ขณะเดียวกันที่บ้านอัศวภัชรากุล ใบหน้าของอิงฟ้าบอกบุญไม่รับ หลายวันที่ผ่านมาไม่สามารถติดต่อเขาคนนั้นได้เลย เลขาฯ ส่วนตัวของเขาก็โง่เง่าไม่รู้ว่านายตัวเองไปไหน
“กรี๊ดดด!!” เสียงกรีดร้องของเธอทำให้คนเป็นพ่อที่นั่งอยู่หน้าบ้านนั้นตกใจ ร่างหนารีบปรี่เข้ามาภายในบ้านทันที
“เกิดอะไรขึ้น อิงฟ้า!”
“โอ๊ย! เบื่อ ๆ เมื่อไรพี่คินณ์จะกลับมาก็ไม่รู้”
“เดี๋ยวก็กลับมา ท่านรองฯลาพักร้อนได้ไม่นานหรอกลูก”
“ให้มันจริงเถอะพ่อ พ่อรู้ป่ะว่านังนั่นก็หยุดด้วย หนูเพิ่งรู้เมื่อวาน ถ้ารู้เร็วกว่านี้หนูจะไม่ยอมหรอก หนูจะไปด้วย”
“ใจเย็น ๆ เถอะน่า เดี๋ยวอีกหน่อยเราก็จะได้เกี่ยวดองกับครอบครัวนั้นแล้ว” อิงฟ้าขมวดคิ้วให้กับใบหน้ายิ้มแย้มของคนเป็นพ่อ เธอไม่ชอบรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของบิดาสักเท่าไร
“พ่อคิดจะทำอะไรหนูไม่รู้เรื่องด้วยนะ คิดว่าหนูไม่รู้หรือไงว่าที่พ่ออยากให้หนูแต่งงานกับพี่คินณ์เพราะอะไร หึ...พ่อน่ะสนใจแค่ตัวเ
