วันต่อมา...
ยามสายของวัน คนงานหลายคนกำลังขนสัมภาระขึ้นเรือ สายลมเย็น ๆ กำลังจะหมดไป ชายหนุ่มทอดสายตามองคนงานหลายคนรวมถึงม่านฟ้าที่ยืนอยู่ทางด้านล่าง เขายืนอยู่ที่ระเบียงบริเวณชั้นสองของวิวล่า ผิวกายค่อย ๆ แดงขึ้น อีกไม่นานมันก็คงจะกลับมาขาวดังเดิม แต่ก็ยังรู้สึกแสบร้อนอยู่
แกร็ก~
เสียงเปิดประตูโดยไม่ได้เคาะทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเอี้ยวตัวหันไปมอง เขาแปลกใจเล็กน้อยเพราะคราแรกนึกว่าเป็นน้องชายแต่ไม่ใช่
“พ่อขอคุยด้วยหน่อย” เขาไม่ได้ตอบอะไร มองบิดาที่เดินมานั่งที่โต๊ะบริเวณระเบียง ก่อนที่เขาจะนั่งลงฝั่งตรงกันข้าม ชายหนุ่มมีเรื่องอยากจะถามท่านเช่นเดียวกัน เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น
“พ่อเพิ่งรู้ว่าเมื่อวานลูกไม่ได้ไปแคมป์ปิ้ง แต่ถูกหลอก”
“พ่อเพิ่งรู้เหรอครับ...รู้ช้าไปนะ”
“วินณ์มาสารภาพกับพ่อไง หึ แต่ก็ดีแล้วนี่...จะได้ไม่ต้องคิดเรื่องงานสักพัก”
...พาคินณ์ไม่ได้
