“อืม...” ทัดดาวมองตามสาวชาวเขาตัวเล็ก ที่เดินลัดเลาะตามทางเดินจนหายลับไปจากสายตา หนทางจากยอดดอยลงไปพื้นเบื้องล่างเป็นระยะทางไกลแสนไกล ต้องเดินเท้าเป็น30กว่ากิโลก่อนจะถึงทางที่รถสามารถวิ่งได้ ต้องต่อรถยนต์ไปอีกจนถึงเมืองใหญ่ที่เป็นแหล่งชุมชน ครั้งแรกที่เธอเดินทางมา กว่าจะมาถึงต้องบุกป่าฝ่าฟันเหนื่อยแทบขาดใจ แต่เมื่อมาอยู่ที่นี่เธอได้รับแต่สิ่งดีๆ กลับคืนมาจนไม่เคยนึกเสียใจสักครั้งที่ตัดสินใจเลือกมาอยู่โรงเรียนเล็กๆ แห่งนี้ แม้จะห่างไกลผู้คน ขัดสนทุรกันดารแต่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ผุดผ่อง และหัวใจซื่อตรงเต็มเปี่ยม
อาหารเช้าง่ายๆ ทัดดาวเตรียมให้ตัวเอง และนั่งรับประทานเงียบๆ ไม่ได้อยากอาหารมันตื้อๆ ในลำคอแต่ต้องฝืนกล้ำกลืนทานลงไปเพื่อเป็นอาหารให้ชีวิตใหม่ได้เจริญเติบโต กลีบปากอิ่มเต็มสีสดแดงระเรื่อขยับรับอาหารเช้าเข้าปากด้วยความหงอยเหงา ดวงใจลอยล่องอยู่เหนือท้องฟ้าและมันคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ตัว
