รถจิ๊ปคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดนิ่งหน้าบ้านหลังใหญ่ของตระกูลอัลเนฮัล มือเรียวขยับผ้าม่านแง้มออกดูร่างผู้ชายคนหนึ่งที่สวมชุดดำทั้งชุดก้าวลงมาจากรถแต่สิ่งที่สะดุดตาเธอที่สุดคือร่างสูงโปร่งที่แสนสง่างามกำลังก้าวออกจากบ้านเข้าไปหาผู้ที่ขับรถมา
ซาคีลเหลียวมองด้านหลังอีกครั้ง นอกจากกีวอน ไนราและเด็กน้อยอาลีแล้วไม่มีหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิง ชายหนุ่มรู้ดีว่าเธอไม่กล้ามาส่งเขาการพูดคุยเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้เขาเองก็รู้ดีว่ามันปวดใจไม่น้อยที่ต้องเอ่ยลาใครสักคน คนพิเศษที่สร้างความหวั่นไหวในหัวใจ
“ต้องขอบคุณทุกท่านที่ดูแลนายของเราเป็นอย่างดี” ซายาร์ดเอ่ยออกมาอย่างสุภาพ กีวอนประเมินด้วยสายตาก็พอดูออกว่าคนๆ นี้มีฝีไม้ลายมือพอตัวเลยทีเดียว
“มีโอกาสก็แวะมาเยี่ยมเยือนพวกเราอีกนะคะคุณเลโอ”ไนรายื่นตะกร้าของว่างส่งให้ “เอาไว้ทานระหว่างเดินทางนะคะ”
“ขอบคุณ” ซาคีลรับตะกร้านั่นมาแล้วส่งต่อให้ซายาร์ด
