รถสองแถววิ่งเข้ามาส่งข้าวและน้ำดื่มถึงที่ ปู่กับย่าและน้องชายมองดูของที่กองอยู่หน้าบ้านด้วยความปลื้มปีติ พวกเขาไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่มีข้าวมีน้ำเหลือเฟือจนได้ขาย เป็นเพราะความเก่งของเนื้อนวลจริง ๆ ที่เฝ้าอดออมเก็บเงินจำนวนนี้มา
และแล้ววันนั้นทุกคนก็ไม่ได้ไปเก็บขยะเพราะสมดีต้องไปตัดไม้มาทำที่วางของขาย
“ปู่ไปขอซื้อไม้ไผ่ที่ไร่โน้นก่อนนะ จะเอามาทำโต๊ะวางของขาย” ยังไงก็จะขายพรุ่งนี้แล้วเดี๋ยวทำไม่ทัน
“ไร่พี่ไผ่หรือจ๊ะปู่”
“ใช่ ๆ เอ็งรู้จักพ่อหนุ่มนั่นด้วยรึ” สมดีแอบงง เหตุใดเนื้อนวลถึงเรียกพ่อหนุ่มคนนั้นด้วยคำที่สนิทนัก
“รู้จักค่ะ”
“ให้ผมไปด้วยนะครับปู่”
“เออ ไปสิจะได้แบกหญ้าคามาช่วยปู่ด้วย” สมดีบอกมานะเพราะที่ไร่ของกอไผ่เขาขายทั้งไม้ไผ่และหญ้าคาสำหรับมุงหลังคาด้วย
“นวลอยากไปด้วยจังค่ะ ย่าอยู่คนเดียวได้ไหมคะ” เธอไม่อยากให้ย่าเดินไกล เพราะแข้งขาก็ไม่ค่อยจะดี
“ได้สิ ไปเถอะจะได้ไปดู
