เมื่อคืนฉันกลับมาที่ห้องได้ยังไง ภาพสุดท้ายคือทุกคนร้องรำทำเพลง น่าจะเดินกลับมานอนเองแหละ ฉันทำกิจวัตรประจำวันปกติ จะไม่ปกติคือฉันปวดหัวมาก มาก ๆ มาก ๆๆ แล้วคอแห้งจนเหมือนจะเป็นผง ฉันเลยต้องรีบจัดการตัวเอง แล้วไปหาข้าวกินในครัว เพื่อให้ตัวเองพร้อมกับเช้าวันใหม่อันสดใส
“เอ็มครับ นายน้อยถามหาการบ้าน” พี่ไทม์พูดกับฉันเพราะมาก ปกติ มึงอย่างนั้น มึงอย่างนี้
“อ่อ เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมจะเอาไปให้นายน้อยดู” ผมรีบวิ่งไปไปหยิบพรอตเรื่องที่ผมเขียนเรียบเรียงเอาไว้ไปให้นายน้อยได้ดู
“แก ไม่สิ เธอ ไม่ ๆ คุณ เฮ้อออ ช่าง ๆ โชคดีมากเลยนะ นายน้อยไม่เคยสอนใครเลย แกคิดว่ามีนักอ่านกี่คนที่เขียนได้ หรือคิดว่ามีนักเขียนกี่คนที่จะประสบความสำเร็จได้ นายน้อยเองไม่สามารถเขียนนิยายที่ตัวเองไม่เข้าใจได้ มีหลายเรื่องที่คนเขียนเครียด แล้วนิยายก็ออกมาเครียดด้วย” พี่ไทม์เดินมากับฉันที่ห้องหนังสือ เมื่อมาถึงหน้าห้องก็รีบเปิ
