การตัดสินใจครั้งสำคัญ
866 คำ
หลังจากที่วางสายลูกพี่ลูกน้องไปแล้ว สุดที่รักและมีนาก็รีบแจ้งอาจารย์แล้วเดินทางไปที่โรงพยาบาลในทันที เพราะการจราจรที่ติดขัดกว่าจะนั่งรถมาถึงการผ่าตัดก็เสร็จสิ้นไปแล้ว ป้าของเธอยังไม่ตายแต่ก็ไม่พ้นขีดอันตราย
หมอแจ้งว่ายังต้องรอดูอาการอย่างใกล้ชิดเพราะโอกาสรอดมีเหลือแค่50-50 เรียกได้ว่าตายไปครึ่งหนึ่งแล้ว ปัญหาใหญ่ในตอนนี้คือค่ารักษาที่ต้องจ่ายเต็มจำนวนและมีราคาถึงหลักหมื่น
หลักหลายหมื่นเนื่องจากเจ็บหนัก
เพราะรถมอเตอร์ไซค์ที่ป้าของเธอขับนั้นพรบ.ขาดทำให้ใช้สิทธิ์บัตรทองไม่ได้ รถที่ชนก็หนีไปแล้วยังหาตัวไม่เจอ ค่าใช้จ่ายมหาศาลจึงตกอยู่กับคนหาเช้ากินค่ำอย่างครอบครัวของป้า ซึ่งก็เหลือเพียงแค่น้องสาวลูกพี่ลูกน้องวัยสิบสี่ปีแค่เพียงคนเดียว
เงินก้อนใหญ่ขนาดนั้นเด็กผู้หญิงมัธยมต้นจะไปหามาจากไหน ที่รับจ้างร้อยพวงมาลัยและเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารตามสั่งหลังเลิกเรียนวันหนึ่งได้ไม่ถึงสามร้อยด้วยซ้ำ ไหนจะค่านอนโรงพยาบาล ค่าผ่าตัดที่อาจจะมีอีกรอบหรือหลายๆรอบ
ไม่มีทางเลยที่จะจ่ายหนี้ก้อนนี้ได้ทัน และหากไม่มีจ่ายมันก็ยากนักที่จะรั้งชีวิตของป้าเอาไว้ในเมื่อเท้าข้างหนึ่งก้าวพ้นปากเหวไปแล้ว
"ฉันไม่อยากให้ป้าตายมีน" หยาดน้ำตาหลั่งนองอาบสองแก้มขาว ดวงตายังคงมองน้องสาวที่นั่งหมดอาลัยตายอยาก ดูมืดแปดด้านหมดหนทางอยู่ไม่ไกลอย่างสงสาร
เธอไม่อาจเมินเฉยต่อเรื่องนี้ได้เพราะต่อให้ย้ายออกมารับผิดชอบตัวเองแล้วแต่ป้าเย็นก็ยังเป็นเหมือนแม่แท้ๆ ที่เลี้ยงดูปูเสื่อกันมาตั้งแต่พ่อแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนเจ็ดขวบ เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่มีเงินติดตัวไม่กี่พัน
สุดที่รักพึ่งพาป้ามาโดยตลอดทั้งที่ป้าส่งเธอไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าก็ได้ กระทั่งเรียนจบมัธยมจนย้ายออกมาช่วงเรียนมหาวิทยาลัยถึงได้พึ่งพาตัวเองร้อยเปอร์เซ็นต์
ไม่ว่ายังไงเธอก็ทำเมินเฉยปล่อยให้น้องเผชิญเรื่องนี้อยู่คนเดียวหรือปล่อยให้ป้าเย็นตายไม่ได้อย่างเด็ดขาด ตอนป้ารับเธอมาเลี้ยงแกก็ลำบากแทบตายยังเลี้ยงเธอมาจนโตได้ขนาดนี้
"มันไม่มีทางเลือกอื่นเลยเหรอวะ ฮึ่ก ทำไม ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย" ร่างขาวเริ่มสะอื้นหนักขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้โรงพยาบาล มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง ปล่อยให้หยาดน้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นสาย
"ทำไงดีมีน ทำไงดี" สิ้นไร้หนทางไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนเมื่อเรื่องร้ายๆมันประดังประเดเข้ามาพร้อมกันในคราวเดียว ตกงานกลายเป็นเรื่องจิ๊บๆไปเลยเมื่อเทียบกับเรื่องนี้
ด้านมีนามองภาพความสิ้นหวังของเพื่อนสนิทที่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอย่าสังเวชใจ ความเจ็บปวดมันสะท้อนเข้าไปในอกเพราะตัวเอก็เจอเรื่องประเภทนี้มาก่อน ถึงได้ตัดสินใจลืมเรื่องศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้ ช่วยชีวิตใครไม่ได้ไปก่อน
"อย่าหาว่าฉันจัญไรแนะนำเรื่องเหี้ยๆเลยนะรัก แต่ไปทำงานกี่ที่แกก็โดนลวนลามต้องเจ็บช้ำน้ำใจแบบนี้ทุกที่ ในเมื่อหนีไม่พ้นก็ไปอยู่ในที่ที่โดนแล้วได้เงินมารักษาป้าไม่ดีกว่าเหรอวะ”
คำพูดของมเพื่อนสาวคนสวยทำให้สุดที่รักนิ่งไป มือที่ปิดหน้าอยู่พลันลดลงมาก่อนที่ใบหน้าสวยจะเงยขึ้นมองเพื่อนตัวเอง ชีวิตของเธอมันเป็นอย่างที่อีกฝ่ายพูดทุกอย่าง
ไปอยู่ที่ไหนก็ตกเป็นเหยื่อของผู้ชายอุบาทว์ เหมือนเป็นเวรเป็นกรรม หนีไม่เคยพ้นเลยไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน
“มันจะมีงานอะไรที่หาเงินเป็นหมื่นได้เร็วเท่างานนี้บ้างวะรัก คนจนๆอย่างเรามันไม่ได้มีทางเลือกมากนักแกก็รู้"
"..."
"ฉันรู้ว่าแกรักศักดิ์ศรีมาก แต่ถ้าป้าแกเป็นอะไรไปศักดิ์ศรีมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรนะเว้ย" หรือเธอจะลองดูสักตั้ง ถ้าได้มีเงินมารักษาป้าต่อให้ต้องแลกกับอะไรมันก็คุ้ม
"จริงของแก…ฉันจะลองดู แกช่วยคุยกับเจ๊ให้หน่อยได้ไหม" อย่างที่มีนาพูดก็ถูก คนจนๆมันมีทางเลือกอะไรมากนักเหรอ ศักดิ์ศรีกินคนเดียวมันก็พออิ่มอยู่แต่มันช่วยยื้อชีวิตของป้าเย็นไม่ได้
"ได้สิ เดี๋ยวฉันคุยให้แกเอง"
"ขอบใจมากนะมีน"
สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องแพ้ให้กับโลกทุนนิยมอันโหดร้าย แต่ใครก็คงต้องแพ้ทั้งนั้น มันไม่ใช่แค่เธอสักหน่อยที่เกิดมาจน คนจนเต็มประเทศไปหมดเขายังไม่ยอมแพ้กันเลย
ตราบใดที่ยังไม่ตายก็คงดิ้นกันต่อไป
- ผู้เขียน
