พี่น้อง
1232 คำ
คฤหาสน์ของตระกูล วัฒนะเลิศ
คฤหาสน์หลังใหญ่ที่เป็นของตระกูลวัฒนะเลิศ เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ที่สุดในประเทศ แต่ความใหญ่โตของคฤหาสน์ไม่ได้ทำให้คนที่อาศัยอยู่ภายในบ้านมีความสุขเลย อัยรินทร์ต้องออกไปหาความสุขจากที่อื่นเพราะพ่อไม่เคยมีเวลาให้กับเธอสนใจทำแต่งาน อาแท้ๆก็ชอบทะเลาะกับสามีเรื่องความเจ้าชู้ ส่วนคุณย่าที่เหมือนจะมีเวลาให้เธอมากที่สุดเพราะอยู่แต่บ้าน ก็ชอบบังคับให้เธอทำนู้นทำนี่ตามใจ จนเธอต้องหนีออกไปอยู่คอนโดคนเดียว
และในวันที่พ่อจะต้องจากเธอไป เธอที่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดก็ยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยวเข้าไปอีก เพราะต่อให้พ่อจะไม่มีเวลาให้กับเธอ เธอก็ยังรักท่านมากที่สุดเพราะพ่อเข้าใจเธอมากที่สุดกว่าใครๆ และไม่เคยบังคับอะไรเธอเลย และในวันที่เธอไม่มีพ่ออยู่แล้ว พ่อก็ยังพาแม่แล้วก็น้องกลับมาหาเธอ
“อัยจ่ะ..นี่โอมน้องชายของลูกจ่ะ..”
“...”
อัชวินทร์เดินเข้ามาในบ้านเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เป็นคนที่แม่บอกว่า เธอคือพี่สาวแท้ๆของเขา
“โอม..นี่อัยพี่สาวแท้ๆของลูกจ่ะ..”
“...”
อัยรินทร์ยิ้มทักทายน้องชายแท้ๆของตัวเองด้วยความดีใจที่จะได้เจอเขาจริงๆจังสักที แต่พอได้เห็นใบหน้าของเขาเธอกลับหุบยิ้มทันที
“พี่สาวหรอครับ..?”
“จ่ะ..พี่สาว..อัยเป็นพี่สาวของลูก..”
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีที่ได้เห็นผู้หญิงที่แม่บอกว่าเป็นพี่สาวแท้ๆของเขา คือผู้หญิงคนนี้ผู้หญิงที่เขาเคยมีอะไรด้วยในวันที่เธอเมามากตอนที่เธอไปอังกฤษ วันนั้นเธอดื่มหนักเพราะอกหักและเขาเป็นคนหิ้วเธอไปส่งห้องแล้วคืนนั้นพวกเขาก็มีอะไรกัน
“...”
อัยรินทร์มองหน้าเขาด้วยสีหน้าเครียดจัดจนพูดอะไรไม่ออก ต่างฝ่ายก็ต่างจ้องหน้ากันไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนแม่ของพวกเขามองด้วยความแปลกใจ
“อึ้งกันเลยหรอ..ที่ได้เจอกันตัวเป็นๆ..”
“เอ่อ..”
“เข้าไปกอดทักทายพี่อัยหน่อยสิลูก..ยืนเฉยทำไม..”
แม่ของพวกเขาดันตัวอัชวินทร์เข้าไปใกล้พี่สาวเพื่อให้พวกเขาได้กอดทักทายกัน
“...”
อัยรินทร์ยืนนิ่งทำตัวไม่ถูกได้แต่ยืนตัวเกร็งๆให้เขากอดอยู่แบบนั้นตามคำสั่งของแม่
“แม่ดีใจนะที่ลูกๆของแม่ได้เจอหน้ากันสักที ต่อไปนี้โอมก็ต้องดูแลพี่อัยเขาด้วยนะ..เข้าใจไหม..?”
“ครับ..”
อัชวินทร์คลายอ้อมกอดออกแล้วมองหน้าของอัยรินทร์นิ่งๆไม่ได้พูดอะไร
“แม่ว่าเราเข้าไปข้างในกันเถอะ..จะได้รีบเปิดพินัยกรรมกันเลย..”
แม่ของพวกเขารีบเดินนำเข้าไปในบ้านก่อน ปล่อยให้พวกเขายืนจ้องหน้ากันอยู่ 2 คน ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรกันได้แต่ยืนทำหน้าเครียดกับเรื่องในวันนั้น
“อัย..โอม..เข้ามาซิลูก..”
“...”
อัยรินทร์ตัดสินใจเดินตามแม่เข้าไปในบ้าน อัชวินทร์จึงเดินตามเข้าไปด้วย
“นิอร..”
“สวัสดีค่ะคุณแม่..”
“ใครเป็นแม่แก..อย่ามาเรียกฉันว่าแม่นะ..”
คุณย่าของอัยรินทร์เห็นหน้าของแม่เธอก็ทำสีหน้าไม่พอใจที่เห็นเธอเดินเข้ามาในบ้าน
“คุณท่านนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ..ผ่านไปตั้ง 25 ปีแล้วก็ยังเหมือนเดิม..”
“ใช่..เมื่อก่อนฉันเคยเกลียดแกยังไงวันนี้ฉันก็ยังเกลียดแกเหมือนเดิม..”
“...”
นิอรแม่ของเขากำมือแน่นด้วยความโกรธ จนเขาต้องเข้ามาจับบ่าแม่ของเขาเอาไว้เพื่อให้เย็นลง
“กลับมาเพื่อหวังมาเอามรดกจากลูกชายฉันซินะ เลิกกันไปตั้งนานแล้วยังมีหน้ากลับมาขอส่วนบุญอีก ฝันไปเถอะว่าตาอัชจะยกสมบัติให้..”
“จะให้หรือไม่ให้คุณท่านก็คอยดูก็แล้วกันค่ะ เพราะคุณอัชเป็นคนตามให้อรกับลูกกลับมาเอง.”
“ฉันไม่มีวันยอมยกสมบัติของฉันให้กับผู้หญิงหิวเงินอย่างแกหรอก แกจะไม่มีวันได้อะไรจากตระกูลฉันไปแม้แต่บาทเดียว..”
อัยรินทร์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้ามทัพ
“คุณย่าคะ..”
“อย่ามาห้ามฉันนะยัยอัย อีผู้หญิงคนนี้แกยังไม่รู้จักมันดีเมื่อก่อนมันเลวกับพ่อแกแค่ไหนแกไม่รู้หรอก ก่อนทีพวกแกจะเกิดมาลืมตาดูโลกมันเป็นผู้หญิงประเภทไหนแกรู้ไหม..?”
“คุณท่าน..”
นิอรแม่ของพวกเขาจะเดินเข้ามาหาย่าของเธอ แต่โดนอัชวินทร์ดึงตัวเอาไว้
“ทำไม..กลัวลูกๆแกรู้หรือไงว่าเมื่อก่อนแกทำงานอะไรก่อนที่จะมาเจอลูกชายฉัน..”
“คุณย่าพอเถอะนะคะ..เดี๋ยวทนายเจมส์ก็จะมาแล้วอย่ามีเรื่องกันเลยค่ะ..”
“งั้นก็ให้มันออกไปจากบ้านฉันซิ..ถ้าอยากให้ฉันหยุดพูดอีนังผู้หญิงคนนี้ต้องออกไป..”
นิอรมองหน้าย่าของอัยรินทร์ด้วยความโกรธจัด
“แต่คุณพ่อให้ทนายเจมส์ตามคุณแม่กับ..เอ่อ..น้อง..มาที่นี่นะคะ..”
อัยรินทร์พูดคำว่าน้องได้ไม่เต็มปากมากนัก พอจะพูดคำนี้ก็เงยหน้าไปมองเขาแต่ก็ต้องรีบหันกลับเพราะไม่กล้าสบตากับเขานาน
“งั้นย่าจะยอมให้น้องชายของอัยเข้าไปคนเดียว ส่วนอีผู้หญิงคนนี้ย่าไม่ยอมให้มันเข้าไปในบ้านของย่าเด็ดขาด..”
“...”
อัชวินทร์หันมามองหน้าแม่เขาอย่างรู้สึกหนักใจ แม่ของเขาจึงหันมามองเขาและพยักหน้าให้
“โอมเข้าไปในบ้านกับพี่อัยนะลูก เดี๋ยวแม่รออยู่ข้างนอก..แม่เองก็ไม่อยากเข้าไปนักหรอกไอ้บ้านหลังที่มีแต่พวกคนจิตใจคับแคบ คิดแต่ว่าคนอื่นจะมาเอาสมบัติของตัวเอง ยังไม่รู้เลยว่าตายไปจะมีใครเผาสมบัติไปให้หรือเปล่า..”
“นี่แกแช่งฉันหรอ..?”
“อยากรับก็รับสิคะ..อ่อ..แต่อย่างคุณท่านคงตายยากนะคะหนังเหนียวยิ่งกว่าหนังควายสะอีก..”
“อี..อี..”
“เราเข้าไปในบ้านกันเถอะค่ะ..ไปค่ะคุณย่า..”
อัยรินทร์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบลากมือคุณย่าของเธอเข้าไปในห้องรับรองแขกทันที
“เดี๋ยวแม่รอข้างนอก..โอมตามพี่เขาไปนะลูก..”
“เราจำเป็นที่จะต้องเอาสมบัติของพวกเขาด้วยหรอครับ..เขาด่าแม่ขนาดนี้ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาเลย..”
“มันเป็นสิทธิ์ที่ลูกควรจะต้องได้...พ่อเขาให้คนตามเรากลับมา ลูกอาจจะได้สมบัติครึ่งหนึ่งของพ่อก็ได้นะ..”
“...”
อัชวินทร์ฟังที่แม่ของเขาพูดก็รู้สึกลำบากใจ แต่เรื่องที่เขากังวลจริงๆกลับไม่ใช่เรื่องนี้เลย แต่ที่เขาไม่อยากได้มรดกของพ่อก็เพราะเขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับอัยรินทร์ต่างหาก เขาอยากกลับอังกฤษสะตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่รู้ว่าจะต้องพูดหรือมองหน้าอัยรินทร์ต่อไปยังไง
....
- ผู้เขียน
