บทที่ 7 หนูเจ็บ!
1186 คำ
บทที่ 7
เมื่อสิ้นสุดสำเนียง ริมฝีปากของอาจารย์เจ้านางก็ประทับลงขาอ่อนของฉัน เขาดูดขาอ่อนฉันย้ำๆ ลิ้นเขากำลังเล่นกับเนื้อสีขาวข้างขาหนีบ ฉันกัดปากแน่นจนเจ็บฉันไม่อยากหลุดเสียงครางหรือเสียงอะไรทั้งนั้น เขาบอกว่าไม่อยากได้น้ำคำชนิดใด ฉันกำมือแน่นเพราะเก็บกลั้น แขนตึงจนเอ็นขึ้นข้อ ฉันเกร็งไปหมดยิ่งเวลาที่เขาบดริมฝีปากเข้ามาใกล้ตรงนั้น ฉันได้แต่หลับตา...
เจ้านางเริ่มสำรวจขาขาวของสาวน้อยหน้าหวาน จากข้างซ้ายไปยังข้างขวา ริมฝีปากร้ายกาจของอาจารย์สาวกลั่นแกล้งคนขี้กลัวด้วยการละเลียดโลมเลียระวางน้ำลายไปทั่ว เพื่อชื่นชม ตรวจตรา เข้าใกล้ความเป็นสาวของคุณหมอฝึกหัด รสชาติเรือนร่างแพรพิณน่าพิศวงนัก
ฟีโรโมนแปลกใหม่โชยเข้าจมูกเมื่อสูดแรงเข้าหาช่วงเชื่อม กลิ่นของมันกระตุ้นหนักและชวนให้เก็บงำไว้ในความรู้สึก แรงกระตุกเป็นพักๆ ทำให้เจ้านางหรี่ตาลอบมองคนโดนกระทำ ใบหน้าระเรื่อต้องแสงไฟสีอ่อนนวลผ่องน่าชม ริมฝีปากที่เม้มเข้าหาน่าดูเหลือเกิน
ขณะที่เผลอไผลใคร่รู้กับความรู้สึกของแพรพิณ เจ้านางก็จัดการดูดแรงๆ ตรงผิวขาวผ่องให้เกิดรอยช้ำ เชื่อว่าตนเองนั้นคงเป็นคนสัมผัสมันเป็นคนแรก ยิ่งคิดแรงดูดดึงเริ่มทบเท่าทวีคูณ
“อาจารย์ หนูเจ็บ!” มันจี๊ดๆ ตรงที่เขาส่งปากอวบอิ่มมาประทับ บางครั้งมันเบาหวิว บางครั้งมันร้อนแรงจนสาวน้อยจิกข้อนิ้วลงแผ่นกระจกคลอบโต๊ะทำงานเขา ลมหายใจที่ปะทะกับชั้นในบางเฉียบ ความอุ่นร้อนทำให้กายสาวผะผ่าว หนีไม่ได้!!! ใกล้ก็สั่น “อาจารย์ปล่อยหนูเถอะ”
เจ้านางเงยหน้ามองทั้งสีหน้าแววตาขอร้องของแพรพิณ ทำเหมือนจะขยับเข้ากลางหว่างขาเธอให้รู้แล้วรู้รอด แต่คุณหมอฝึกหัดตื่นกลัวแรงจนกระดอนตัวไปข้างหลัง อ่า....ไม่เคย...
“ไหนบอกว่าไม่กลัว!”
“หนูกลัวแล้วก็ได้” ชีพจรเต้นระส่ำ ใจหนึ่งอยากลุกหนีอีกใจก็หวาดผวาเกินจะตอบโต้ สติหลุดราวเจอผีสางกลางตึกเรียน
“ทำแค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ? คนรักกันเขาทำมากกว่านี้นะ คุณหมอแพรพิณ...”
“หนูไม่รู้ แต่ถ้าไม่รักหนูก็ไม่อยากทำ...”
“เรียนหมอมาซะเปล่า ไม่รู้รึไงว่ารักกับเซ็กซ์มันแยกจากกันได้”
“แต่หนูไม่แยก หนูต้องมีรักก่อนถึงจะไปต่อได้ แต่ถ้าไม่มี อื๊อ....” เพียงเพราะเธอเถียงอาจารย์หมอหรือ? เขาถึงก้มลงมาบดริมฝีปากเธอ เก็บงำคำปรามาสเสียสิ้น
ดวงตาสับสนตื่นตระหนกเบิกโพลง ช่องท้องอลหม่านราวกับมีผีเสื้อนับพันบินว่อน สิ่งที่จะพูดถูกฉกชิงวิ่งหายไปในปากของอีกฝ่าย....เงียบกริบ หูเธออื้อ ปากเธอชา สมองที่เคยชาญฉลาดกลับหดหัวไม่กล้าคิดอะไร
“ก็เธอบอกว่ารักฉัน งั้นเราก็ไปต่อได้...สิ!” คำพูดตีมึนยังทะลุโสตประสาทแพรพิณอยู่อย่างนั้น
ว่าที่คุณหมอตัวแข็งเป็นท่อนไม้ อาจารย์หมอจูบเธอ เขาจูบเธอ เมื่อกี้เขาสอดลิ้นเข้าหาเสียด้วยแม้เพียงเสี้ยวนาที เธอก็รับรู้ได้ว่าความร้อนของมัน
“ทำไมเหรอ?” เจ้านางตวัดสายตามองคนเกือบไร้สติ ทั้งที่ไม่หลับ! ตกใจขนาดนั้นเชียว...คงเป็นจูบแรกละสิท่า ถึงมีอาการราวกับโลกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ทำเหมือนจะเป็นจะตายก็แค่สอดลิ้นเข้าไปไม่กี่นาทีเอง
อ่อนอะไรปานนั้น...เด็กหนอ.....เด็ก!!!!
“...” แพรพิณยังเงียบ ราวยืนอยู่บนหอคอยสูงไร้ผู้คน พอหวงตัวก็โดนขู่ พอห้ามก็โดนจูบ เธอกลัวเหลือเกินว่าเขาจะทำอะไรเธอมากกว่าที่เป็นอยู่ อาจารย์น่ากลัว...ดวงตาที่เคยสุกสกาวทอสีหม่นป่นเศร้า ไม่อยากปล่อยโฮเพียงเพราะโดนเขารังแก
ดูก็รู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าไม่เคย สิ้นไร้มารยามัดใจ และสิ่งนั้นแหละที่กำลังคืบคลานเข้ามาฉกฉวยหัวใจอาจารย์ผู้แข็งกร้าวโดยไม่รู้ตัว สงสัยเหลือเกินว่าถ้าเด็กคนนี้นอนราบอยู่บนเตียงนอนจะเป็นเช่นไร ถ้ามากกว่านี้แพรพิณจะร้องออกมาได้น่าสดับรับฟังแค่ไหน
เต๊าะ!!!
เสียงเดาะลิ้นเรียกสติสาวน้อยหน้าหวานให้กะพริบตาถี่.....ยิบ
“ไม่เคยจูบ…หรอกหรือ?” เหมือนจะเป็นคำถามทว่าคนฟังกลับคิดว่ามันเป็นคำดูถูกเหลือประมาณ
“...”
“ตอบสิ ตอบฉัน กล้าๆ หน่อยไหม เหมือนวันนั้นไง... วันที่เธอ...กล้าบอกรัก!” เจ้านางข่มเสียงให้ต่ำ ออกแนวไล่ต้อนให้ผู้ร้ายจนมุม ทว่าอีกฝ่ายยังปิดบังความในใจเอาไว้ไม่ยอมเจรจา ถามอะไรไม่ได้คำตอบสักอย่าง เอ่อ!!! ตวัดนิดเดียวลิ้นขาดเลยเหรอ เงียบซะ!! ป่าช้ายังอาย
“หนู...หนะ...หนู” อาจารย์เร่งเร้าเอาความจากฉัน เขาเกลี่ยต้นขาฉันทั้งสองข้างโดยที่บางครั้งเอานิ้วเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในเล่น เขาเอานิ้วเรียวเกี่ยวมันให้ห่างอวัยวะเมื่อวางลงดังแต๊บ!!! ตรงนั้นฉันสั่นและมันเริ่มเห็นรอยชื้น เขาเหมือนราชสีห์ที่กำลังรอตะปบสิ่งมีชีวิตไร้ทางสู้เช่นฉัน....ฮือ...
“จะพูดอะไรก็เร็วๆ หน่อย ถ้าเผื่อฉันไม่ให้พูด เธอจะอยู่ยาก” เอาแล้วไง ยิ่งพูดแพรพิณยิ่งสั่น หรือแกล้งแรงไปกันนะ ไม่สิเมื่อกี้จริงจังอยู่ แต่จริงจังไม่มากพอที่จะฉวยโอกาสทุกซอกทุกมุมต่างหาก
“...” แพรพิณไม่รู้จะพูดอะไร เธอนิ่งเงียบ เพราะรับรู้ภยันตรายจากคนตรงหน้า อาวุธของอาจารย์สาวคือคำพูดแหลมคม เขาใช้มันทิ่มแทงเธอจนพรุน เธอหมดหนทางตอบโต้เพียงตัดพ้อกล่องเสียงที่บังอาจกล่าวคำรักให้เขารับรู้
“ถ้าเธอไม่พูด ฉันจะพูดละนะ” เจ้านางทิ้งระยะห่าง แล้วนั่งลงที่เก่า มองร่างบอบบางที่ยังไม่กล้าขยับเขยื้อน แพรพิณไม่ถึงกับโป้แต่ดูนูดยั่วอารมณ์ยิ่งกว่านางแบบบางคนที่แก้ผ้าเสียอีก
ร่างเล็กยังก้มหน้า
“อย่าเข้าไปยุ่งกับเจ้าจอม...อีก! เข้าใจไหม!” สายตาทรงอำนาจยังมองหน้านักศึกษาแพทย์แล้วถอนหายใจหนักๆ ออกมาให้รู้ว่าเบื่อ! ราวกับเหม็นเขียวการเจียมเนื้อเจียมตัวของเธอเต็มทน
“หนูแค่...” ยิ่งเขาเว้นวรรค เน้นเสียงหนักบางคำ นั่นยิ่งทำให้...ว่าที่คุณหมอขาดสติ
“จอมบอกว่ายังไง....” เจ้านางคาดคั้น ย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เป็นชั่วโมงว่างเธอจึงไปเยี่ยมน้องสาวคู่กัดสักหน่อย แต่พอเข้าไปเท่านั้นแหละโดนยำทันที
สองชั่วโมงที่แล้ว
เจ้าจอมวิดีโอคอลได้ถูกจังหวะเพราะกะให้พี่สาวได้ยิน....ฮรี่ๆ....
“พ่อคะ แม่คะ พี่นางมันแดกเด็ก อายุเท่าจอมเลย”
เจ้าจอมลากคำว่า ‘เลย’ ยาวเฟื้อย พร้อมทำหน้าทำตาล้อเลียน ‘ได้อ้อนตีนที่สุด’ หืม!!! อีน้องทรพี
- ผู้เขียน
