ตอนที่ 7 ย้ายห้อง
1555 คำ
“ท่านประธานครับ ผมล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าท่านประธานจะตกแต่งห้องทำงานใหม่ทำไม ทั้งที่ห้องนี้คุณท่านเพิ่งให้คนมาทำก่อนที่ท่านประธานจะกลับมาเองนะครับ”
เสียงของณวัต ผู้ช่วยที่คนเป็นพ่อจัดสรรมาให้ช่วยงานของเขาพูดขึ้น ในขณะที่กำลังช่วยขนของย้ายห้องทำงานไปอยู่อีกห้องหนึ่ง เพราะห้องเดิมจะต้องรื้อตกแต่งใหม่
“คุณวัตครับ”
“ครับท่านประธาน” ณวัตขานรับเสียงดังฟังชัดเมื่อได้ยินผู้เป็นเจ้านายเอ่ยเรียก
“ตอนที่พ่อส่งคุณมาทำงานกับผม พ่อบอกว่ายังไงบ้างครับ” ขุนเขาถามขึ้นด้วยเสียงเรียบ ๆ
“คุณท่านบอกว่า ท่านประธานจะกลับมาดูแล KK กรุ๊ป ให้ผมมาคอยช่วยงาน และทำตามที่ท่านประธานสั่งครับ”
ณวัตตอบคำถามตามความจริง แล้วพอหันไปมองผู้เป็นเจ้านาย ก็เห็นคนที่เขาเรียกว่าท่านประธานกำลังยืนเท้าสะเอวมองอยู่
“ถ้ารู้อย่างนั้นก็ช่วยขนของเงียบ ๆ ไม่บ่นจะได้มั้ยครับ”
“อ่า ครับท่านประธาน”
เหมือนผู้ช่วยมือขวาจะรู้ตัวว่าตนเองพูดมากเกินไป ตอนนี้จึงได้แต่ผงกหัวหงึก ๆ รับคำสั่ง แล้วรีบขนของย้ายห้องให้คนที่สั่งงานอย่างเร็วที่สุด
“ทำไมรีบขนของกันขนาดนี้คะ” เสียงใสของคนที่เพิ่งมาถึงเอ่ยถามขึ้น ขุนเขารีบหันไปมองเจ้าของเสียงที่คุ้นเคยทันที
มีนตราก้าวเดินเข้ามาข้างในห้อง วันนี้เธอตั้งใจเอาแบบที่เสร็จสมบูรณ์มาให้เขาตรวจดู ก่อนที่จะเริ่มทำการตกแต่งภายในใหม่ทั้งหมด
“ผมแค่อยากจะเตรียมความพร้อมไว้ให้คุณครับ คุณมีนจะได้พาทีมงานเข้ามาทำได้สะดวกและไม่เสียเวลารอผมขนของตอนถึงวัน” ขุนเขาบอกเหตุผลกับเธอแล้วก้าวเดินมาหยุดยืนข้าง ๆ หญิงสาวที่มีความสูงระดับอกตัวเองเท่านั้น
“อย่างนั้นเหรอคะ” มีนตราพูดขึ้นแล้วใช้สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ห้อง “แต่ว่า เราจะคุยเรื่องแบบตกแต่งกันตรงไหนคะ”
“ไปอีกห้องก็ได้ครับ” ขุนเขาหันกลับไปตอบมีนตราที่กำลังมองหาที่ว่าง ก่อนที่จะหันไปหาณวัต “คุณวัตครับ กรุณาอย่าให้ใครเข้าไปรบกวนตอนที่ผมกับคุณมีนคุยกันนะครับ”
“ครับท่านประธาน”
เมื่อผู้ช่วยรับปากแข็งขัน ขุนเขาก็เดินนำมีนตรามายังห้องทำงานชั่วคราวที่อยู่ถัดมาไม่ไกลเท่าไหร่นัก และทันทีที่เข้ามาถึง ประตูห้องก็ถูกล็อคจากด้านในโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันรู้ตัว
“ถ้าอย่างนั้นมีนนั่งตรงนี้นะคะ”
เพราะมองดูแล้ว เก้าอี้ที่อยู่ตรงโต๊ะทำงานของเขาคงเป็นที่เดียวที่เธอจะนั่งได้ มีนตราหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วรีบหยิบแท็บเล็ตออกมาเพื่อจะเปิดแบบที่เสร็จสมบูรณ์ให้เขาดู และเธอก็คิดว่าขุนเขาจะนั่งอีกตัวที่อยู่ตรงข้ามกัน แต่มันไม่ใช่
“นี่คือแบบที่เสร็จสมบูรณ์เหรอครับ”
สองแขนของเขาเท้าลงบนโต๊ะในลักษณะที่คร่อมเธอเอาไว้ ใบหน้าคมโน้มลงมาจนแทบจะชิดแก้มเนียน เสียงทุ้มพูดอยู่ข้างใบหูเล็กแผ่วเบา ทำเอามีนตราที่ไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งเล็กน้อย
“คุณขุน มีนว่า เราใกล้กันเกินไปนะคะ” เพราะหัวใจดวงน้อยที่สั่นสะท้านอยู่ข้างใน ทำให้มีนตราต้องเอ่ยบอกเขาให้รู้ตัว แต่ไม่เพียงไม่เขยิบออก ขุนเขากลับเบียดตัวเองเข้ามาชิดมากยิ่งขึ้น จนตอนนี้แผ่นหลังเล็กชิดติดกับแผงอกกำยำ
“แบบนี้คุณมีนกลัวผมหรือเปล่าครับ”
เขายังพูดอยู่ข้างใบหูเช่นเดิม ทั้งยังเอียงใบหน้าหันมาทางเธอ ทำให้ตอนนี้ริมฝีปากของเขาใกล้กับพวงแก้มสีแดงเรื่อจนคล้าย ๆ ว่ากำลังหอมแก้มเธออยู่
“ไม่ค่ะ ไม่ได้กลัว แค่รู้สึกแปลก ๆ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ ผมจะได้สอนบทต่อไปให้คุณ”
ยังไม่ทันที่มีนตราจะได้เอ่ยถามอะไรต่อ ขุนเขาก็ขยับเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ให้ห่างจากโต๊ะ แล้วก็ยกร่างเล็กลอยจากพื้นขึ้นมานั่งอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างง่ายดาย พร้อมกับคนตัวโตที่แทรกตัวเองมายืนอยู่ระหว่างขาเรียว
สองมือของเขาเท้าลงบนโต๊ะ โน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้ ๆ จนตอนนี้ริมฝากปากของทั้งคู่แทบจะประกบกัน
“ดะ เดี๋ยวคุณวัตเข้ามาเห็นนะคะ” เสียงหวานเริ่มติดขัด เขาทำให้เธอตื่นเต้นจนหัวใจที่อยู่ข้างในทำงานหนัก
“ไม่มีใครเข้ามาได้หรอกครับ ผมล็อคห้องแล้ว”
ขุนเขาตอบกลับแล้วก็หยักยิ้มให้อีกฝ่าย ส่วนมีนตราก็ได้แต่นั่งนิ่ง เธอกำลังอึ้ง ไม่คิดว่าเขาจะเตรียมการทุกอย่างไว้ขนาดนี้ แต่พอสบสายตากับดวงตาคมคู่นั้น ก็ทำเอาเธอปฏิเสธเขาไม่ลง
“อื้อ” เขาไม่ปล่อยให้เธอได้พูดอะไรอีก ริมฝีปากหยักประกบลงบนปากบางเล็ก ปลายลิ้นสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากสีชมพู ความรุ่มร้อนแผ่ซ่าน จนเธอเผยอปากตอบรับ
ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กข้างใน คล้ายกำลังสอนวิธีจูบที่ถูกต้องให้กับเธอ
“คุณขุน” มีนตราเอ่ยเรียกชื่อเขาแผ่วเบา เมื่อชายหนุ่มละจากการจูบ แล้วไล้ปลายลิ้นร้อนลงมาตามลำคอระหง ราวกับต้องการทำให้เธอมีอารมณ์คล้อยตามเขา และมันก็ได้ผล
ดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม สองแขนเรียวเท้าไปข้างหลังพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงไป ปล่อยให้เขาดอมดมสูดกลิ่นหอมจนพอใจ
“ตัวคุณหอมมากเลยนะครับ”
ระหว่างที่พูด นิ้วยาวก็ค่อย ๆ แกะกระดุมเสื้อของเธอไปด้วย อาจจะเพราะอารมณ์ที่กำลังเตลิด ทำให้มีนตราไม่รู้ตัว ว่าตอนนี้ เสื้อของเธอถูกเปิดออกจนเห็นเนินอกขาวเนียนที่โผล่พ้นบราสีดำออกมา
“อ๊ะ” มารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ริมฝีปากของเขาดูดเม้มลงไปบนเนื้อเนียนจนรู้สึกเจ็บจี๊ด และมันก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว เขายังทำย้ำ ๆ อีกหลายครั้งอย่างเท่าเทียมกันทั้งสองข้าง
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ วันหลังผมจะมาต่อให้”
จู่ ๆ เขาก็หยุดการกระทำ หยัดตัวยืนเต็มความสูง แต่ก็ยังอยู่ระหว่างขาเรียวของเธอเช่นเดิม มีนตราหลุบสายตาลงต่ำด้วยความอาย แต่เธอดันไปเห็นอะไรบางอย่างที่มันดันกางเกงของเขาออกมา
“มันเป็นเรื่องปกติครับ อยู่กับผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณ ผู้ชายอย่างผมก็มีอารมณ์เป็นธรรมดา”
เหมือนมานั่งอยู่ในความคิด ขุนเขาอธิบายสาเหตุที่ส่วนกลางกายนูนออกมาให้เธอฟัง มีนตราไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก ใบหน้าสวยร้อนฉ่าจนทั่ว แต่ก็ไม่ใช่แค่ใบหน้า ทั้งตัวของเธอเลยต่างหากที่ร้อนรุ่มเหมือนคนเป็นไข้
“มันจะไม่เป็นอะไรเหรอคะ”
ดูเหมือนหญิงสาวที่ไร้เดียงสากับเรื่องอย่างว่าจะเป็นห่วงส่วนแข็งขืนที่ไม่มีทีท่าสงบลงง่าย เพราะถึงตอนนี้ ในขณะที่ขุนเขากำลังติดกระดุมเสื้อให้เธอ ตรงนั้นก็ยังชี้ดันกางเกงออกมาอยู่เหมือนเดิม
“เดี๋ยวมันก็สงบครับ แต่ถ้าอยากจะให้เร็ว คุณก็ต้องเป็นคนช่วย”
“มีนเหรอคะ” นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเองพร้อมกับทวนคำพูด
“ผมล้อเล่นน่ะครับ มันยังไม่ถึงเวลานั้น”
คำปฏิเสธของเขาทำเอาใบหน้าสวยขึ้นสีเข้มมากกว่าเก่า เพราะเธอดันคิดไปถึงว่าเขาจะทำเรื่องอย่างว่าในห้องนี้ แถมดันรู้สึกตื่นเต้นหากจะได้ทำจริง ๆ
“หิวหรือยังครับ ไปหาอะไรกินกัน” ขุนเขาพูดขึ้นพร้อมกับยกตัวเธอให้มายืนอยู่บนพื้น
“ก็นิดหน่อยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นออกไปกินอะไรข้างนอกกันดีกว่าครับ ขืนยังอยู่ในนี้ต่อ ผมกลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหวขึ้นมาจริง ๆ”
นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า ไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหน ชอบหรือไม่ชอบก็ยังไม่รู้ แต่เขากลับรู้สึกดีที่ได้เห็นหน้าเธอ เหมือนหัวใจที่ห่อเหี่ยวมาหลายปีมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้
รู้สึกอยากครอบครองทั้งหมด แต่ก็ไม่อยากรีบเร่งจนเธอหวาดกลัว เพราะขุนเขามีความรู้สึกว่า ไอ้เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับมีนตราตอนเธออายุสิบขวบนั้น มันน่าจะหนักหนามากทีเดียว ไม่เช่นนั้นคงไม่กระทบจิตใจจนเกิดโรคกลัวผู้ชายแบบนี้
////////////////////////////////////////////
พี่ขุน ก็คือพี่ขุน ละมุน อบอุ่นที่สุดในสามโลก
- ผู้เขียน
