ตอนที่ 7 แก้แค้นจนแทบสะอึก (3)
“กินยาก่อนนะ ค่อยๆ จิบ” เขาเปิดฝาขวดยาและยื่นไปจ่อปากเล็ก แต่เธอก็เบือนหน้าหนี ไม่ยอมรับยาเข้าปาก
“หนูนุ่ม อย่าดื้อสิ”
“หนูไม่อยากกินค่ะ หนูไม่กินนะคะ”
ธารนทีมองหน้าคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยแววตาเอาเรื่อง ก่อนจะส่ายหัวให้น้อยๆ เมื่อคิดว่าถ้าอีกฝ่ายไม่อยากกินเขาก็จะไม่บังคับ จึงปิดฝาและวางขวดยาไว้ตรงโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ย
“งั้นไปนอนพัก จะได้ดีขึ้นไวๆ” เขาทำท่าจะหันหลังเพื่อจะเดินไปส่งสาวน้อยที่ห้อง แต่กลายเป็นต้องชะงักเมื่อมือเล็กนุ่มนิ่มคว้าจับข้อมือหนาของเขาไว้
แววตาออดอ้อนอ่อนหวานนั้นทำให้เขาใจอ่อนยวบ ทั้งสงสารทั้งเป็นห่วง ความโกรธเคืองที่ผ่านมาที่เคยแกล้งกันสูญสลายหายไปหมด กลับรู้สึกผิดด้วยซ้ำที่ทำให้เธอต้องร้องไห้ และเริ่มจะก่นด่าตัวเองว่าไม่น่าไปถือสาสาวน้อยตรงหน้ากับสิ่งที่ผ่านมาเลย เธอก็แค่ยังไม่โตเต็มที่ เลยอาจจะดื้อรั้น
