ตอนที่ 6 เรื่องที่ขอ
1835 คำ
วันนี้เป็นอีกวันที่มีนตราต้องมายืนอยู่หน้า KK กรุ๊ป เพราะต้องเอางานที่อัปเดตแล้วมาให้ขุนเขาดู ที่จริงเธอก็ลองส่งทางอีเมล์ให้เขาแล้ว แต่ทุกครั้งก็จะได้คำตอบกลับมาว่า รูปที่ส่งไปไม่ชัด นั่นคือเหตุผลที่ทำให้มีนตราต้องมาที่นี่ในวันนี้
สองขาเรียวก้าวเดินไปตามทางที่เคยเดิน แล้วก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของท่านประธาน หลังมือเคาะประตูเพื่อเป็นการขออนุญาต แล้วจึงเปิดเข้าไปข้างใน และก็เหมือนเดิม ขุนเขากำลังยุ่งอยู่กับกองเอกสารมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ
“เดี๋ยวมีนนั่งรอตรงนี้นะคะ”
คราวนี้ไม่ต้องรอให้เขาเอ่ยบอก แต่มีนตราเลือกที่จะไปนั่งรอที่โซฟาด้วยตัวเอง
“ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ”
ขุนเขาหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามแล้วก็เอ่ยขอโทษหญิงสาว เพราะเอกสารติดพันหลายอย่างทำให้ต้องจัดการให้เสร็จพร้อม ๆ กัน
“ไม่เป็นไรค่ะ นี่ค่ะ ภาพอัปเดต” มีนตราพูดขึ้นแล้วก็ยื่นแท็บเล็ตไปให้คนตัวโตเช่นเคย
“สวยครับ เอาตามนี้ได้เลย คุณมีนเริ่มงานต่อไปได้เลยนะครับ ผมอยากให้คุณมีนควบคุมและดูแลการตกแต่งตั้งแต่เริ่มจนเสร็จสมบูรณ์ครับ”
ขุนเขาเอ่ยบอกทั้งที่เขามองรูปภาพในจอแค่เพียงผ่าน ๆ เท่านั้น แต่ตอนนี้ นัยน์ตาสีฟ้ากลับย้ายตำแหน่งมาจ้องหน้าของเธอแทน
“เอ่อ คุณขุนคะ มีนขอถามอะไรหน่อยสิคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้น ที่จริงเธอก็ชั่งใจอยู่นานว่าจะถามดีหรือเปล่า ไม่รู้ว่าคืนนั้นเมาแล้วพูดอะไรไปบ้าง
“คุณมีนอยากรู้อะไรเหรอครับ”
“เรื่องที่คุณบอกว่า มีนขอให้คุณสอนอะไรบางอย่างค่ะ มีนอยากรู้ว่าเรื่องอะไร”
เมื่อไม่มีความรู้สึกกลัวเหมือนตอนอยู่กับผู้ชายคนอื่น มีนตราจึงกล้าพูด กล้าถามในสิ่งที่อยากรู้ หากไม่รู้วันนี้ กลับไปคงนอนไม่หลับแน่ ๆ
“เรื่องที่คุณมีนขอน่ะเหรอครับ เรื่องนั้น...”
ขุนเขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วก็ย้ายตัวเองมานั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดียวกันกับเธอ ร่างหนาขยับเข้ามาใกล้ ๆ พาดลำแขนลงบนพนักพิงโซฟา จนดูกลาย ๆ เหมือนกับว่ากำลังกอดเธออยู่
“คุณขอให้ผมสอนเรื่องเซ็กซ์ให้ครับ” เสียงทุ้มพูดอยู่ข้างใบหู ทำเอามีนตราขนลุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ ดวงตาคู่สวยเบิกโตมองคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก
“มะ มีนขอคุณแบบนั้นเหรอคะ”
“ครับ” ขุนเขายังยืนยันคำพูดตัวเองด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“แต่ว่าเราสองคน คงไม่ได้ทำมันใช่ไหมคะ”
“เปล่าครับ ไม่ได้ทำ เราแค่จูบ”
“จูบ!!”
มีนตราทวนคำเสียงดังด้วยความตกใจ ก่อนที่จะนิ่งอึ้งไปอีกหลายวินาที หัวใจที่อยู่ข้างในเต้นแรงจนแทบจะกระดอนออกมาข้างนอก ถ้าจูบจริง ๆ นั่นเท่ากับจูบแรกของเธอเลยนะ
“ครับ จูบ แต่ก็แค่แป๊บเดียว เพราะหลังจากนั้นคุณก็อ้วกออกมาจนเลอะตัวเอง แล้วก็เสื้อผ้าของผมจนเปื้อนไปทั้งตัว”
ขุนเขาเขยิบตัวออกเล็กน้อย นัยน์ตาคมจ้องมองคนตัวเล็กที่ยังอยู่ในอาการตกใจ ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อ ถ้าให้เดาตอนนี้คงกำลังรู้สึกอายที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปในคืนนั้นบ้าง
“นะ นั่นคือสาเหตุที่คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มีนเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามตะกุกตะกัก ใบหน้าขาวกลายเป็นสีแดงเข้มขึ้นเรื่อย ๆ
“ครับ”
ขุนเขาตอบกลับมาเพียงสั้น ๆ นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองเธอตาแทบไม่กระพริบ จนมีนตราต้องรีบเบนหลบสายตาของเขาแทน ไม่รู้ทำไม แต่เวลาที่โดนเขาจ้อง ร่างกายมักจะมีความรู้สึกแปลก ๆ ร้อนวูบวาบกระจายไปทั่วร่าง
“อยากให้ผมสอนต่อมั้ยครับ”
“สอน?”
“ก็เรื่องจูบในคืนนั้น”
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้ สายตาคมจ้องมองไปยังกลีบปากสีชมพูนุ่มนิ่มที่แสนจะล่อตาล่อใจ ก่อนที่จะประทับริมฝีปากของตัวเองลงไป
ปากหยักดูดดึงริมฝีปากบางเล็กแผ่วเบา ค่อย ๆ ละเมียดละไมชิมรสหวาน ก่อนที่จะแทรกเรียวลิ้นเข้าไปหยอกล้อ ร่างเล็กสั่นสะท้านจนเขาสัมผัสได้ วงแขนแกร่งรั้งลำตัวของเธอให้เข้ามาแนบชิด
“อื้อ” มีนตราที่เพิ่งได้สติเปล่งเสียงประท้วงอยู่ในลำคอ สองมือเล็กขยำเสื้อทำงานของเขาจนยับไปหมด ลมหายใจเหมือนกำลังจะขาดลง
“คะ คุณ”
“แบบนี้เรียกว่าจูบครับ”
ขุนเขาเขยิบตัวเองออกเล็กน้อยหลังจากที่ละจากการจูบ นัยน์ตาคมยังจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวไม่ละไปไหน ยิ่งมองเธอก็ยิ่งสวย โดยเฉพาะในเวลาที่กำลังเขินอายทำตัวไม่ถูกเช่นนี้
นิ้วเรียวเล็กยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเอง เธอไม่ได้นึกรังเกียจ ไม่ได้กลัว แต่กลับรู้สึกแปลก ๆ อยู่ข้างใน ระหว่างที่เขาจูบร่างกายราวกับไม่มีเรี่ยวแรง และอีกอย่าง มันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก
“ชอบมั้ยครับ” เสียงทุ้มที่เอ่ยถามขึ้นทำให้คนตัวเล็กได้สติ ดวงตาคู่สวยช้อนมองเขาเล็กน้อย แล้วก็รีบก้มหน้างุดเพื่อปกปิดความเขินอาย
“มีนไม่รู้ค่ะ มีนไม่เคยจูบมาก่อน”
“กับแฟนก็ไม่เคยเหรอครับ”
ถามเสร็จขุนเขาก็นั่งนิ่ง ๆ รอฟังคำตอบ มันดูจะแปลกเกินไปที่แม้แต่กับแฟนก็ไม่เคยจูบ
“ไม่เคยค่ะ ตอนอยู่ใกล้พี่ภพ มีนยังมีความรู้สึกที่กลัวและไม่ไว้วางใจ เลยทำได้แค่จับมือค่ะ เคยตกลงกันไว้ว่าครบหนึ่งปีเมื่อไหร่มีนจะยอมนอนกับเขา แต่ก็จับได้ว่าเขาเอาผู้หญิงมานอนที่คอนโดเสียก่อน”
ในขณะที่เล่าเรื่องแฟนเก่าดวงตากลมโตก็ดูเศร้าลง ในใจก็ได้แต่นึกโทษตัวเองที่เป็นโรคบ้าบอแบบนี้ เลยทำให้ไม่เคยสมหวังในความรักสักครั้ง
“แล้วกลัวผมมั้ยครับ” ขุนเขายังคงถามต่อ
“ไม่ค่ะ มีนไม่รู้สึกว่ากลัวคุณเลยแม้แต่นิดเดียว”
“งั้นก็ลองดูอีกรอบนะครับ”
ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ปากหยักก็ประกบลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ จูบของเขามันรุนแรงและหนักหน่วงขึ้น เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็ก ทั้งยังดูดดึงจนเกิดเสียงดัง
ท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ ของเธอทำเอาเลือดในกายสูบฉีด ภายในใจก็อยากรู้ว่าหากทำมากกว่านี้เธอจะขัดขืนหรือเปล่า เขาละจากปากบางเล็ก แล้วไล้ริมฝีปากลงมาตาคอระหง ลมหายใจร้อนพ่นรดผิวเนียนจนร่างเล็กสั่นสะท้าน
“คุณขุน พะ พอเถอะค่ะ” มีนตรารีบเอ่ยห้าม ทุกสิ่งตอนนี้ดูเหมือนมันจะเลยเถิดโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว แต่นอกจากเขาจะไม่หยุด วงแขนแกร่งยังโอบรั้งเธอเข้าแนบชิดกับตัวเขา ทำให้หน้าอกอวบเบียดอยู่กับแผงอกล่ำ ๆ
“คุณสวยมากเลยรู้มั้ยครับ สวยไปทั้งตัว สวยจนผมแทบจะทนไม่ไหว”
เสียงทุ้มกระเส่าอยู่ข้างใบหู ฝ่ามืออีกข้างที่ว่างกำลังลูบไล้อยู่ตรงต้นขาขาวที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมา
“คุณขุนคะ พอเถอะค่ะ มีนขอ”
เสียงสั่นเครือที่คล้ายกับจะร้องไห้ทำให้ขุนเขาได้สติ คนตัวโตขยับมานั่งให้ห่างเธอเล็กน้อย นานแค่ไหนที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้ แค่เพียงเห็นหน้าเธอก็ทำเอาจิตใจร้อนรุ่มแทบคุมไม่อยู่
“ขอโทษนะครับคุณมีน” ขุนเขารีบเอ่ยขอโทษหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าทันที เธอดูตกใจมากทีเดียวกับสิ่งที่เขาทำ
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะเธอเองก็รู้สึกดีที่โดนสัมผัสแบบนั้น แต่ที่ห้ามไม่ให้ทำต่อก็เพราะรู้สึกประหม่า ไม่ได้กลัวแต่อย่างใด
“ไม่ได้กลัวใช่มั้ยครับ” นิ้วยาวยกขึ้นสัมผัสกลีบปากสีชมพูที่เพิ่งโดนเขารังแกไปหมาด ๆ ดูเหมือนมันจะแดงขึ้นจากเมื่อกี้นิดหน่อย
“ไม่ค่ะ ไม่ได้กลัว” มีนตราเว้นจังหวะการพูดไว้เล็กน้อย เธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง “ครั้งหน้า ช่วยสอนมีนอีกจะได้มั้ยคะ”
“ครับ?”
ขุนเขาขานรับด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าจู่ ๆ เธอจะพูดแบบนี้ออกมา
“ถ้าเป็นคุณ อาจจะช่วยให้มีนหายจากโรคกลัวผู้ชายได้ค่ะ ช่วยสอนมีนได้มั้ยคะ สอนในเรื่องที่มีนเคยขอคุณคืนนั้น”
หลังจากพูดเสร็จ มีนตราก็ก้มหน้ามองโซฟาด้วยความอาย รู้ว่าผู้หญิงไม่ควรขอร้องผู้ชายอะไรแบบนี้ แต่เธอก็อยากจะหายจากไอ้โรคประหลาด ๆ นี้เสียที่ จะได้มีแฟน มีครอบครัวที่อบอุ่นอย่างคนอื่นเขาบ้าง
“ทำไมถึงอยากให้ผมสอนครับ”
“หนึ่ง เพราะว่ามีนไม่มีความรู้สึกกลัวคุณ สอง มีนอยากจะมีแฟน อยากมีความรักดี ๆ เหมือนคนอื่นบ้างค่ะ บางทีถ้าคุณช่วยให้มีนหายได้ มีนก็คงจะสามารถมีแฟนเหมือนคนปกติได้ค่ะ”
ตอนที่เธอขอให้ช่วย หัวใจผู้ชายวัยสามสิบห้าอย่างเขาพองโตจนแทบจะลอยได้ แต่พอได้ยินเหตุผล กลับทำให้รู้สึกไม่ชอบใจอย่างไร้สาเหตุ
“ถ้าผมช่วยคุณมีนไปถึงขั้นนั้นแล้ว และคุณก็ไม่ได้กลัวผู้ชายเหมือนแต่ก่อน แต่คุณก็คงไม่ได้มีแฟนอย่างที่ตั้งใจหรอกครับ”
พอได้ยินสิ่งที่เขาพูดก็ทำเอามีนตราเอียงคออย่างสงสัย ทำไมล่ะ ก็ถ้าไม่กลัวแล้ว ทำไมถึงจะมีแฟนไม่ได้
“ทำไมคุณขุนถึงพูดแบบนั้นล่ะคะ ทำไมมีนถึงจะมีแฟนอย่างที่ตั้งใจไม่ได้”
ขุนเขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยกับคำถามของเธอ ก่อนที่จะหันไปมองใบหน้าสวย ๆ นั้นอีกครั้ง
“ก็เพราะถ้าคุณได้เป็นของผมแล้ว คุณจะไม่มีสิทธิ์ไปเป็นของคนอื่นอีก”
คำตอบของเขาทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นระรัว แม้จะไม่รู้ว่าเขาหมายว่าอย่างไร แต่ความรู้สึกมากมายกลับเอาแต่ตีรวนอยู่ด้านใน
///////////////////////////////////////////////////////
พี่ขุนรุกหนักมากกก หวงน้องแม้จะยังไม่เป็นอะไรกัน
- ผู้เขียน
