดด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจที่เขาไม่รังเกียจคนจนอย่างเธอ เขาช่วยเธอเข็นน้ำและช่วยอุ้มเธอเข้าไปนอนในห้องด้วย
“ไม่เป
