7
1228 คำ
ลัยลาไม่ลำบากตอนนั่งแท็กซี่แต่นั่งรถเขามาก็สบายดี ทว่าเมื่อมาถึงบ้านแล้วก็ต้องพบว่าบ้านของเธอที่ปิดไว้ถูกโจรยกเค้าเอาของในบ้านไปหมด มือบางจับลูกบิดประตูที่ถูกงัดแงะแค่ดันเข้าไปเบาๆ ก็เปิดออกได้แล้ว
ภายในบ้านถูกรื้อค้นจนรก ตู้ลิ้นชักถูกรื้อค้นกระจุยกระจายจนลัยลายืนหน้าซีดเผือดเป็นเพราะป้าซึ่งเป็นญาติสนิทคนเดียวที่เหลืออยู่ตั้งแต่ถูกคุณหมอที่กลายมาเป็นสามีรักษาอาการบาดเจ็บเพราะถูกรถเฉี่ยวชนท่านก็ไปบวชชีพราหมณ์ที่วัดดังที่อยุธยาจนถึงเวลานี้เพราะบอกว่ารู้สึกสงบ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมบ้านกลายเป็นแบบนี้” มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกคนในชุมชนแออัดมีคนหลายประเภทอาศัยอยู่พวกงัดแงะชอบขโมยมีอยู่แล้ว แต่ที่ผ่านมาเธอกับป้าคอยระมัดระวังตัว แต่ความจนทำให้ต้องทนอยู่
เขากวาดมองแล้วนึกเป็นห่วงโชคดีที่ไม่ปล่อยลัยลามาลำพัง “เธอไปอยู่หน้าบ้าน ฉันจะไปดูข้างบนเอง ไม่รู้ว่ายังมีพวกมันอยู่หรือเปล่า” คนได้สติก่อนบอกคนยืนงงด้วยเสียงทุ้มลึก แล้วดันแผ่นหลังลัยลาให้ออกไป
ลัยลายังไม่หายตกใจดีแต่ว่าก็รีบรวบรวมสติอย่างรวดเร็ว เธอถูกขโมยขึ้นบ้าน เธออยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่พ่อกับแม่เสีย ป้าทำหน้าที่ส่งเธอ และเธอได้ทุนเรียนและค่าใช้จ่ายส่วนหนึ่งจากบิดามารดาของหมอเมฆา เพราะท่านเห็นแกที่มารดาของเธอเคยเป็นพยาบาลพิเศษดูแลท่านช่วงหนึ่ง พอรู้ว่ามารดาเสียหลังงานศพก็ให้คนโอนเงินมาให้ทุกเดือน พอมารู้ทีหลังว่าป้าเธอมาอยู่สลัมพวกท่านถึงไม่ยอมแล้วดึงเธอให้ค่อยพ้นจากความลำบาก จนกลายมาเป็นสะใภ้ของพวกท่านเช่นวันนี้
“ไม่น่าเกิดเหตุการณ์แบบนี้เลย” ลัยลาขมวดคิ้วแน่น ไม่รู้ว่าขโมยเอาของอะไรไปบ้าง ทั้งที่ข้าวของก็ไม่มีอะไรให้ขโมยนัก ลัยลาเดินออกไปรอเมฆาที่หน้าบ้านแล้วชะเง้อมองเข้าไปด้านในด้วยความเป็นห่วงคนที่หายไปสักพักเพราะชั้นสองพื้นกระดานค่อนข้างพุพัง
รอราวสิบนาทีเมฆาก็เดินออกมา “ไม่มีโจรอยู่แล้ว แต่ว่าข้าวของข้างบนก็ถูกรื้อค้นกระจุยกระจาย จะไปแจ้งความเลยไหม ฉันจะพาไป” เขาขันอาสา
“ไปค่ะแต่ว่าขอฉันขึ้นไปดูในห้องนอนก่อนนะคะ มีสร้อยทองอยู่ในนั้นด้วยค่ะ”
ลัยลารีบขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ตรวจตราข้าวของที่เก็บซ่อนไว้ในตู้ ปรากฏว่าสร้อยทองและของมีค่าที่มารดาเก็บไว้ให้เป็นสมบัติอันตรธานหายไปหมด พวกมันรื้อค้นทุกซอกทุกมุมเพราะเห็นว่าไม่มีคนอยู่บ้าน
“ไอ้พวกชั่ว” ลัยลาก่นด่าเพราะเสียดายของที่แม่อุตส่าห์เก็บไว้ให้ นึกต่อว่าตนเองที่ไม่รอบครอบทำไมถึงไม่เอาของพวกนี้ติดตัวไปด้วย “ฉันเองก็ผิดไม่น่าไว้ใจเลย ทั้งที่รู้ว่าอยู่ในที่แบบนี้อันตราย” แต่เพราะการที่เธอเคยสัมผัส ผู้คนในชุมชนแออัด ไม่ใช่ทุกคนที่นิสัยแย่ คนดีๆ มีน้ำใจก็มีมากจึงไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้กับตัว
“ตัดใจเถอะ ของนอกกายหาใหม่ได้ ดีกว่ามันมาปล้นฆ่าเธอนะ โชคดีที่เธอไปอยู่บ้านฉัน มันได้แค่ของมีค่า ”
“แต่มันก็อดเสียดายไม่ได้นะคะ สร้อยแหวนพวกนั้น กว่าฉันจะทำงานเก็บเงินซื้อได้ต้องใช้หยาดเหงื่อแรงงานเท่าไร บางเส้นเป็นของแม่ให้ไว้ก่อนท่านเสีย” ฐานะทางบ้านของเธอหลังพ่อกับแม่เสียไปค่อนข้างลำบาก
“เธอก็คิดว่าฟาดเคราะห์ไป แล้วตรวจดูทั่วบ้านหรือยัง มีอะไรที่หายอีกบ้าง”
“เครื่องใช้ไฟฟ้าก็มีทีวี ไมโครเวฟแต่เก่าแล้ว ที่น่าเสียดายก็พวกของมีค่าก็สร้อยแหวนนี่แหละค่ะ” อันที่จริงเธอก็ฝากคนข้างบ้านคอยเป็นหูเป็นตาไว้ แต่คนจ้องขโมยมันก็หาโอกาสเอาจนได้
“เธอจดรายการไว้แล้วก็ไปแจ้งความ ส่วนที่บ้านนี้ก็ปิดไว้ก่อน รอให้ตำรวจมาดู ยังไงเธอก็ไม่ได้กลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้แล้ว”
ใช่ เธอไม่ได้กลับมาบ้านหลังนี้อีกแล้ว ต่อไปก็ต้องอยู่กับเขา แต่ว่ามันก็แค่ระยะสั้น เมียที่เขาไม่ได้รักเธอไม่อยากคาดหวังอะไรมาก
“บ้านหลังนี้ปิดไว้ก่อนก็ได้ค่ะ ยังไงก็บ้านเก่าของฉันกับป้า ถ้าไม่มีที่อยู่ฉันก็ยังกลับมาอยู่ได้”
“ขายมันซะ ฉันจะช่วยมองหาบ้านให้ป้าเธอเอง เอาที่สภาพแวดล้อมดีกว่านี้”
“ป้าไม่มีเงินหรอก ฉันก็ไม่ได้มีเงินอะไรมากนัก” สินสอดที่ได้มาเธอจะเอามาใช้มือเติบก็ไม่ได้ ความจนทำให้เธอต้องใช้เงินอย่างระวังมาก
“อืม มองหาใหม่ หลังเท่าไหร่มาบอก ฉันซื้อให้”
“หา” ลัยลาตาโต เขาพูดเหมือนบ้านราคาร้อยสองร้อยบาท
“บ้านนะคะ ไม่ใช่กับข้าวสำเร็จรูปในตลาด”
“ใช่ ฉันรู้ เธอคงไม่คิดจะละลายทรัพย์ในกระเป๋าฉันซื้อบ้านหลังละยี่สิบล้านบาทมั้ง ดูขนาดที่ป้าเธอพอจะอยู่ได้ สักสี่หห้าล้านบาทเป็นไง”
“นั่น มันหรูเกินไปไหม”
“ตามนี้” เขาบอกเหมือนรำคาญ”
“ค่ะ” ลัยลาพูดไม่ออก บทเขาจะใจดีก็เหมือนผีเข้า
ของที่เธอจะเอาไปมีอะไรอีกบ้าง ฉันจะได้ช่วยเก็บ”
ลัยลาหายตกใจ มองสภาพบ้านแล้วก็ถอนหายใจ แค่ไม่อยู่โจรก็ขึ้นบ้าน ไม่อยากคิดถึงถ้าหากเธอต้องเผชิญหน้ากับมันตามลำพังเลย
“ของใช้ส่วนตัวแล้วก็เอกสารสำคัญอีกนิดหน่อยค่ะ คุณหมอไม่ต้องตามขึ้นไปก็ได้ ฉันขึ้นไปเก็บเอง”
ลัยลาบอกแล้วก็เดินขึ้นชั้นสองของบ้าน ขณะที่คุณหมอหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วมองหาเบอร์ของพยาบาลที่ประจำวอร์ดตึกออร์โธปิดิกส์
“คุณลัดดา วันนี้ผมเข้าสายหน่อยนะ น่าจะสิบเอ็ดโมง ”
เมื่อโทร.ไปลางานที่โรงพยาบาลแล้ว เมฆาก็กดโทร.หาประนอม “ป้านอมครับ ช่วยมาหาผมที่บ้านของลัยลา เดี๋ยวผมจะบอกที่อยู่ให้ ป้าก็นั่งแท็กซี่มาเลยนะครับ เดี๋ยวมาเก็บเงินที่ผม”
เมฆาบอกที่อยู่ให้กับประนอมแล้วก็เดินมองดูรอบบ้านหลังเล็กของลัยลา ข้าวของที่ถูกรื้อค้นต้องจัดเก็บเข้าที่แล้วก็ต้องเก็บกวาดใหม่ด้วย ลัยลาทำคนเดียวคงไม่เสร็จเขาเลยโทร.เรียกป้าประนอมให้มาช่วย ไม่อยากยอมรับว่าไม่ไว้ใจให้ลัยลาอยู่ที่นีคนเดียว
- ผู้เขียน
