ท้องฟ้าหลังพายุโหมกระหน่ำทิ้งร่องรอยเป็นท้องฟ้าที่แสนสดใส ดวงตาสีฟ้ากะพริบถี่ๆ ก่อนจะเพิ่งมองสิ่งที่อยู่รอบข้าง เนื้อกายเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มอุ่นทำให้จัสมินรู้ชัดว่าสิ่งทีเกิดขึ้น ไม่ใช่เพียงฝันไปเช่นที่เคยเป็นมา โดยเฉพาะผ้าปูที่นอนที่เปรอะเปื้อนคราบเลือดสีชมพูจางๆ
‘เขาหายไปไหนหนะ’
จัสมินพึมพำกับตัวเองพลางยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างยากลำบาก ความปวดเมื่อยแล่นไปทั่วร่างจนร้าวระบม มือเรียวรวบผ้าห่มปิดเนื้อกายเปลือยเปล่า ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิดออกและปิดลงอย่างแผ่วเบาราวกับเกรงคนในห้องจะได้สะดุ้งตื่น
“ผมไปเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาให้” ซาคีลยิ้มที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนผิดกับทุกครั้ง
เขาวางอ่างน้ำไว้ข้างเตียงนอน มือใหญ่เกลี่ยเส้นผมที่ลงมาปรกหน้าก่อนใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ เช็ดใบหน้างดงามแผ่วเบา จัสมินได้แต่นิ่งอึ้งปล่อยให้เขาใช้ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดเช็ดใบหน้าและเนื้อตัวที่ไร้เสื้อผ้าห่
