ตอนที่ 7 แก้แค้นจนแทบสะอึก (1)
สองสัปดาห์ถัดมา
ร่างแกร่งที่ถูกมัดข้อมือไว้ทั้งสองข้างด้วยเชือกฟาง มองมายังร่างเล็กสายตาขวาง ปากหยักถูกสก็อตเทปปิดเอาไว้ จะโวยวายห้ามปรามอะไรก็ไม่ได้ ทำได้แค่ส่งเสียงอู้อี้อ้อแอ้ไม่ต่างจากเด็กแรกเกิด
เขาอยากจะหลุดออกไปจากเชือกฟางที่มัดรอบจนแน่นหนานี่ไปซะที แล้วจะจับแม่ตัวดีที่ยิ้มเยาะมัดไว้กับขื่อ แล้วเอาไม้เรียวเฆี่ยนก้นให้ลายจนถ่ายหนักไม่ออกไปเลย
“จุ๊ๆ อย่าดิ้นสิคะพี่น้ำรูปหล่อ เดี๋ยวข้อมือช้ำหมดไม่รู้ด้วยน้า”
“อื้อๆ”
“แน่ะ มีเถียง”
เพียะ!
ฝ่ามือเล็กฟาดใบหน้าคมคายเบาๆ หมายหยอกเอิน แต่มันสร้างความแสบร้อนไปบนผิวหน้าชายหนุ่ม ธารนทีโมโหจนตาเขียวปัด แต่สาวน้อยก็ไม่สน
“โอ๋ๆ เจ็บหรอ งั้นทีหลังต้องเป็นเด็กดี ห้ามเถียงรู้มั้ยคะ หืม...”
นิรดาสอนเด็กโข่งเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนจะจับแก้มสากหันไปมาแรงๆ แววตาสะใจสบกับแววตาโกรธแค้นของชายหนุ่มอย่างไม่ยี่หระ
“มอง
