ณ บ้านศิริโชติ
“อะไรนะคะคุณแม่ ให้ลินไปทานข้าวกับอีตา อะ เอ่อ พี่มาร์ท งั้นเหรอคะ”
ฉันถามด้วยน้ำเสียงตกใจสุด ใครจะไปนึกล่ะว่าคุณแม่จะขอร้องแกมบังคับให้ฉันไปทานข้าวกับเขา ไปเป็นตัวช่วยของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คนที่ไล่ฉันออกมาจากวงโคจรของเขา ยิ่งคิดมันก็ยิ่งแค้น
“ใช่แล้วล่ะลูกสาวคนสวยของแม่” แม่ฉันพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มสุด ๆ
“ไม่ค่ะคุณแม่ ยังไงก็ไม่เด็ดขาด เขาทำหนูเจ็บหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้หนูไม่ยอมเด็ดขาด” ฉันพูดกับคุณแม่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หึ ใช่สิ ลูกไม่รักแม่แล้วนี่ โอเค แม่ไม่บังคับลูกก็ได้ ลูกจะทำอะไรก็ทำเลย แม่มันแก่แล้ว มีลูกกับเขาอยู่แค่คนเดียวแต่เขาก็ไม่สนใจ ใช่สิ ไอ้เรามันก็ใกล้จะ…”
“ก็ได้ค่ะคุณแม่ ลินไปก็ได้ คุณแม่เลิกตัดพ้อต่อว่าลินสักทีเถอะค่ะ”
ฉันที่ทนคำตัดพ้อของคุณแม่สุดที่รักไม่ไหว จึงต้องรับปากคุณแม่ออกไปอย่างไม่ชอบใจนัก พอฉันรับปากเท่านั้นแหละ คุณแม่ก็ยิ้มหน
