สสิมาเธอมันร้าย(เลิกกันแล้วจะมาอ่อยแบบนี้ไม่ได้นะ)
1616 คำ
เมื่อถึงโรงแรมหรูใจกลางเมืองเวคินทร์มาหาสสิมาตามนัด
"คินคะ ทางนี้ค่ะ" สสิมาชูมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เวคินทร์มองเห็นเธอ
"ทานอะไรหน่อยนะคะ น้องคะสั่งอาหารค่ะ" สสิมาจัดแจงเรียกพนักงานเสริฟ
"เอา สเตคเนื้อมีเดียมแรร์ แล้วก็ปลาแซลมอนรมควันค่ะ" สสิมาสั่งอาหารให้เขาแบบไม่ต้องถาม
"อ่อ แล้วก็ขอไวน์แดงกับไวน์ขาวด้วยนะคะ"
เมื่อพนักงานนำอาหารและเครื่องดื่มมาเสริฟที่โต๊ะ
"สิจำได้ดีค่ะว่าคินชอบทานอะไรแบบไหน รสชาติไหน" เธอพูดเองเออเองโดยไม่ปล่อยให้เวคินทร์ได้พูดอะไรมากนะ เหมือนพยายามแสดงตัวว่าเธอจำรสนิยมของเขาได้ดีทุกอย่าง
"สิ มีอะไรให้ผมช่วยหรือ" เวคินทร์เข้าเรื่องด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"แหม คินคะ นานๆจะเจอกันทีทำไมต้องทำเหมือนเป็นคนอื่นด้วยคะ" สสิมาทำเสียงอ้อนเอามือเท้าคางและมองหน้าเขาแบบเล่นหูเล่นตา
"ผม อยู่นานมากไม่ได้นะสิ" เวคินทร์อ้าง
"กลัวผู้หญิงคนใหม่ของคุณมีปัญหาหรือคะ" เธอประชด
"ครับ" คำตอบของเขาถึงจะเรียบสั้นแต่ก็เจ็บได้
"คือ สิกำลังมีปัญหากับสามีของสิ สิอยากหลบออกมาอยู่ข้างนอกสักพักค่ะ เขาโหดร้ายกับสิมาก" สสิมากุเรื่องขึ้นแกล้งน้ำตาคลอ
"แล้วสิจะให้ผมช่วยอะไร" เขาเริ่มเสียงอ่อนขึ้นมาทันทีเมือเห็นน้ำตาของอดีตคนรัก
"สิขอไปอยู่คอนโดของคินชั่วคราวได้ไหมคะ สิกลัวสิไม่กล้าอยู่บ้าน"
"นะคะคิน แค่ชั่วคราว สิรับรองว่าจะไม่ทำให้คินเดือดร้อน" สสิมารีบรวบรัด
"ครับ ได้ พรุ่งนี้สิไปที่ออฟฟิศผมจะให้ภิลพเอากุญแจกับคีย์การ์ดให้" เวคินทร์จะให้เธอมารับกุญแจที่ภิลพเพื่อหลีกเลี่ยงการเจอกันอีก สุดท้ายแล้วเขาก็ใจอ่อนสงสารเธอเพราะน้ำตาและเยื่อใย
"คืนนี้ คินอยู่กับสินานๆหน่อยนะคะ อยู่เป็นเพื่อนสิ กลับไปสิก็คงถูกทำร้ายอีก" เธอสร้างเรื่องเพิ่มระดับขึ้นไปอีก
"สิ เป็นทุกข์ขนาดนี้เลยหรือ" เท่านี้เวคินทร์ก็ใจอ่อนเสียแล้ว
"คินคะ สิมึนหัวจังเลย สงสัยไม่ค่อยได้ดื่มพอมาดื่มทีเลยเมาง่าย ก่อนคินจะมาก็แอบดื่มไปแล้วสองสามแก้ว" สสิมาใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนทำท่าว่าจะฟุบไป
"งั้นเดี๋ยวผมพาสิขึ้นไปพักที่ห้องก่อน" เวคินทร์ไปติดต่อพนักงานเปิดห้องพักชั่วคราวหวังว่าจะพาสสิมาไปนอนพักให้สร่างเมาก่อนเพราะเธอต้องขับรถกลับบ้านเอง
เธอแกล้งกึ่งเดินกึ่งเซเพื่อให้เวคินทร์ประคองเธอจนมาถึงที่หน้าห้องพักของโรงแรม
"คิน คินคะ สิปวดหัว" เธอแกล้งเพ้อไปตามเรื่องตามราวให้เหมือนว่าเมาจริงๆ
เวคินทร์ไปเอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เธอหวังให้เธอหาย เขาทำเพราะมีความรู้สึกเป็นห่วงเธอไม่ทันคิดว่าเธอจะมีลูกเล่นอะไรกับเขา เขาห่วงที่เธอเมาอยู่ในตอนนี้และเห็นใจในสิ่งที่เธอโกหกกุเรื่องขึ้นมาว่าถูกสามีทำร้ายให้เจ็บช้ำ
"สิร้อนค่ะ" พูดไปพลางมือก็ปลดตะขอเสื้อตัวเองออกจนเห็นเนินอกขาว ราวกับจงใจจะยั่วเวคินทร์
"คินเช็ดตัวให้สิหน่อย" เธอเอามือคล้องคอเขาแล้วเบียดหน้าอกเข้าหา
เมื่อเห็นเวคินทร์เก้ๆกังเธอก็ฉวยโอกาสคว้าข้อมือเขาข้างที่มีผ้าอยู่ให้เอามาถูที่หน้าอกของเธอ และเธอก็พยายามปลดเปลื้องผ้าท่อนบนของตัวเองลง แต่เวคินทร์กลับหันหน้านี้
สสิมาเอาสองมือจับที่หน้าเขาให้หันมาจ้องตาเธอ
"คิน ยังรักสิอยู่ใช่ไหมคะ"
เวคินทร์มองตาเธอและกำลังเผลอก้มลงจูบเธอแต่พลันภาพในหัวตอนจูบกับพลอยรักก็ปรากฏขึ้นเขาจึงผลักสสิมาออก
"คินเป็นอะไรคะ รังเกียจสิหรือ คินไม่รักสิแล้วหรือคะ" สสิมาแปลกใจเพราะเวคินทร์แทบจะไม่เคยปฏิเสธเธอได้เลย ยิ่งเธออ่อยสุดตัวขนาดนี้
"สิแต่งงานแล้ว" เขาเลี่ยงด้วยความสุภาพ
"แล้วยังไงคะ เขากับสิไม่ได้รักกันแล้วไม่เหมือน ความรู้สึกที่สิมีให้คิน" สสิมาโน้มน้าว
สองมือของเธอยังไม่ยอมหยุดที่จะรุกล้ำเขาโดยการดึงคอเสื้อเขาเข้ามาหาตัวเองและดันตัวเองขึ้นเพื่อจูบเขาให้ได้ และเขากำลังเผลอไผลไปอีกครั้งคราวนี้เวคินทร์ตอบสนองเธอเริ่มจูบเธอแบบหนักหน่วงขึ้นและเริ่มบทรักจนเจียนจะเข้าด้ายเข้าเข็ม แต่เขาก็ได้สติอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์ของพลอยรัก
เขาลืมปล่อยเธอไว้ที่ออฟฟิศ ใจจริงตั้งใจไว้ว่าจะออกมาพบสสิมาแค่แป๊บเดียวแล้วรีบกลับไปรับพลอยรักกลับบ้านด้วยกัน
"พลอย ผมกำลังไปพอดีติดธุระด่วน" เวคินทร์รับสายก็รีบพูดทันที
"ไม่เป็นไรค่ะ พอดีพลอยออกมากับลพแล้วเดี๋ยวลพจะไปส่งพลอยที่บ้านคิน พลอยแค่จะโทรมาบอกเฉยๆกลัวคินกลับมาแล้วไม่เจอพลอย"
"นี่มัน 22.00 น.แล้วหรือนี่แย่จริง" เวคินทร์ตกใจที่ปล่อยพลอยรักไว้จนดึก
"โอเค ไว้เจอกัน" เวคินทร์วางสาย
"เมียใหม่โทรมาตามหรือคะ ฮึ!แม่พลอย" สสิมาเหน็บแค่นเสียงไม่พอใจที่ผู้หญิงคนใหม่ของเวคินทร์โทรมาขัดจังหวะ
"สิ ผมว่าเราหยุดเถอะ ก่อนเรื่องจะลุกลาม สิไม่อยู่ในสถานะที่จะทำแบบนี้กับผมได้อีก ต่อให้คุณจะมีปัญหาอะไรอยู่ก็ตาม ผมไม่อยากทำผิด" เวคินทร์ตื่นตัวได้สติก็รีบพูดตัดจบกับสสิมา
"ผู้หญิงของคินเป็นใครมาจากไหนหรือคะ ดูท่าทางคินจะแคร์หล่อนมากเลยนะคะ"
แคร์หรือ นั่นสิ เขาไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่เขาแสดงออกเขาเริ่มแคร์ความรู้สึกของพลอยรัก เพราะในขณะที่อยู่กับสสิมาเขาเองก็หลงไปกับบรรยากาศความรักความผูกพันธ์ที่ยังคงมีให้กับเธอ
"สินอนพักไปนะ ผมจ่ายค่าห้องเรียบร้อยแล้ว คุณอยู่ได้จนถึงเช้าตามสบาย ถ้ามีอะไรก็ส่งข้อความมาแล้วกัน" เวคินทร์พูดพร้อมทำท่าลุกและเดินออกไปจากห้อง
ระหว่างทางที่เขาขับรถกลับบ้านเขาสับสนกับความรู้สึกตัวเองที่ยังมีให้สสิมาแต่ในขณะเดียวกันเขาก็ดันเผลอนึกถึงพลอยรัก
มันเป็นเพราะอะไรกันนะ
"ฮัลโหล ไอ้คิน" หลังจากที่ภิลพส่งพลอยรักถึงบ้านของเวคินทร์แล้วก็โทรหาเพื่อนรักทันที
"แกไปไหนวะ ทิ้งพลอยไว้ดึกดื่นนี่ถ้าฉันไม่กลับขึ้นไปเอาโน๊ตบุ๊คฉันก็คิดว่าแกกับพลอยกลับบ้านไปแล้ว" ภิลพบ่นเพื่อนปนสงสัย
"เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันแล้วจะเล่าให้ฟัง อ่อมีเรื่องจะวานแกด้วย"
"เออๆไว้คุยกันพรุ่งนี้ ไอ้นี่มันแปลกๆนะวันนี้" ภิลพบ่นก่อนวางสาย
.............................................................................................................
เช้าวันต่อมาเมื่อเวคินทร์และพลอยรักมาทำงานที่ออฟฟิศ ภิลพก็ตามมาที่ห้องทำงานของเขาทันที
"ไงไอ้คิน มีเรื่องไรเล่ามาเพื่อน"
"เดี๋ยวไปคุยที่ห้องรับแขกห้องถัดไปแล้วกัน" เวคินทร์หลีกเลี่ยงไม่ให้พลอยรักรู้เรื่อง
"หา! อะไรนะ สิกลับมาหาแกหรือ" ทันทีที่เวคินทร์เล่าเรื่องให้เพื่อนรักอย่างภิลพฟัง ภิลพก็อุทานออกมาเสียงดังลั่นห้อง
"มิน่าล่ะ ถึงต้องมาคุยกันห้องนี้" ภิลพเริ่มเข้าใจ
"ที่จริงพลอยรู้ก็ไม่เห็นเป็นไร ก็แค่เมียหลอกๆเธอจะเข้าใจว่ายังไงแกก็ไม่เห็นต้องแคร์เลยนี่หว่า" ภิลพหลิ่วตาสงสัยเพื่อน
"หรือว่าแก คิดอะไรกับพลอย เฮ้ยๆ..." ภิลพพูดพล่ามอยู่คนเดียว
"เออ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแล่ะ เรื่องสิฉันวานหน่อยแล้วกันเอากุญแจไปให้สิแล้วก็ถ้าสิมีอะไรฝากแกเป็นธุระให้หน่อย"
"สรุปว่าแก ยังรักสิอยู่หรือเปล่าวะ เลิกกันไปแล้วทำไมต้องมาช่วยอะไรอีก เขาทิ้งแกไปนะ" ภิลพติงเพื่อน
"ฉันสงสารเขา"
"ระวังจะเจ็บใจอีกครั้งนะเว้ย" ภิลพปราม
"ก็นี่ไงฉันพยายามจะไม่เจอกับสิบ่อยอยากให้มันเป็นอดีตไป อีกอย่างถ้านายแม่รู้ว่าสิกลับมาหาฉันนายแม่ต้องเร่งการจับคู่ให้ฉันอีกแน่ๆ" เวคินทร์ให้เหตุผลถึงแม้ว่าสิ่งที่เพื่อนเตือนก็มีความจริงอยู่บ้าง
"แล้วหลังจากนี้จะเอายังไงต่อ หากสิมาอยู่ที่คอนโดแก ฉันว่าไม่ไปง่ายๆหรอก ไหนจะเรื่องเล่นละครกับพลอยรักอีกถ้าสิไม่รู้ก็พอให้พลอยเป็นไม้กันหมาให้สิเข้าหาแกยากหน่อยแต่เมื่อไรที่สิรู้ว่าแกกับพลอยแค่เล่นละคร มันจะอิรุงตุงนังไปใหญ่นะ เพราะการกลับมาของสิครั้งนี้ฉันว่าไม่ธรรมดา" ภิลพวิเคราะห์เหตุการณ์
แล้วบทสนทนาของชายหนุ่มทั้งสองคนก็ทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้น
................................
- ผู้เขียน
