นางบำเรอขัดดอก

ตอนที่ 3.2

หนึ่งอาทิตย์ผ่านมาแล้วที่อลินชาเข้ามาอยู่ในบ้านไร่ใจอสูรและทำงานที่ไร่ ตลอดเวลาที่หญิงสาวมาทำงานกับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์หญิงสาวจะต้องคอยหลบสายตาแวววาวคู่นั้นของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ตลอดเวลา และไหนจะมือปลาไหลของพ่อเขาอีกที่คอยแต๊ะอั๋งเธอตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่หญิงสาวก็ไม่สนใจด้วยความที่คิดว่าเขาเป็นเจ้านายเลยเลือกมองข้ามไป แต่มาวันนี้มันเยอะเกินไปแล้วที่อยู่ดี ๆ ก็เดินมาฉกหอมแก้มเธอหน้าตาเฉยเหมือนกับไม่มีอะไร ถ้าขืนยอมแบบนี้สักวันคงโดนมากกว่านี้แน่

“นี่! พ่อเลี้ยง มันจะมากไปแล้วนะครั้งนี้” เธอตวาดใส่พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ด้วยความโกรธจนลืมไปว่าตัวเองนั้นอยู่ในฐานะอะไร

“อะไรอลิน แค่หอมแก้มนิดเดียวเอง ทำเป็นหวงตัวไปได้” ก็ใครใช้ให้น่ารักเองล่ะ จะโทษเขาก็ไม่ถูก

“ไอ้พ่อเลี้ยงแก่ ลามก บ้ากาม” หญิงสาวก็ว่าเขาด้วยความโกรธที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นใคร และไอ้คำว่าแก่ของหญิงสาวนั้นมันก็ไปกระตุกหนวดเสืออย่างเขาจนได้

จะว่าอะไรเขา ๆ ก็ไม่ว่าแต่อย่ามาว่าเขาว่าแก่ เขารับไม่ได้ ชักอยากจะสั่งสอนสาวน้อยตรงหน้านี้ให้รู้จักแล้วสิว่าแก่ ๆ ที่เธอว่านั้นมันรสเด็ดสะระตี่ขนาดไหน

“เธออยากจะลองมีผัวแก่อย่างฉันไหมล่ะอลิน?” ชายหนุ่มไม่รอให้หญิงสาวตอบกลับแต่อย่างใด ตอนนี้เขาย่างสามขุมเข้ามาหาหญิงสาวที่โต๊ะทำงานด้วยความหมายมาด ซึ่งการมาของเขานั้นมันทำให้หญิงสาวตกใจจนหงายเงิบตกเก้าอี้ก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นห้อง ยิ่งมองก็ยิ่งชอบใจเมื่อเห็นสาวน้อยเนื้อตัวสั่นเทาไม่ต่างไปจากไก่น้อยในกำมือเลยก็ว่าได้

“พ่อเลี้ยงคะ...อย่าทำอะไรอลินเลยนะคะ อลินกลัวแล้ว ต่อไปอลินจะไม่ว่าพ่อเลี้ยงว่าแก่อีกแล้วนะคะ ฮือ ๆ ๆ” อลินชายกมือไหว้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ

“ปล่อยเหรอ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรออลินชา แม่เลี้ยงของเธอเป็นหนี้ฉันตั้ง 10 ล้าน ถ้าเธอไม่ใช้วิธีนี้ใช้หนี้กับฉันแล้วเธอจะไปหาเงินมากมายตั้ง 10 ล้านมาจากที่ไหนเพื่อมาใช้หนี้ฉัน หา! ถ้าคิดจะมาทำงานแค่นี้อย่าหวังว่าชาตินี้จะใช้หนี้ฉันหมดเลยอลิน” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ย่างสามขุมเข้ามาหาอลินชาพร้อมตวาดใส่หน้าหญิงสาว ไม่ว่าอย่างไร ๆ อลินชาก็ไม่รอดมือเขาอยู่แล้ว ถ้าหากเขาจะด่วนเผด็จศึกเธอตอนนี้เลยจะเป็นไรไป

อลินชาตัวสั่นเทาด้วยความกลัว หญิงสาวไม่คิดเลยว่าเวลาพ่อเลี้ยงพิพัฒน์โกรธจะน่ากลัวขนาดนี้ อลินชาได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าเลยในตอนนี้ จะว่าไปแล้วเขาก็พูดถูกหนี้ตั้ง 10 ล้าน เธอจะไปหามาจากไหน ทำงานใช้หนี้ทั้งชาติก็ใช้ไม่หมดอย่างที่พ่อเลี้ยงพิพัฒน์พูด แต่จะให้ขายศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงเพื่อแลกกับการใช้หนี้เธอไม่มีทางยอมทำเด็ดขาด

“ฉันมีขอเสนอให้เธอหนึ่งข้อนะอลิน ถ้าไม่ทำตาม ฉันก็จะยึดบ้านที่พ่อเธอสร้างมากับมือและก็ไร่ที่พ่อเธอรักมาเป็นของฉัน แต่ถ้าเธอยอมทำตามข้อเสนอที่ฉันพูดและทำได้ดี ฉันจะยกหนี้ทั้งหมดให้และจะแถมเงินสดให้อีกหนึ่งล้าน ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจได้ แต่ข้อเสนอนี้จะไม่มีกำหนดถ้าฉันไม่เบื่อเธอ”

“หมายความว่าไงคะพ่อเลี้ยง และมันข้อเสนออะไรถึงขึ้นอยู่กับพ่อเลี้ยงว่าจะเบื่อหรือไม่เบื่อ?” อลินชาถามด้วยความสงสัยและไร้เดียงสาเมื่อเห็นว่าพอจะมีหนทางใช้หนี้ แต่หญิงสาวจะรู้ไหมว่าข้อเสนอที่เขาว่านั้นมันเป็นข้อเสนอที่เธอกลัวอยู่ในตอนนี้

และความไร้เดียงสาของหญิงสาวนั้นเองที่ทำให้แก่นกายของเขาร้อนรุ่มอยากกระโจนใส่เธอเสียจริง ๆ ในเวลานี้

“ก็ข้อเสนอที่ฉันพูดก็คือ ‘นางบำเรอขัดดอก!’ ของฉันไงอลิน” พร้อมกับก้มลงใช้มือหยาบกร้านของเขาลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างหลงใหล

อลินชาตกใจกับคำว่า 'นางบำเรอขัดดอก' ของเขาจนตัวชาไปหมด จนไม่รู้ว่าตอนนี้มือของพ่อเลี้ยงที่จับหน้าเธอในตอนแรกนั้นมันเลื่อนลงมาอยู่ที่ทรวงอกอิ่มแล้ว มือหนาของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์กำลังบีบเคล้นเอาแต่ใจจนทำให้อลินชาร้องครวญครางออกมาด้วยความเสียวซ่านกับสัมผัสของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่มอบให้

“อื้อ...พะ...พ่อเลี้ยง...”

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ได้ยินเสียงครางเรียกชื่อตัวเองก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบไปที่มือให้หนักไปกว่าเดิมด้วยความคึกคะนองของร่างกายในตอนนี้และอยากจะพาสาวน้อยไปต่อให้ถึงสวรรค์จริงเขาก็ไม่รอช้ารีบช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมาวางที่โต๊ะทำงานของเธอพร้อมกับกวาดเอกสารบนโต๊ะทำงานหญิงสาวให้ตกไปกองอยู่ที่พื้นหมดเพื่อที่เขาจะได้สะดวกเวลาร่วมรักกับหญิงสาว ตอนนี้เอาอะไรมาห้ามก็ไม่อยู่แล้ว

“อื้อ...” ยิ่งเขาเพิ่มแรงบีบไปที่มือมากขึ้นเท่าไรอลินชาก็ยิ่งร้องครวญครางเสียงดังมากขึ้นเท่านั้น

และตอนนี้อารมณ์ดิบเถื่อนในตัวของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ถูกเสียงครวญครางของอลินชาปลุกเร้าขึ้นมาจนถึงขีดสุด แล้วมือหนาของเขาก็รีบกระชากชุดเดรสลายลูกไม้ของเธอออกทันทีเพื่อที่เขาจะได้สัมผัสผิวกายอันนวลเนียนได้อย่างถนัดถนี่ และยิ่งผิวขาว ๆ ของหญิงสาวแล้วเขายิ่งมีความปรารถนามากขึ้นเป็นร้อยเท่าพันเท่าเมื่อได้สัมผัสร่างอันนุ่มนิ่มนี้

“ยะ...อย่า...ค่ะ...พ่อเลี้ยง...”

ตอนแรกอลินชาหลงไปกับสัมผัสของชายหนุ่มไปชั่วครู่หนึ่ง แต่ว่าตอนนี้จิตใต้สำนึกเธอมันก็สั่งให้เธอร้องห้ามการกระทำอันอุกอาจของผู้ชายตรงหน้านี้ด้วยความเกลียดและอับอายในการกระทำของคนที่กำลังจะทำให้ตัวเธอมีราคีต้องแปดเปื้อนไปด้วยคาวโลกีย์ ถึงอลินชาจะร้องห้ามเขาเพียงไรก็ตามในตอนนี้มันก็ไม่มีผลอะไรอีกแล้วเมื่อร่างกายเธอมันได้ทรยศตอบรับสัมผัสอันวาบวามที่เขาได้มอบให้

“อื้อ...” ทั้งร้องห้ามและครวญครางไปในเวลาเดียวกัน

“อย่าห้ามฉันเลยอลิน ฉันรอมานานแล้วและมันก็เป็นความผิดของเธอเองที่มาว่าฉันแก่ก่อนทำไม ฉันก็เลยอยากจะพิสูจน์ให้รู้ว่าคนแก่อย่างฉันจะสามารถทำให้เธอร้องครวญครางใต้ร่างของฉันได้ไหมและตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าร่างกายของเธอมันต้องการฉันซึ่งมันกำลังเรียกร้องน้องชายของฉันให้เขาสัมผัสชื่นชมมันอยู่ในตอนนี้ ถ้าจะโทษใครที่เป็นคนผิดก็คงต้องโทษเธอแล้วอลินเพราะเธอเป็นต้นเหตุทำให้น้องชายฉันตื่นและโกรธ เธอจึงต้องทำหน้าที่ปลดปล่อยมันให้ถึงฝั่งฝันแดนฉิมพลี ไม่ต้องกลัวนะสาวน้อยฉันจะพยายามไม่รุนแรงและเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้นะจ๊ะ” เขาไม่คิดว่าเป็นความผิดของตัวเองเลยทั้ง ๆ ที่เขาเองเป็นคนเริ่มก่อนแต่จะให้ทำอย่างไรได้ จะช้าหรือเร็วเขาก็ต้องได้อลินชาอยู่ดี

“ฮือ...ฮือ...ฉันไม่ผิดนะไอ้พ่อเลี้ยงบ้ากาม ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้านายต้องการให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำแต่อย่าข่มเหงฉันเลย ฮือ...ฮือ...” อลินชารู้แล้วว่าพ่อเลี้ยงพิพัฒน์น่ากลัวแค่ไหน ยิ่งตอนนี้เขายิ่งไม่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายแล้วซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาถอดออกตั้งแต่ตอนไหน ตอนนี้ร่างกายของเธอสั่นเทาไปหมด และที่ทำให้กลัวที่สุดคือสายตาสีนิลคู่นั้นที่กำลังจ้องมองร่างอันเปลือยเปล่าของเธออยู่ในตอนนี้

“อย่าร้องเลยอลิน ยังไง ๆ เธอก็ไม่รอดอยู่ดี” ตอนนี้ความต้องการเขาได้เดินทางมาถึงขีดสุดแล้ว และยิ่งได้มาเห็นเนื้อหนังมังสาของสาวบริสุทธิ์ที่กำลังอวดสรีระอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ อารมณ์ดิบเถื่อนของเขายิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าคมเข้มของเขานั้นก้มลงซุกไซ้บริเวณทรวงอกสาวแรกแย้มของอลินชาอย่างบ้าคลั่งและฝากรอยรักไว้ทุกที่เขาได้ผ่านไปสัมผัส ไม่ว่าจะเป็นที่ใดในร่างงามนี้ก็ไม่สามารถรอดจากลิ้นร้อนของพ่อเลี้ยงหนุ่มไปได้เลยแม้แต่จุดเดียว

“อื้อ...” เป็นครั้งแรกที่อลินชาได้รับสัมผัสวาบวามแบบนี้มันจึงทำให้เธอสติหลุดลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนตอนนี้ทั้งห้องทำงานของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์มีแต่เสียงร้องครวญครางของหญิงสาวดังระงมทั่วห้องไปหมด

ยิ่งอลินชาร้องครวญครางมากเท่าไรพ่อเลี้ยงหนุ่มยิ่งได้ใจมากขึ้น เขาก็ไม่รอช้าที่จะชิมกุหลาบงามแรกแย้มของหญิงสาว ซึ่งจะมีเขาคนแรกที่ได้ชมและเด็ดกินแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น ยิ่งคิดยิ่งภาคภูมิใจที่จะได้เป็นผู้ชายคนแรกของร่างบางและคนเดียวตลอดไป

“ฉันขอเถอะอลิน?” เขาถามอลินชาด้วยเสียงแหบพร่า

“อื้อ...” อารมณ์พิศวาสได้เข้าครอบงำอลินชาจนไม่รู้เลยว่าพ่อเลี้ยงพิพัฒน์พูดอะไรกับเธอบ้าง เขาถามอะไร เธอก็ได้แต่ครางตอบรับ

ยิ่งได้ยินเสียงครางตอบรับกลับมาชายหนุ่มก็ไม่รอช้ารีบแยกเรียวขาหญิงสาวออกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และดูเหมือนว่าสาวเจ้าจะเต็มใจดีซะด้วยซ้ำที่ปล่อยให้เขาแยกได้ง่าย ๆ เขาจะพยายามทำให้สาวเจ้าเจ็บน้อยที่สุดแต่มันคงเป็นไปได้ยากเพราะตัวเธอตัวเล็กนิดเดียวเองส่วนน้องชายของเขาออกจะใหญ่อลังการแบบนี้ แถมครั้งแรกของหญิงสาวยังอยู่ในที่ ๆ ไม่ค่อยสะดวกเท่าไร แต่จะได้อลินชาในห้องนอนหรือจะห้องทำงานที่เขากำลังจะร่วมรักกับเธอในตอนนี้ก็ช่าง เขาไม่สนใจแล้วเมื่อความต้องการได้เดินทางมาใกล้ถึงสวรรค์รำไร

สาวเจ้าตอนนี้ได้แต่บิดกายร้องครวญครางกลับไปกลับมาอยู่บนโต๊ะทำงานนั้นไม่ได้รู้อะไรเลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจะเสียสิ่งที่หวงแหนที่สุดให้กับชายตรงหน้า และแล้วมันก็มาถึงวันนี้เมื่อเขาประครองแก่นกายของเขาเข้ามาในกุหลาบงามของเธอครั้งเดียวจนสุดลำ จนเยื่อพรหมจรรย์ของหญิงสาวขาดสะบั้นเมื่อลงในคราเดียวที่เขาเข้ามา

“กรี๊ด! จะ...เจ็บ! ฮือ...” อลินชาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน เหมือนกับร่างกายน้อย ๆ ของเธอมันได้ฉีกออกเป็นชิ้น ๆ หญิงสาวทั้งเจ็บทั้งอึดอัดจนพูดอะไรไม่ออกเลยในเวลานี้

“อย่าร้องเลยนะสาวน้อยของฉัน” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ปลอบอลินชาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับจูบซับน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา และในความเจ็บของเธอนั้นเขาก็มีความสุขและภาคภูมิใจมากที่ได้เป็นคนแรกของหญิงสาว

“ฮือ...ฮือ...พ่อเลี้ยงอย่าทำอะไรอลินเลยนะ อลินกลัวแล้ว ฮือ...ฮือ...” อลินชาไม่สนแล้วว่าผู้ชายตรงหน้าจะพูดอะไร ตอนนี้มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่หญิงสาวรับรู้คือความเจ็บทรมานที่เป็นอยู่เท่านั้น

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ไม่กล้าขยับตัวอะไรมากนัก เขากลัวว่าหญิงสาวจะเจ็บไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มเลยได้แต่อยู่นิ่ง ๆ เพื่อให้หญิงสาวชินกับการที่มีเขาก่อนที่จะเริ่มขยับสะโพกสอบ

“คนดีอย่าเกร็ง ปล่อยตัวไปตามสบายอีกสักพักก็จะไม่เจ็บแล้ว หลังจากนี้เราจะมีความสุขไปพร้อมกันนะที่รัก” ไม่ใช่แค่อลินชาคนเดียวที่ต้องทน เขาก็อดทนกับการบีบรัดของหญิงสาวเช่นกัน อลินชาทั้งคับทั้งแน่นจนเขาอยากจะสาดซัดกายแกร่งหาเธอให้สมใจนัก แต่ก็ทำไม่ได้เลยได้แต่อยู่นิ่ง ๆ ให้เธอคุ้นชินก่อน

อลินชาทำตามคำแนะนำพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ทันทีตอนนี้หญิงสาวไม่รู้สึกเจ็บมากเหมือนคราวแรกแล้ว แต่มีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ ซึ่งสาวเจ้าก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร หญิงสาวจึงได้แต่ขยับตัวไปมาอยู่ใต้ร่างของเขาเพื่อที่จะหาทางออกให้ร่างกายของตัวเอง

เมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มที่จะขยับตัวแล้วเขาจึงเริ่มขยับบ้างเพื่อที่จะได้เติมเต็มให้เธอได้หายจากความอยากที่เขาเป็นคนก่อขึ้นให้หญิงสาวในครั้งนี้

“หายเจ็บรึยังคนดี?”

หญิงสาวพยักหน้าตอบกลับมาซึ่งมันเป็นสัญญาณบอกให้เขารู้ว่าบุกได้เลยเต็มที่ พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ไม่รอช้ารีบเร่งสะโพกสอบเข้าหากุหลาบงามของเธอทันที จนตอนนี้โต๊ะทำงานสั่นโยกไปมาตามแรงขับเคลื่อนของเขาอย่างที่ต้องการให้มันเป็น

อลินชาไม่รู้สึกเจ็บเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ตอนนี้มีแต่ความเสียวซ่านที่เขาเป็นคนจุดให้เธอจนต้องร้องครวญครางออกมาเป็นระยะ ๆ อย่างไม่ขาดสาย

“อื้อ...”

“ร้องดัง ๆ อลิน” ยิ่งอลินชาร้องดังเท่าไรมันก็ยิ่งปลุกอารมณ์ดิบเขาได้มากขึ้นเท่านั้น ตอนแรกเขาคิดว่าจะไม่รุนแรงกับเธอแต่ตอนนี้คงจะไม่ได้แล้ว ยิ่งเขาเป็นพวกที่ชอบรุนแรงเสียด้วย แยกไม่ออกเลยว่าเสียงในห้องนี้เป็นเสียงอะไรกันแน่ ไหนจะเสียงของโต๊ะกระทบพื้นหรือเสียงเนื้อกระทบกัน ไม่ว่าจะเสียงอะไรมันก็ดังทั่วห้องไปหมดแล้วในเวลานี้

“พะ...พ่อ...เลี้ยง...อะ...ลิน...ไม่ไหวแล้วค่ะ...” อลินชารู้สึกเหมือนกับใกล้อะไรก็ไม่รู้เธอจึงเร่งให้พ่อเลี้ยงหนุ่มเร่งแรงขับเคลื่อนจนตอนนี้ร่างเธอกระตุกติดต่อกันหลายครั้งจนไปถึงแดนฉิมพลีอย่างสุขสมอารมณ์หมาย

เมื่อเห็นอลินชาไปถึงแดนฉิมพลีแล้วเขาก็จับเธอลงมานั่งคุกเข่าที่พื้นพรมของห้องทำงานหลังจากที่เขาส่งหญิงสาวไปถึงแดนฉิมพลีอยู่บนโต๊ะทำงานแล้ว ต่อมาก็ถึงทีเขาที่จะได้ไปยืนยังสถานที่นั้นเหมือนกันกับเธอบ้าง

อลินชาที่กำลังหลงละเลิงกับความสุขที่พ่อเลี้ยงหนุ่มมอบให้อยู่นั้นก็ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มจุดไฟพิศวาสในกายขึ้นมาอีกครั้งทั้ง ๆ ที่เธอเพิ่งจะไปถึงฝั่งฝันมาไม่นานนี้เอง

“อื้อ...พะ...พ่อ...เลี้ยง...เร็วอีกค่ะ...เร็วอีก...” เธอทั้งร้องทั้งคราง

“ใกล้แล้วคนดี อีกนิดนะ ผมใกล้จะถึงแล้ว...สุดยอดไปเลยอลินของฉัน”

ตอนนี้พ่อเลี้ยงหนุ่มได้ไปถึงแดนฉิมพลีแล้ว แต่เขายังรู้สึกไม่อิ่มเอมในตัวอลินชาอยู่ดี เขาก็รู้ว่าหญิงสาวยังใหม่อยู่ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ก็เจ้าลูกชายเขาไม่ยอมนอนและตอนนี้มันก็ขยายชูชันอยู่ในกุหลาบงามของเธออีกครั้งแล้ว ถ้าเขาจะขออีกสักยกจะเป็นไรไหมเนี่ย! และเขาก็ไม่รอช้าที่จะต่ออีกสักยกตามที่เขาคิด และแล้วบทรักก็ได้บรรเลงขึ้นอีกครั้งและอีกครั้งจนถึงหัวค่ำของวันนั้น

“พี่ไม้คะ พี่เห็นพี่ชายของน้ำฟ้าไหมคะ?” ตั้งแต่เช้าจนมาถึงค่ำของวันนี้น้ำฟ้ายังไม่เห็นพี่ชายสุดที่รักเลย หญิงสาวจึงต้องเดินมาถามไม้เมืองที่กำลังจะกลับบ้านพอดี ก็เวลานี้มันค่ำแล้วและทุกคนก็เลิกงานหมดแล้วแต่พี่ชายของหญิงสาวยังไม่เห็นหน้าเลยวันนี้

“ไม่เห็นจ้ะน้ำฟ้า คือวันนี้พี่ไปตรวจดูไร่องุ่นเลยไม่ได้เจอพี่ชายของน้ำฟ้า” วันนี้ไม้เมืองได้รับคำสั่งจากเพื่อนให้ไปตรวจดูคนงานที่ไร่องุ่นเขาเลยไม่ได้เจอกันกับเพื่อนทั้งวัน

“เอ้า! แล้วพี่ชายของน้ำฟ้าไปไหนกันแน่คะ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้น้ำฟ้ายังไม่เจอพี่ชายเลยหรือว่าพี่ชายน้ำฟ้าจะไปนอนกกอีนังวารีนั่นอีกแล้วคะพี่ไม้” น้ำฟ้าไม่เคยชอบเลยเวลาที่พี่ชายของเธอไปหาแม่วารีนั้น และนี้เป็นอีกเหตุผลที่น้ำฟ้าอยากมาอยู่บ้านในช่วงปิดเรียนเพราะเธออยากมาขัดขวางแม่วารีกับพี่ชายจอมเจ้าชู้ของเธอ

“น้ำฟ้าไปหาที่ห้องทำงานรึยังจ๊ะ ถ้ายังพี่ว่าน้ำฟ้าน่าจะไปดูที่ห้องทำงานก่อนนะ” ไม้เมืองแสดงความคิดตามที่สมองของตัวเองประมวลออกมา ก็ตั้งแต่เช้าวันนี้เขาก็ยังไม่เห็นอลินชาเหมือนกัน

“นั่นน่ะสินะ น้ำฟ้าลืมไปได้ยังไง งั้นน้ำฟ้าไปก่อนนะคะ พี่ไม้กลับบ้านเถอะค่ะและเดินทางดี ๆ นะคะ พรุ่งนี้เจอกันจ้าพี่ไม้” น้ำฟ้าเอ่ยลาไม้เมืองและอวยพรให้ไม้เมืองก่อนที่จะหันหลังกลับเข้าไปในบ้านทันที หญิงสาวจึงไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มเปี่ยมสุขของไม้เมืองในเวลานี้