ทัดดาวนอนกะพริบตาปริบๆ ผ่อนลมหายใจถี่กระชั้นให้กลับมาเป็นปรกติ ร่างกายยังคงสั่นระริกกำซ่านความหวามไหวที่พึ่งจะผ่านพ้น
“เธออยากได้อะไรหนูเล็ก ฉันจะหามาทูนให้” เสียงยานคางดังใกล้ๆ เธอกัดฟันแน่นก่อนจะตอบเสียงเย็นชา
“คุณให้หนูเล็กไม่ได้หรอกค่ะ อย่าถามอีกเลย แค่คุณไม่มาตอแย “ฉัน” อีกก็เป็นพระคุณอย่างสูงสุดแล้วค่ะ”
“อะไร! มีอะไรทีฉันไม่สามารถหามาให้เธอได้กันหนูเล็ก แล้วไอ้คำว่า ‘ฉัน’ นี่อย่าให้ได้ยินบ่อยนักเดี๋ยวเธอจะเจ็บตัวแบบเมื่อสักครู่อีก” อีเกร์พลิกตัวกลับมาด้วยความเร็ว สองมือจับยึดหน้าชื้นเหงื่อของคนตัวเล็กพร้อมทั้งคำรามเสียงต่ำๆ
“มีค่ะมี และคิดว่าคุณคงให้หนูเล็กไม่ได้!” ทัดดาวกัดฟันตอบดวงตากลมโตลุกโชนเมื่อความเกลียดเกิดขึ้นเต็มหัวใจ
“อะไร! บอกมาซิหนูเล็ก ฉันจะได้เฉลยให้เธอรู้ว่าไม่มีอะไรในโลกที่สามารถกั้นขวางฉันได้ ถ้าฉันต้องการ”
“เป็นไปได้หนูเล็กอยากฆ่าคุณ อยากเอาชีวิตคุณน่ะ รู้หรื
